Mijn ziekenhuisbezoek

Ik werd de ambulance uitgereden en zag dat Michael en mijn moeder stonden te wachten, ik zag opnieuw de paniek in Michael zijn ogen en vechtte tegen mijn tranen . Ik wilde nog niet volledig instorten , ik moest even mezelf bij elkaar houden. Het moment dat ik het ziekenhuis in werd gereden werd ik overmand door artsen, een zuster kwam naast me lopen en vroeg hoe ik me voelde. Het enige wat ik kon doen was haar een klein knikje geven , op dat moment kneep ze in mijn arm omdat ze waarschijnlijk zag dat ik me groot probeerde te houden. Ik werd een kraamkamer in gereden waar ze het extra warm hadden gemaakt voor een eventuele baby , ik zei gelijk die kan uit hoor ik ben niet van plan te gaan bevallen . Ik kreeg geen reactie omdat iedereen zo gefocust was op wat moest gebeuren, het leek op dat moment echt even of ik in een droom zat en alleen ik wist wat er gebeurde. Er kwamen twee vrouwelijke artsen aan die me uitlegde wat er ging gebeuren , ik kreeg een katheter ingebracht zodat ze mijn blaas konden legen. Ik werd daarna aan een apparaat gelegd waar ze het hartje van mijn lieverdje in de gaten gingen houden , en om te kijken of ik weeën activiteit had. Mocht dat het geval zijn dat gingen ze eerst weeënremmers proberen , mits ik niet teveel ontsluiting zou hebben. Dat was gelukkig niet het geval , mijn baarmoedermond was zacht maar gelukkig nog wel gesloten. Op dat moment werd het in mijn hoofd steeds rustiger, Michael kwam naast me zitten en gaf me een kus. Een uur lang lieten ze me daar liggen in die bloedhete kamer, af en toe kwam er een zuster wat checken en dan gingen ze weer weg zonder iets te zeggen. De harde buiken bleven pijnlijk maar niet zo heftig als dat ze eerst waren, ik verlangde zo naar een klein schopje van mijn lieve kleine jongen maar helaas bleef die nog uit. Na een uur ongeveer kwam er een arts ze vertelde mij dat ze geen reden zagen mij weeënremmers te geven , en in principe mijn kleine man nu nog goed zat ik mijn buik. Ik was ontzettend opgelucht , op dat moment kon ik mijn tranen ook niet meer bedwingen en kwam alle stress eruit. Ze vertelde mij wel dat ik een aantal dagen ter observatie in het ziekenhuis moest blijven, helaas mocht Michael niet blijven en moest ik dus helemaal alleen daar blijven.
Ik werd overgebracht naar een andere kamer , gelukkig had ik wel een privé kamer . Mijn moeder was inmiddels naar huis en Michael mocht nog even blijven, gelukkig konden we toen samen even doornemen wat er allemaal gebeurt was . Ik besefte me heel goed dat ik ontzettend veel geluk had gehad dat de verloskundige zo snel gehandeld had, anders had het misschien heel anders afgelopen. Michael ging na het avondeten naar huis , daar lag ik dan alleen in zo'n kille kamer. Die avond heb ik mezelf in slaap gehuild wat voelde ik me vreselijk ellendig.

Uiteindelijk heb ik 3 dagen in het ziekenhuis moeten blijven, een rollercoaster aan emoties en veranderingen. De thuissituatie was stressvol door de spanningen in huis had ik mezelf in deze situatie gebracht, dit had geen goede uitwerking op mijn kleintje. Waardoor ik samen met Michael de keuze had gemaakt tijdelijk ergens anders te gaan wonen , ik kon gelukkig bij een vriendinnetje van mij terecht om even tot rust te komen. Het enige nadeel was dat ik mijn moeder enorm veel verdriet deed, ik voelde me heel egoïstisch maar ik wist op dat dit de beste keuze was. De weken dat we bij mijn vriendin verbleven voelde ik me lichamelijk redelijk, naast de standaard zwangerschapskwaaltjes mocht ik niet klagen. Michael en ik waren volop bezig om een eigen woning te regelen maar helaas bleven we tegen meerdere dingen aanlopen , ik was enorm verdrietig omdat ik wist dat opnieuw met zijn drieën bij mijn moeder wonen geen optie was.
Ik was inmiddels 36 weken zwanger toen ik weer een enorme zware beslissing moest maken, Michael en ik hadden er nachten over gepraat. We wisten dat we ons kindje een basis moesten bieden met zekerheid, waarin wij besloten dat ik alleen terug ging naar mijn moeder en Michael naar Rotterdam vertrok. Hij kon tijdelijk terecht bij zijn tante, om daar iets anders te gaan regelen. Ik voelde me enorm verdrietig, ik moest de laatste weken van mijn zwangerschap alleen slijten. Ik voelde me enorm alleen en eenzaam, Ik zag Michael 1 keer in de week en dit viel enorm zwaar na bijna ander halfjaar iedere dag samen te zijn. Gelukkig werden te spanningen onderling steeds minder, en kwam Michael steeds vaker langs.

Toen ik 38 weken zwanger was begonnen bij mij de voor weeën, de eerste keer was in enorm in paniek. Ik wist niet of ik ging bevallen of dat het gewoon een voorproefje was wat komen ging, ze konden erg lang aanhouden maar daarnaast waren ze ook weer voor lange tijd weg . Uiteindelijk heb ik anderhalve week met voor weeën gelopen en ik was ongelofelijk uitgeput , op 17 juli 2013 kwam Michael naar Zevenbergen omdat ik op 19 Juli was uitgerekend. mocht het ineens gebeuren was hij in ieder geval in de buurt. Gelukkig hebben wij die keuze gemaakt , Die nacht braken mijn vliezen........

To be continued..