mijn verschrikkelijke buren en ik

Na het vele klussen, schilderen, en opknappen van ons huis was het nog niet helemaal klaar. Maar 25 december 2013 (1e kerstdag) zijn wij in ons nieuwe huis gaan wonen. Ik was op dat moment hoog zwanger van onze tweeling die op 13 januari 2014 zijn geboren. 

Ons huis was fantastisch, ruime kamers en helemaal naar onze wensen ingericht. ik hield van het huis, ik voelde me er thuis. Maar op dat moment wist ik nog niet dat onze benedenburen verschrikkelijke mensen zijn. 

Het begon allemaal in mei 2015, onze kindjes konden net lopen en ik weet dat het behoorlijk gehorig kan zijn. Maar ik kan moeilijk tegen een kindje van anderhalf zeggen dat het zachtjes moet lopen. Dat begrijpt zo'n kindje natuurlijk niet. De benedenburen hadden voorheen wel eens hun muziek wat harder, en dat vond ik ook echt niet erg. Maar de muziek werd steeds harder, ik heb 3 etages, en ik kon het soms op de 3e etage horen zo hard stond de muziek. En als je een uurtje je muziek wat harder hebt is dat ook niet erg, maar 5 uur achter elkaar is misschien wel wat overdreven.

Na de zoveelste keer dat de muziek zo hard stond heb ik mijn man gevraagd of hij naar beneden wilde gaan om te vragen of de muziek alsjeblieft iets zachter kon. Dit deed hij, ik zat samen met mijn moeder op de bank toen ik een hoop geschreeuw van beneden hoorde komen. 'Ik ga je huis in de fik steken! Ik ga je huis laten ontploffen!' Ik schrok en rende naar benden om mijn man bij te staan. Die stond aan de grond genageld en had geen idee meer wat hij moest zeggen, ik nam het van hem over en vroeg wat er aan de hand was. De buurvrouw was woedend en ik had geen idee waarover. Ze zei: 'Ja, jullie maken al de hele dag herrie, ik word GEK van die auto's die over mijn hoofd heen rijden. Mijn dochter ligt op bed met hoofdpijn en jullie maken alleen maar herrie!!' Waarop ik haar stomverbaasd aan kijk 'dat is knap, ik was de hele middag met mijn moeder en de kinderen weg, en mijn man was werken. ik weet niet wat je gehoord hebt, maar wij waren het in ieder geval niet.' Ik werd voor leugenaar uitgemaakt, het was allemaal niet waar. Volgens haar was ik de hele dag thuis geweest, ik wilde haar nog net niet de bonnetjes laten zien met wat ik had gedaan die dag. Ondertussen was mijn andere buurvrouw er ook bij komen staan en die had de politie gebeld. Zij had het idee dat dit uit de hand ging lopen, ik had het gelukkig redelijk onder controle toen de politie arriveerde, maar was erg blij dat ze er waren. Wij hebben de politie verteld wat de buurvrouw naar mijn man heeft geschreeuwd. Die was nog steeds met stomheid geslagen en had echt niet verwacht dat ze zo zou reageren. Hij vertelde dat zij met een ruk de deur open deed en gelijk begon te schreeuwen, hij had nog niet eens kunnen vragen of de muziek zachter kon. De dagen erna ben ik ook echt bang geweest dat ons huis in brand zou komen te staan, als ik ging slapen dan durfde ik niet zo goed. Dan gingen er allemaal enge scenario's door mijn hoofd, 'waar vlucht ik naartoe als er brand uitbreekt?' 

Dit was nog maar het begin van alle ellende die ging komen, het werd van kwaad tot erger.

Een tijdje later kregen wij een brief van de VVE binnen, mijn tweeling-mamafiets stond in de weg. Wij hebben een pad naar 4 deuren toe, de benedenwoningen hebben een tuin en de bovenwoningen niet. Dus ik had mijn fiets in het pad gezet tegen de schutting van de (wel lieve) schuin-benedenbuurvrouw met haar toestemming. Maar mijn benedenbuurvrouw was het daar niet mee eens, want zij kon haar koelkast niet verhuizen. Wat ik overigens niet begrijp, want ik kon er MAKKELIJK door met mijn tweeling kinderwagen dus waarom zij dan niet met een koelkast? Maar het kwam er op neer dat die fiets weg moest. Tijdens de VVE-vergadering kwam dit onderwerp ten sprake, wij konden op dat moment ook kinderachtig zijn en hebben gezegd dat haar heg 10cm over het gezamenlijke pad heen kwam. De fiets ging pas weg, als zij haar heg ging snoeien. Ik dacht echt bij mezelf, 'waarom heb je niet gewoon aangebeld en gevraagd of mijn fiets aan de kant kon? Waarom moet je dit via de VVE spelen?'

Mijn man en ik zaten nietsvermoedend heerlijk op de bank film te kijken, we zaten naar Captain Phillips te kijken. Iedereen kent die vast wel (of niet) maar het is in ieder geval een geweldige film! Superspannend en wij zaten er helemaal in. Tot dat de bel ging, het was iets na middernacht, dus we durfden ook niet open te doen. Er werd met een zaklamp naar binnen geschenen en stond de politie voor de deur, mijn man loopt naar beneden en doet de deur open. Een mannelijke en een vrouwelijke agent staan voor de deur en vragen of wij een feestje hebben (mijn man stond in zijn boxershort en ik in mijn badjas). 'Nee, wij hebben geen feestje' antwoordde wij heel verbaasd. 'wij zitten een film te kijken' roep ik, de man glimlacht en vraagt welke film. 'Captain Phillips' antwoord mijn man, we hebben nog geen idee wat er eigenlijk aan de hand is. 'Jullie buren hebben geklaagd over geluidsoverlast, wij zijn bij hun binnen geweest maar horen eigenlijk vrij weinig. Bij deze hebben wij het jullie gemeld, maar captain Phillips moet natuurlijk ook gewoon wat harder staan'. Wij waren ontzettend verbaasd over wat er net gezegd was, hebben de agenten een fijne avond gewenst en zijn weer verder gegaan met film kijken. Wel met het geluid iets zachter, maar waarom meteen de politie bellen? Waarom bel je niet gewoon zelf aan? Ik bijt echt niet, er valt echt wel met mij te praten.

korte tijd later stond er een vreemde man voor de deur, ik deed open en meteen vroeg hij wat er aan de hand was tussen ons en de benedenburen. Ik begreep het niet zo goed, want wie was deze man? Het bleek de broer van mijn benedenbuurvrouw te zijn. Ik vertelde dat ik weinig problemen had met zijn zus, maar zij blijkbaar wel met ons. Hij vertelde mij dat zij echt de kwaadste niet was, dat ze het allemaal zo niet bedoeld. Dat zal best, maar waarom doe je dan zo? Ik ben bij hun binnen gevraagd en we hebben een heel gesprek gehad, althans zij sprak en ik luisterde, ik kreeg er geen woord tussen. Het kwam erop neer dat ze me wilde leren kennen en dat we voortaan gewoon bij elkaar zouden aanbellen als er iets was. Die afspraak (die ze zelf gemaakt heeft) moet ze tot op de dag van vandaag nog steeds nakomen. 

De muziek stond dagelijks hard, niet 1 uur, niet 2 uur, maar soms gewoon 7 of 8 uur achter elkaar door. Ik vond het opgegeven moment verschrikkelijk. Ik ben gaan stampen, ik ben gaan springen, ik heb zelfs mijn muziek keihard gezet, maar ze gaat er gewoon overheen. Niks hielp, zelfs de politie bellen hielp niet. Als zij ze zag aankomen dan ging de muziek gelijk uit en was het mijn woord tegen dat van haar. 

Een tijdje later belde mijn schoonvader mij op met de vraag wat ik nou weer had gedaan. 'wat heb ik gedaan?' Vroeg ik hem verbaasd. Hij schoot in de lach, 'wil je geen tamme dooie muizen meer bij je buurvrouw door de brievenbus gooien?' Ik was verbaasd, moest lachen en tegelijkertijd werd ik enorm kwaad. 'WAT HEB IK GEDAAN?' Vroeg ik nogmaals. Hij vertelde dat de benedenbuurvrouw de VVE-voorzitter had laten komen, want ik had een tamme dooie muis bij haar in de brievenbus gegooid. Ze had het me niet zien doen, maar zij wist 100% zeker dat ik het had gedaan. de VVE-voorzitter had haar gevraagd waarom ze wist dat die muis tam was? Want aan een dooie muis kan je niet zien dat die tam is. Daarop had ze geantwoord dat hij dat toch wel zelf zag. Gelukkig nam de VVE-voorzitter haar niet serieus, ze heeft een hond en die kan ook dooie muizen mee naar binnen nemen. Ik heb het ook echt niet gedaan, ik had stiekem gewild dat ik het had gedaan.

Mijn benedenburen hadden aangegeven dat zij heel veel last hebben van ons, dat kan. Ik heb 2 kleine kindjes, ze zijn ondertussen 3 jaar. Er ligt een houten vloer, dus het kan inderdaad zo zijn dat je ons hoort lopen. De kinderen mogen al niet rennen of stampen in huis, dat is regel 1! Soms in hun enthousiasme vergeten ze dit, maar dan gaat wel gelijk de muziek van de buren op standje enorm oor dovend. Ik hoor haar kinderen (die 15 en 18 zijn) ook rennen in huis, de trap op etc.. maar dan zet ik ook niet mijn muziek keihard. Dat zijn nou eenmaal de leefgeluiden, daar kan je niks aan doen. 

Wij hebben tijdens onze vakantie in Italië nieuw laminaat laten leggen. Dit was 8mm dik, was veel beter dan het vorige, 2 ondervloeren eronder. In de hoop dat de buren minder last van ons zouden hebben. 

Na onze vakantie kwamen wij de buurvrouw tegen en vroegen of ze nog veel last van ons had, 'nee hoor, nee ik hoor helemaal niks' was haar antwoord. Helaas gold dat niet voor ons, ik had nog steeds enorme last van hun muziek, s'avonds als wij op de bank zaten hoorde ik ze praten. Ik ben nu op zo'n punt beland dat je ALLES hoort van je buren, enorm vervelend. 

De dag voor mijn verjaardag gingen we naar Duinrell, ik had er enorm veel zin in. Om 08:45 gaat beneden echt KEIHARD de muziek aan. Ik stond te trillen in mijn woonkamer, niet van de muziek, maar de boosheid en de woede die omhoog kwamen. Om 09:00 komt mijn man samen met zijn vader terug van de markt, voor onze deur staat een (andere) broer van de buurvrouw beneden. De buurvrouw zelf ook en spreekt, nee schreeuwt naar mijn man en schoonvader toe. Wij hadden om 02:00 staan bonken volgens haar, zij had terug staan bonken en vervolgens zag ze 2 mannen wegrennen die volgens haar bij ons waren. Ik wist niet beter of mijn man en ik lagen rond die tijd gewoon te slapen. Maar wederom werden wij weer voor leugenaars uitgemaakt, Wij waren racisten (mijn benedenburen zijn donkere mensen), laat ik het gelijk de wereld uit helpen, ik ben ALLES BEHALVE RACISTISCH! Wij kregen allemaal beschuldigingen naar ons hoofd. Wij hadden de auto bekrast, wij hadden de konijntjes losgelaten, wat overigens heel knap is want die staan in haar tuin. Daar kan ik niet bij, want haar poort zit altijd op slot, mijn glazenwasser kan niet eens bij mijn ramen omdat ze weigert haar poort voor ons open te doen. Wij hadden de fietsventielen losgedraaid (staan trouwens ook in hun tuin), mijn man mishandeld mij, wij vechten elke dag, Wij gooien poepluiers in de tuin (mijn kinderen zijn dag en nacht zindelijk) en dan nog niet te spreken over die tamme dooie muis! Ik was weer met stomheid geslagen. Toen kwam de buurman naar buiten en zie: 'ik ben gek in mijn hoofd, als jullie niet rustig gaan doen, dan gaan er doden vallen.' Het enige wat ik op dat moment dacht 'de eerste doodde die valt, dat ben jij!' Wij moesten volgens hem respect tonen naar hun want dat deden wij niet. Nee, gek hè? Tuurlijk krijg je geen respect als je iemand bedreigt met de dood, ik heb van huis uit mee gekregen dat je respect moet verdienen, niet moet krijgen. Mijn schoonvader en de broer van de buurvrouw hebben de 'ruzie' weten te sussen, maar bij mij was het hek al lang van de dam. Ik zat niet meer lekker in mijn huis. 

Ondertussen hebben we dagelijks last van de muziek, vaak bel ik de politie maar ook zij kunnen vrij weinig voor mij betekenen omdat ze hem uit zet als ze voor de deur staan. Het huis van de benedenburen staat nu zo'n 4 maanden te koop, maar ik betwijfel of het snel verkocht is. ik hoop het van harte, alle huizen in de wijk zijn binnen 2 weken verkocht. Behalve natuurlijk het huis beneden ons. 

een tijdje geleden heb ik op aanraden van een (verre) buurvrouw buurtbemiddeling gebeld. Ik weet niet meer wat ik moet doen, ik weet wel dat er NU verandering moet komen. Ik heb hun gebeld en ben met hun in gesprek gegaan, zij zijn ook bij de benedenburen geweest en nu willen ze een gezamenlijk gesprek. de 1e afspraak is al geannuleerd door de benedenburen, ik geef ze nog 1 kans, annuleren ze die weer dan heeft buurtbemiddeling geen zin meer en komt de wijkagent langs. Want ik ga hier aan onderdoor. Ik kan niet meer lekker op mijn bank zitten, zonder dat ik last heb van de buren. Dagelijks hebben zij de muziek aan en vlucht ik mijn huis uit. Als ik een dag niet thuis hoef te zijn ben ik opgelucht, maar moet ik een hele dag thuis blijven omdat het bijvoorbeeld slecht weer is, dan heb ik hoofdpijn, buikpijn en loop ik te stuiteren door het huis. Ik wil niet meer thuis zijn, Ik wil hier WEG! Maar helaas is verhuizen voor ons op dit moment geen optie. Het kan ook gewoon niet! Ik heb mijn man al heel vaak huilend gevraagd of dat hij mij hier weg wil halen, maar we hebben maar 1 keuze, en dat is hier blijven wonen. Het huis van onze benedenburen staat te koop, en ik vraag mezelf steeds om geduld te hebben. maar ik vind het heel moeilijk. S'nachts droom ik dat ik de buren aan het vermoorden ben, overdag erger ik me kapot aan ze. het liefst doe ik ze ook 1 voor 1 wat aan, maar wat schiet ik daarmee op?