Ode aan lieve stiefpapa's

Kinderen die geadopteerd zijn, of een niet-biologisch gezinslid hebben, durven later nog wel eens te zeggen: "Je bent m'n vader/moeder niet!" Dit gebeurd meestal wanneer ze het oneens zijn met de opvoeding die de stiefouder ze wil bieden.

Wanneer je het woord 'stiefvader' opzoekt kom je vrijwel alleen maar slecht nieuws tegen, dat ze hun stiefkind(eren) verpesten. Verminken, (geestelijk) mishandelen, misbruiken etc.

Helaas geeft dit ook een verkeerd beeld over stiefpapa's die het wèl goed doen: liefdevol, op de juiste manier. En hoe zit dit met de relatie tussen de biologische vader van het kind met het kind maar ook tegenover zijn stiefvader?

Ik wil jullie graag mijn ervaring delen, ik mag namelijk van geluk spreken met zo'n liefdevolle man. Toen mijn zoontje en mijn lover elkaar leerde kennen klikte het vrijwel meteen. Nu is m'n kleine niet onaardig tegen iedereen maar weet hij best snel wie hij wel en niet mag, als hij geen fijn gevoel bij je heeft keert 'ie ook al snel de rug toe. En daar is niks negatiefs aan. Ik merk aan zijn vriendjesgroepje ook dat hij super lieve kindjes uitzoekt.

Ze leerden elkaar kennen, ik informeerde de kleine man dat ik ook van deze lieve man houd maar dat mijn kindje mijn nummer 1 is.

Ik wist niet zozeer hoe ik dit allemaal moest aanpakken, wel had ik er het vertrouwen in. Hoe zou hij hem moeten noemen? Al gauw riep de kleine uit het niets uit zichzelf: "Pappie!" Ik dacht: mooi! Niemand die zich beledigd kan voelen omdat hij hiernaast een 'papa' heeft. Hij heeft gelijk benamingen, en zo weet iedereen wie en wat we bedoelen.

Soms verspreken we onszelf nog wanneer we 'mama en papa-uhh pappie' willen zeggen. Het lijkt ook veel op elkaar. Zijn 'papa' ziet hij ook steeds minder. Een moeder mag meestal niet slecht praten over de biologische vader die amper in beeld probeert te komen. Toch ben ik een jaar of 2 geleden zelf naar de mediator gestapt om het contact tussen biologische vader en kind bij elkaar te plakken zonder dat ik er teveel in beeld bij kwam. Dit is ook al weer bewezen dat het zelfs met de mediator niet lukt, maar dat het meer een persoonlijk dingetje is naar mij toe. Ik wil hier verder ook niet te diep op in gaan in details, omdat er gevallen zijn van biologische vaders die wèl veel moeite doen om hun kind proberen te zien terwijl de moeder er alles aan doet dit te verpesten, en zich hierdoor aangesproken kunnen voelen. Voor alle ouders die dit meemaken: bewaar al het bewijs, hoe pijnlijk dit later ook voor het kind is, het is nog steeds de verantwoording van beide ouders om het kind te laten zien hoeveel hij/zij zelf om het kind geeft ongeacht de relatie met de andere ouder.. Als je echt graag je kind wil zien loopt dit toch wel uit naar de nodige rechtzaak. De waarheid komt er wel.

Anyway, laat me mijn blog en ons leven met deze negatieve energie niet verpesten. 

Het is zo'n lief kind en voorbeeldig bij veel mensen, daar staat 'ie ook om bekend. Hij is wel een mamaskindje, als ik in de buurt ben dan is 'ie net een magneetje. Erg afhankelijk van z'n mama. Maar als 'ie is gaan logeren bij z'n oma of hij is op school dan is hij zo zelfstandig en nergens bang voor.

Ik denk dat dat iets is van moeder Natuur: "Heyy mama is er, mijn toevlucht waar ik lekker bij kan hangen." Maar soms moet je dan wel grenzen aangeven dat niet àlles àltijd kan. Vooral tijdens het overleven in deze Westerse cultuur.

Daarbij vroeg ik me ook af: zal hij mega jaloers worden als er een nieuwe man bij komt waar ik ook van houd? Nogmaals: ik mag weer van geluk spreken. We hebben het spelenderwijs opgelost. Wanneer ik een knuffel aan mijn man gaf zag hij dat. Dan wilde hij natuurlijk ook een knuffel van mij die hij een seconde daarvoor ook al heeft gekregen. Dus zei ik van tevoren: "En nu ga ik pappie knuffelen" Tijdens de knuffel zei ik: "Mijn pappie!" Hij zag hoe leuk dat was en sprong er zelf ook bij om pappie te knuffelen: "Nee, MIJN pappie, MIJN pappie!!" 

Zoals je kunt inbeelden werd dat een dikke grouphug. En steeds weer op deze spelenderwijze manier. Soms fluistert 'ie wel eens stiekem in m'n oor: "Zullen we pappie samen knuffelen?"

Ik maakte me vroeger zorgen om wat voor vadervoorbeeld hij zou krijgen. Wie zou hem leren staand plassen? Wie zou hem stoere dingen leren? Wie zou met hem mee genieten van het leren van de mooie natuur? Wie zou hem wijze dingen leren die mama niet weet? Aan wie kunnen we vertellen wat we op de dag hebben meegemaakt aan tafel? Of wie zou mij helpen wanneer ik het ff niet meer kan handelen? Elke moeder heeft denk ik wel eens een moment dat iemand het even van haar moet overnemen. Hulp van iemand die ze vertrouwd. Ook al wil je alles zelf doen.

Ik ken mijn man al vanaf kleins af aan. Onze ouders kenden elkaar en onze moeders waren toen dik bevriend. We zijn in de loop der jaren gaan verhuizen, nooit het contact verbroken. We hebben ook bij elkaar op de basisschool gezeten voor een aantal jaartjes, niet lang. We noemden elkaars moeders ook 'tante'. Ik had in m'n kinderjaren dus al de link gelegd dat we dan 'familie' van elkaar zijn en dat ik er niet eens aan moest denken om iets met hem te gaan beginnen. En zo gingen we ook met elkaar om, hij beschermde mij toen andere kinderen me probeerden te pesten bijvoorbeeld. En onze moeders hadden ons toen ook al duidelijk gemaakt dat we er voor elkaar moesten zijn, vooral tegenover die stoute mensen in de wereld. Ook hebben we dezelfde groffe humor. Grappen waarbij anderen het niet snappen. Ik kan niet zeggen dat we overal dezelfde mening op hebben (dat zal ook geen 1 koppel hebben) maar wel hetzelfde begrip en dezelfde waarde. Onze levensloop heeft vrijwel de soortgelijke onzin allemaal meegemaakt.

Wat ik ook nog nooit heb meegemaakt is iemand die me accepteerd in bijvoorbeeld m'n badjas zonder make-up. Vaak hoorde ik vroeger meerdere malen van meerdere personen dat ik netjes voor de dag moest komen (rond paraderen a-la Patricia Paay als een soort troffee) en alles moest spik en span. Kortom: niks was goed. Die dwang zit er soms nog steeds bij me in, dat het huis niet netjes genoeg is of dat ik er als een zwerver bij loop. Maar mijn man doet nergens moeilijk over, terwijl ik alles perfect voor hem/ons wil hebben. Ik weet zeker dat dit de ontspan-fase is in mijn leven, dankzij hem. De gelukkig-fase. Die heel hééél lang gaat duren ondanks de gebeurtenissen die we nog allemaal mee kunnen maken. Ook qua ups en downs met de opvoeding van de mini man. Gelukkig denkt hij altijd mee en is het een man van oplossingen. Hij heeft ook zijn kijk op dingen automatisch veranderd, in plaats van dikke auto's zoals Lamborghini's spotten wekt zijn interesse nu ook op naar stationcars waar kinderen ook gewoon mee vervoerd kunnen worden. Van mij hoeft het niet maar ik ga hem ook niet veranderen. Wil ik ook niet, hij is perfect voor mij hoe hij is en welke interesses en beslissingen hij wil nemen: daarin vertrouw ik hem dan ook.

Als ik ze dan in chill mode naast elkaar op de bank zie zitten komen er geen woorden uit me. Ik zie dat dan ook liever dan het dure Mona Lisa schilderij of het uitzicht van een Oosterse tuin. Zelfs als de gestolen ring van Kim Kardashian om m'n vinger zou hangen kan dat beeld ervan daar niet tegen op. 

Ze gamen samen, ze klussen samen, manlief komt soms met de geweldigste ideeën om te doen, ze sporten zelfs samen. Ik ben zo trots op hun beiden. Soms zeg ik wel eens voor de grap als de kleine weer maf begint te doen: "Dat is jouw kind, hoor?" 

Niet alleen ik mag dit geluk meemaken. Ook ken ik andere moeders die ondanks alles een man vinden die een liefdevolle vader voor haar kind wil zijn. Ik hoop ook dat alle moeders dit mogen meemaken, een echte vent die voor zowel zijn vrouwtje als haar kind(eren) zorgt zodat ze samen 1 sterk team zijn en alles aankunnen. 

Voor de gelovigen hier onder ons: zelfs Jezus had een 'pappie' (Jozef) en die deed ook zijn uiterste best. 

Lieve stiefpapa's, we zijn jullie zó dankbaar. Het is niet vanzelfsprekend om een man te krijgen mèt ballen die de taak op zich wil nemen om voor een paar mensjes extra te zorgen. Jullie zijn namelijk niet verplicht om een dame met kind(eren) van een andere lijn als gezin bij je op te nemen. Dan is het een ongelofelijke kunst om daar nog een perfecte rol in te zijn ook. We doen er alles aan om dit zo te houden want het zou van de domme zijn om dit te verspelen (ja zulke moeders bestaan toch ook helaas). Jullie verdienen alles en dat gaan we jullie ook geven. Een prachtvoorbeeld voor zowel biologische papa's en stiefpapa's. Mogen jullie voortaan 'pappie' worden genoemd en geen 'stief'vader, en mag het elke dag 'pappie-dag' zijn!

Voor alle vaders die ook ècht vaders zijn.