Mijn nieuwe thuis, een nieuw begin

Dit verhaal is niet bestemd voor op facebook a.u.b.

Ze keek me aan en zei: 'dan gaan wij toch samen wonen in het huis van mijn vader?' Ik dacht er niet eens bij na, ik knikte, heb haar beetgepakt en gehuild. Niet van verdriet, maar puur van opluchting. Toch ging er continu een zinnetje door mijn hoofd: 'en mijn vader dan?'

Bij thuis komst vertelde ik het mijn vader, hij reageerde niet heel erg enthousiast. Maar dat had ik ook gek genoeg niet anders verwacht. Ik voelde me ontzettend schuldig tegen over hem, het gevoel dat ik hem in de steek liet, dat ik hem in zijn soppie gaar liet koken. Ik koos voor mijzelf, en dat voelde ergens niet goed.

In december, 3 maanden voor de uitzetting, zijn we begonnen met het klussen in het huis van mijn vriendin haar vader. We bespraken samen hoe we alles wilde hebben, en we verdeelde netjes de taken. Mijn vader heeft geen enkele keer aangeboden om te helpen met klussen in mijn nieuwe thuis. Ik verwachtte ook niks, maar pijn deed het wel. Kon hij dan niet een beetje blij zijn? Want hoe naar hij kon reageren als ik iets enthousiast vertelde, voelde ik mij nog schuldiger dat ik hem in de steek liet. 

10 februari 2013 ben ik verhuist, deze dag was ik ook 6 jaar samen met mijn vriend. Dubbel feest!! Ik koos voor mijzelf, hoe moeilijk ik dat ook vond. Het samen wonen met mijn vriendinnetje ging in het begin wat moeizaam, je moet nog aan elkaar wennen, afspraken maken over het huishouden etc.. etc.. ondertussen had ik ook weer besloten om weer naar school te gaan, maar dan een niveau hoger en versnelt! 

Mijn vader had in de tussentijd nog NIKS geregeld, nog geen doos was ingepakt HELEMAAL NIKS! Hij was zo laks als maar zijn kon. Uiteindelijk werd het huis op de veiling gezet, het huis is voor €50,000 verkocht. Een ruime 7-kamer woning die ooit €200,000 heeft gekost. Mijn vader had een enorme restschuld, plus de schulden die hij al had. De koper is langs geweest bij mijn vader thuis, en heeft uitgelegd wat hij met het huis wilde gaan doen. Hij ging het opknappen, 2 woningen van maken en verkopen. Deze lieve meneer gaf mijn vader tot 1 mei 2013 om al zijn spullen te pakken. Op 1 mei moest het huis leeg zijn, want dan zouden zijn werknemers komen en de boel slopen. 

Mijn vader is vanaf die dag pas gaan beginnen met spullen pakken, mijn broertje, zusje en ik hebben hem daarmee geholpen. Er stond een hele grote container voor de deur, waar de helft in is weggegooid. Ik had een opslagruimte voor mijn vader geregeld zodat hij zijn spullen kon opslaan. Mijn vader betaalde mijn zorgverzekering, die ik netjes elke maand naar hem overmaakte. Hij zei dat ik die dan niet hoefde te betalen, omdat ik de opslagruimte dan betaalde voor hem. De bedragen kwamen een beetje overheen met elkaar. Ik vertrouwde hem daarop. 

Ondertussen hadden wij een nieuw familielidje erbij, het nichtje van mijn vader was bevallen van een kerngezond klein meisje. Toen ik bij haar in het ziekenhuis kwam hadden we het ook over mijn vader. Ik heb haar in groffe lijnen verteld wat er stond te gebeuren. Zij wilde hem in huis nemen, ze kon hem niet op straat laten wonen. Ik heb haar gewaarschuwd dat hij heel veel drinkt, zich niet aan afspraken houd, en dat als hij weg is je vooral niet moet zeuren als hij laat thuis is. Zij zei: 'ik denk dat hij levensmoe is.' Ik heb daar op geantwoord: 'ik denk dat hij laks is.. dat hij een alcoholist is en zijn kop in het zand steekt! Maar ik heb je gewaarschuwd!' Met die woorden ben ik weggegaan. 

1 mei 2013 was het huis leeg! Mijn vader was ingetrokken bij mijn nichtje. Ik ben nog in het huis geweest toen het gesloopt werd, niks was meer te herkennen. Het deed pijn toen ik daar in onze voormalige woonkamer stond, alle herinneren kwamen boven. Ze waren helaas niet allemaal even leuk, maar ik heb ook hele leuke momenten mogen meemaken. Dat we altijd gezellig filmavondjes hadden met wat lekkers met al mijn vriendinnen. De slaapfeestjes, de sfeer, dat mijn moeder in de serre stond en vertelde dat ze wilde scheiden, dat oma uit het raam werd gehezen door de brandweer, dat mijn vader en ik soms uren konden praten samen op de bank. Dat als ik ziek was mijn vader altijd een cadeautje mee nam. Alle leuke en minder leuke herinneren kwamen voorbij, maar het was niet meer mijn thuis. Zo voelde het nog wel, maar alles was weg. Met pijn in mijn hart heb ik de voordeur achter mij gesloten. De sloten zijn naderhand vervangen, de huissleutel hangt nog steeds aan mijn sleutelbos. 

Ik ging mijn leven weer opbouwen, ik ging er wat van maken! Zonder de angst dat ik ieder moment een deurwaarder voor de deur kon staan. Als de bel ging liepen er soms nog rillingen over mijn rug en durfde ik niet open te doen. Mijn vader vroeg nog vaak om geld, hij had loonbeslag en had niet veel in de maand. Ik was zo gek dat ik het hem nog gaf ook, ik kon geen nee tegen hem zeggen. 

Mijn schoonouders namen mijn vriend en mij mee op vakantie, even ontspannen na alles wat er was gebeurd. Of misschien juist voordat alles begon? Ik was namelijk al een tijdje niet ongesteld geworden, we hadden het gewoon veilig gedaan. Ik dacht dat het de stres was, het was ook niet echt niks wat er was gebeurd. Maar bij thuiskomst heb ik toch maar even een testje gedaan. Toen? Tja.. toen was ik zwanger..

Word vervolgd xx