8 jaar geleden
Mijn premature tweeling
Een korte omschrijving hoe het is om mama te worden van een premature tweeling. Het was geen gemakkelijke weg, maar we zijn al een heel eind
Vandaag is het wereld prematuren dag.
Nog nooit had ik hier bij stil gestaan, maar nu ik zelf bevallen ben met 30 weken,
dan ontkom je er niet aan, je bent in 1 klap mama van een premature tweeling.
Op 26 maart was het zover.
De CTG's waren niet goed en onze tweeling werd op exact 30 weken gehaald.
Met een voorgeschiedenis van TTS waarvoor ik met 19 weken gelaserd ben,
had ik naar mijn idee echt een klote zwangerschap.
Ze kwamen ter wereld met 900 en 920 gram, 38 cm lang.
Daar lagen ze in een couveuse onder blauwe lampen.
Dat was schrikken, zo klein, zo kwetsbaar...
Dan denk je bij jezelf, moet dit groot worden?
Dat kan toch nooit? Hoe lang gaat dat duren?
Geboortekaartjes hebben we eerst nog niet gestuurd.
Ik wilde niet misschien over een week een rouwkaart er achteraan moeten sturen.
Na 9 dagen waren ze beiden al een kilo, jeetje wat een mijlpaal.
Verhuizen naar een ander ziekenhuis,
om vervolgens daar nog 5 weken in een couveuse te liggen.
Ups en downs passeren de weken....
Weer een ander ziekenhuis, nog steeds in de couveuse.
Het laatste station voordat ze naar huis mogen.
Wanneer mogen ze er nou eindelijk eens uit?
Na 8 weken couveuse was het dan zover, samen in een normaal wiegje.
En toen het eindelijk wat rustiger werd, toen kwam de klap eigenlijk pas.
Ik raakte intens verdrietig, en liep bij een psycholoog.
Die wist het mooi te verwoorden, zoals het eigenlijk voor mij voelde.
Een zwangerschap hoort mooi te zijn, en daar hoor je van te genieten.
Ik was in de rouw... Niet letterlijk, maar in de rouw om al het moois wat mij ontnomen was.
Nu zijn we 8 maanden verder, en de meisjes doen het super goed.
Ze zijn bijna 6 kilo... Dat had ik me niet voor kunnen stellen toen ze net geboren waren.
Ja, ik ben een mama van een premature tweeling.
Het was niet makkelijk, maar wat ben ik er trots op!
Anoniem
mooi dat het nu goed gaat met jullie kindjes!
Jikjuh
Inderdaad begrijpen sommige mensen niet dat we niet meteen geboortekaartjes hebben verstuurd. Dat is ook helemaal niet erg, maar wij hadden daar onze reden voor. Wij wisten inderdaad niet of ze het gingen halen. Zodra wij iets meer zekerheid en vertrouwen hadden, dus na ongeveer 8 dagen, zijn de kaartjes alsnog de deur uit gegaan. Want als 1 van de 2 was overleden, of zelfs alle 2, dan hadden we namelijk hetzelfde kaartje aangepast gebruikt. Klinkt heel stom, maar zo "dealt" ieder er op zijn manier mee. Wij liepen vanaf 19 weken zwangerschap al in onzekerheid door het TTS. Dus wij waren er op voorbereid dat 1 of zelfs alle 2 het niet zouden halen. Daar was ons kaartje ook op uitgezocht, dat het voor alle situaties kon. Vandaar dat wij het hebben afgewacht...
peetje80
Moeilijk is het zeker, helaas ervaring mee. Wat ik alleen moeilijk vind te begrijpen is dat je niet meteen een geboortekaartje wilde sturen. Omdat je niet wist of ze het zouden halen. Nee oke, maar toch het waren jouw kindjes die geboren waren. Een geboorte die ondanks al het verdriet toch ook gevierd moest worden. Ik heb wel meteen dezelfde dag alle kaartjes verstuurd. Totaal anders dan we ze hadden voorgesteld maar oke de kaartjes zijn verstuurd. En gelukkig niet een week later een rouwkaartje hoeven te sturen. Maar 15 weken later een thuiskomst kaartje gestuurd.
Jikjuh
Het is moeilijk, continu in angst leven. Paniek, dat herken ik ook helaas... Het komt uiteindelijk goed, maar blijf praten. Hier zijn ook nog steeds momenten van terugblikken in de tijd. Van de week nog toen de tweeling op bede lag en alles stil was in huis, overviel mij het gevoel van intens verdriet, en het gevoel van dromen.... Alles om me heen leek een waas, en ik had echt het gevoel dat alles een boze droom was geweest. Ik dacht heel even dat het allemaal niet echt gebeurd was, dat ik geen tweeling had gekregen die TTS hebben overleefd. Toen ik mijn man huilend in de armen vloog, kwam al de ellende er weer uit. Met de meisjes gaat het super, nu ik nog... Twee stapjes vooruit, en weer één stapje terug. Het heeft tijd nodig, geef het dat ook. Sterkte, met liefs... X