Minder teken van leven?!!

Allereerst schrijf ik deze blog om mijn hart te kunnen luchten en de gebeurtenis van toen miss beter te kunnen plaatsen.

Bijna 9 jaar geleden ben ik bevallen van ons eerste kindje Delano. Een mooi mannetje. De bevalling was naast dat Delano zijn hartje even wat langzamer klopte goed gegaan en na nog geen 5 uur was hij daar! Snel voor een eerste. Een heleboel kwam op me af maar wat was mn mannetje mooi! Op slag verliefd en ik wilde hem liever nooit meer loslaten. 

De routine onderzoekjes kwamen en het bleek dat Delano een geboorte temperatuur van 38.6 had. Hier schrok ik van maar de verloskundige leek zich geen zorgen te maken. Wel moest Delano van onze kamer af en in zn eigen bedje in enkel een rompertje.

De dag erop was vermoeiend maar o zo fijn. Delano wilde niet goed aan leggen aan de borst en zag wat geel maar al met al een tevreden mannetje. Uren aan een stuk heb ik naar hem gekeken. 

S'avonds zijn we moe maar voldaan gaan slapen... Ik heb hem s'nachts ook nog gevoed. Tot de ochtend en ik wakker schrok en op de klok keek. Half 8! Meteen kreeg ik een onbehaaglijk gevoel. Iets was er mis. Ik riep naar mn vriend hij is niet wakker geworden voor zn eerste voeding! Mijn vriend nog half slaperig zei dat hij wel moe zou wezen.. Ik had meteen een ontzettend raar gevoel. Iets zei me dat er wat niet klopte. Ik sprong uit bed en binnen een paar stappen stond ik langs zn bedje. Hij zag er wat rood uit en ademde naar mijn idee erg langzaam en zwaar. Voorzichtig probeerde ik hem te wekken maar geen reactie. Ik haalde hem voorzichtig uit bedje en paniekerig liep ik naar mn vriend. Hij reageert niet meer als ik zn armpje optilde liet hij hem zo weer vallen ik had een lappenpopje in mn armen. 

Gelukkig kwam de kraamhulp vrijwel direct daarna binnen en ook zij zag dat het niet goed was waarop ze alle pijnprikkels probeerde. Inmiddels was mijn moeder er ook. Delano reageerde ook niet op de pijnprikkels. Toen de kraamhulp zei het komt wel goed maar naar beneden ging om te bellen en ik de paniek in mijn moeders ogen zag wist ik het is echt niet goed. 

De verloskundige was er in 10 min. Net toen ze de deur binnen kwam deed meneertje zn oogjes open. Ik huilde van pure wanhoop en geluk tegelijk! Ze keek even zei iets tegen de kraamhulp die daarna binnen kwam met een flesje. Deze pakte hij niet. Ik weet nog dat er niets uitgelegd werd en de vk weer ging. Ik moest Delano maar met een lepeltje voeden de rest van de dag. Er werd niks gedaan niet doorverwezen niets. Ik ben toen volgens mijn huisarts in een shock geraakt. Logisch volgens haar zij zou hetzelfde hebben gekregen. Ik heb drie jaar in een shock en met een zware depressie te kampen gehad. Gelukkig ging het daarna beter met Delano maar telkens  was ik bang voor een terugval. 

6 jaar later toen ik zwanger was van de 2e stond er op mijn zwangerschapskaart oudste zoon minder teken van leven 2e dag. Ik had dezelfde vk als toen. Ik heb haar meteen geconfronteerd. Waarom is mij toen niks uitgelegd en waarom zijn wij nooit doorverwezen. Ik heb 3 jaar in een depressie gezeten! Ze schrok en vroeg me Ik heb jullie toen toch doorverwezen... nee dat had je dus niet. Ze weet nu nog niet wat Delano toen had maar wat heb Ik een angst gevoeld toen. Nu sta ik nog iedere avond langs zn bedje en kijk ik naar hem hij is nu een gezonde jongen van 9 met wellicht een concentratiestoornis en hij  is oversensitief maar gezond! 

Ik heb nog steeds veel vragen over toen en heb er veel nachtmerries van gehad. Ik vind het vervelend dat het toen naar mijn idee maar weggewuifd is. Dat zit me niet lekker ook niet om het feit dat ze niet weten wat er gebeurd is. Ze noemen het minder teken van leven. Maar wat houd dat in? Zijn er meer moeders die dit hebben meegemaakt en die wel een duidelijk antwoord hebben gekregen? Want nu 9 jaar later vraag ik het mij wel af zou de gebeurtenis van toen wellicht te maken kunnen hebben met de probleempjes die Delano nu heeft?