Mijn manier van opvoeden

Te lief

“Ik heb vaak gehoord dat ik te lief ben voor Dunya” beken ik aan de juffen van groep vier. “Lijkt me alleen maar goed als moeder hoor!” zegt één van de juffen. Ik weet wel dat mensen het goed bedoelen als ze dat zeggen, maar het is toch een oordeel. Hoe kun je als moeder nou te lief voor je kind zijn? Eén keer vertelde ik over hoe moeilijk het in de vakantie was met Dunya, weinig structuur en veel strijd in die periode. Toen zei iemand zelfs dat ik niet altijd lief voor haar hoefde te zijn. “Ze is je dochter, niet je vriendin!” Dat kwam ook heel hard binnen. Ik heb dat toen voorgelegd aan mijn begeleidster van de Opvoedpoli. Die vond dat wel erg makkelijk gezegd. “Natuurlijk, als je met z’n tweetjes bent word je een soort maatjes” zei ze. “Meer dan wanneer er twee volwassenen zijn. Maar dat is iets anders. Het is helemaal niet zo dat Dunya van jou alles mag en dat jij alles doet om haar te vriend te houden.”

Triple P

In het verleden heb ik diverse opvoedcursussen gedaan. Omdat ik best wat handvatten kan gebruiken bij de opvoeding. Ik doe ook maar wat, ik ploeter me een slag in de rondte. De rol van vader wordt in de loop der jaren steeds beperkter. Dat is best moeilijk. Niemand om mee te overleggen. Niemand om bij te sparren. Als er dan ook problemen ontstaan op mijn werk, als Dunya net op school zit, wordt het helemaal zwaar. Ik doe de cursus Positief Opvoeden, Triple P. Al snel blijkt er geen match tussen mij en de cursusleidsters. Ik vind ze vrij star: zo moet het. We praten over positief opvoeden, maar een positieve benadering van de ouders hoort daar blijkbaar niet bij. Ik zit al niet lekker in mijn vel en ik kan er ook niet zo goed tegen dat alles wat ik doe afgekeurd word. Ik mag ook geen “nee” zeggen tegen Dunya. “Nee, doet de deur dicht” was een gevleugelde uitspraak. Ik moet zeggen wat ze wel mag doen. En zeggen: “Voorzichtig met de deur” mag ook niet, dat moet zijn: “Zachtjes met de deur”. Ik vind voorzichtig en zachtjes twee verschillende woorden en ik bedoel dan ook iets anders.

Hoofddoek

De methode Positief Opvoeden is het dus niet voor mij. Welke dan? Ik heb nooit de ideale methode gevonden. Gordon heeft wel wat, Triple P heeft natuurlijk ook wel wat positieve dingen en zo zijn er nog meer stijlen die me wel aanspreken en eigenlijk ook weer niet. Uiteindelijk doe ik het toch maar op mijn eigen manier. Hoe die manier is? Nou ja, ze mag heel veel van mij. Dunya krijgt veel ruimte, figuurlijk dan, om zich te ontwikkelen op allerlei gebieden. Die ruimte neemt ze ook, zoals die keer dat ze met een hoofddoek thuiskwam. Ik schrok me wild. Wat moet ik hiermee? Maar dan besluit ik dat het eigenlijk niet uitmaakt. Het is tenslotte maar voor af en toe. Als we door de aula langs een groepje ouders lopen, valt het stil en zien en voelen we de blikken. “Waarom kijken ze zo naar mij?” vraagt Dunya. “Hebben ze nog nooit een hoofddoek gezien ofzo?” Ik schiet in de lach. “Lekker laten kijken. Ik vind het stoer dat je m opdoet!”

Actualiteit

Ook wil ik graag dat ze dingen ontdekt, dingen leert begrijpen. Dat ze weet wat er speelt in de wereld. Dus vragen staat vrij. Al vroeg gaat ze het Jeugdjournaal kijken. En als er iets gebeurt, iets heftigs, dan stelt ze veel vragen. De waarom-vraag kan ik meestal niet beantwoorden. “Waarom doet iemand dat?”, “Hoe kan dat?” of “Dan ben je toch gek in je hoofd?” Ze vraagt wat er precies is gebeurd. Waarom aanslagen zo vaak in Frankrijk zijn en of het eindelijk bekend is wie de MH17 heeft neergeschoten. Nieuwsbegrip is dan ook één van haar favoriete vakken op school, want daar wordt altijd een actueel onderwerp behandeld. En Dunya is goed op de hoogte van de actualiteit.

Kunst en cultuur

Ze zit op een Wereldschool waar ze ook dingen leert over kunst en cultuur. In groep vijf is de klas met juf Sasja naar het Rijksmuseum geweest. Ze heeft tijdens het project ook veel geleerd over andere schilders en op het Klokhuis ging het laatst ook over Vincent van Gogh. “Ik vind het zielig dat Vincent van Gogh tijdens zijn leven maar twee schilderijen heeft verkocht en altijd bij zijn broer moest bedelen om geld voor kwasten en verf en doeken. Hij was ook in de war daardoor!” vertelt Dunya ineens als we over het Museumplein lopen. Ze vertelt hoe van Gogh zijn schilderijen maakte. “Hij schilderde heel dun en heel dik”.

Eigen mening

Ik ben me ervan bewust dat de grenzen bij mij heel ruim zijn. Wel denk ik dat Dunya daardoor veel van de wereld weet en een grenzeloos vertrouwen in mij heeft. “Geen geheimen, weet je nog?” zeg ik tegen Dunya. Ze weet dat ik haar vertel wat ze moet weten, dat ik weleens over haar praat als ik advies nodig heb, maar dat ik altijd eerlijk ben naar haar toe. Daarbij overleg ik ook veel. Te veel? Ik weet het niet. Ik vind dat ze een eigen mening mag hebben en die laat ik meewegen. Natuurlijk zijn er grenzen. Als zij niet wil dat ik op vrijdag werk, dan is het jammer, maar als het zo uitkomt doe ik het toch. En ze mag meedenken over het eten, maar dat betekent niet dat ik alleen maak wat zij lekker vindt.

Grenzen stellen

Dunya krijgt ook ruimte om boos te zijn of dwars of moe. En zoals ik al eerder schreef, zijn dat soms moeilijke situaties. Een strijd aangaan is verleidelijk, maar niet verstandig. Dan worden we allebei nog bozer en lopen de emoties steeds hoger op. Daar heeft niemand wat aan. Ik probeer haar wel tot rede te brengen en misschien zou ik dat nog wat meer los moeten laten. Ze wil niet redelijk zijn, is op dat moment niet gevoelig voor argumenten en al mijn pogingen om het om te buigen worden afgewezen. Zeker als er mensen bij zijn, heb ik het gevoel dat ik me moet bewijzen. Natuurlijk bespreek ik met haar dat ze zich niet zo mag gedragen, maar op een rustig moment. Er zijn wel grenzen, alleen hoe bewaak ik ze en wat als ze eroverheen gaat? Ik denk dan dat mensen verwachten dat ik ingrijp en straf geef. Maar ik doe het anders. Is dat erg? In de ogen van sommige mensen vast en zeker.

Eerlijkheid en openheid

In de opvoeding is eerlijkheid en openheid heel belangrijk voor ons. Ik ben eerlijk tegen haar en zij is eerlijk tegen mij. Maar ook openheid over wat ons bezighoudt. En misschien doe ik dat wel teveel, omdat het wel een kind is. Toch heb ik het idee dat Dunya er heel goed mee omgaat. Natuurlijk vertel ik niet alles, er zijn altijd dingen die ik niet met haar bespreek. Omdat het niks voor kinderen is, omdat ze in een loyaliteitsconflict kan komen, omdat het haar teveel zou belasten.... Maar als het even kan, vertel ik haar wel wat er speelt. En andersom ook.

Goede moeder?

Ik weet niet of ik het goed doe. Ik vind Dunya heel sociaal en betrokken en eerlijk. En de driftbuien die ze af en toe heeft als ze erg moe is of als er veel prikkels binnen zijn gekomen, die horen er dan bij. Dat is niet anders. Ben ik een goede moeder? Ik weet het niet. Ik doe in elk geval mijn best om het zo goed mogelijk te doen. Ik roep daarbij soms de hulp in van anderen, maar dat is wel een spanningsveld. Andere mensen die mij gaan vertellen hoe ik mijn dochter moet opvoeden. Dat is lastig. Ik vind dat lastig. Ik wil graag tips, aan de andere kant maakt het me opstandig. Want ik ken haar het beste en twijfel er wel eens aan of mensen de situatie goed begrijpen. Ik ben er wel altijd eerlijk in dat ik het moeilijk vind. Dat begrijpen hulpverleners wel, maar het gaat lang niet altijd goed. Omdat anderen wel kunnen zeggen hoe het moet, maar het in de praktijk toch anders werkt. Omdat geen kind en geen ouder hetzelfde is. Omdat dingen bij mij soms niet werken en bij andere ouders wel. Op zich ben ik niet heel ontevreden hoe wij het nu doen samen. We zijn al zes jaar met z’n tweetjes en als ik naar mijn grote dochter kijk denk ik dat het resultaat best goed is! Dunya is een wereldkind en ze gedraagt zich ook als een kind van de wereld. Dat is precies wat ik graag wil.

Neem ook een kijkje op mijn Vind ik leuk pagina op Facebook. Zo ben je als eerste op de hoogte als er een nieuwe blog van mij verschijnt!