MIJN LIEVE MAMA.....

Mijn moeder was altijd heel open over haar naderende dood. Voor zichzelf vond ze het niet eng of was ze bang. Ze vond het vooral heel naar dat ze ons moest gaan achterlaten.

De zomervakantie kwam eraan. Mijn ouders gingen heerlijk een weekendje weg met z'n tweeën. Naar de Veluwe, lekker fietsen, wandelen, uiteten, gek doen. Dat was wat ze liefste deden. Geen ellelange bucketlist van bungeejumpen, diepzeeduiken, parachutespringen etc. Gewoon lekker genieten van elkaar en ons.

Halverwege de zomervakantie daalde ineens haar energie. Het leek een griepje waar wij met 3 dagen van hersteld zouden zijn, maar wat bij haar langer duurde. Ze lag veel op bed en ze liep als een oud omaatje. Vlak hiervoor gaf ze aan dat ze niet meer op  kon passen en dat vond ze verschrikkelijk. Stein kwam nog wel en dan ging mijn vader zoveel mogelijk buitenshuis met hem dingen ding want ook tegen het lawaai kon mijn moeder niet meer. Ik kwam zoveel mogelijk even bij haar langs. Gelukkig wonen ze op 5 min loopafstand.

We hoopten dat ze nog zou opknappen, tot ik op een dag weer langskwam. Mijn vader deed, overstuur, open: Mijn moeder was geel. SSSHHHIITTTT! Dat was het begin van het einde. En ze was ook echt geel, zelfs haar oogwit. Toen pas kwam bij mij binnen dat het echt snel ging. Toen heb ik ook voor het eerst echt heel hard gehuild. Mijn moeder was tot die tijd onsterfelijk, en nog steeds eigenlijk...

En Stein, ons manneke van 3,5 wist heel goed dat oma ziek was en niet meer beter zo worden. Oma zou een sterretje worden. We praatten er veel over en hij stelde veel vragen wat we beantwoordde met kinderlijke eenvoudigheid.

In die periode daarna kwam onze lieve huisarts regelmatig langs. Ze kon nog een leverbiopt laten doen, maar dat had toch weinig zin. Ook kreeg mijn moeder flinke pijnstilling, ze kon 'alles' krijgen want het was onzin om pijn te lijden. Ook hadden ze het over euthanasie. Iets wat mijn moeder toch een gekke gedachte vond.

Ondertussen was ik natuurlijk ook nog zwanger. Ik had mijn controles bij de verloskundige en alles ging goed. We hadden besloten dat mijn moeder met de 20 weken echo mee zou gaan en dat zij de naam te horen kreeg. We hadden al een meisjesnaam, Iris, maar over de jongensnaam hadden we het nog niet gehad.

Mijn moeder gaf aan, toen ik 18 weken zwanger was, dat ze niet wist of ze wel bij de 20 weken echo kon zijn. Ik probeerde het weg te wuiven (ontkenningsfase). Maar ze had de huisarts al gesproken. Zijn vrouw is Gynaecoloog en we konden de volgende dag (donderdag) om 6 uur terecht. Na haar dienst,zodat ze niet weggeroepen kon worden. Omdat mijn moeder veel op bed lag, ze had inmiddels een ziekenhuisbed in de woonkamer zag ik haar nooit lopen. Nu liep ze mee naar de auto. Verschrikkelijk om te zien. Ook toen Johan haar duwde in de rolstoel in het ziekenhuis.

Aangekomen bij de Gyn konden we natuurlijk direct terecht. Heel stiekem hoopten we toch op een meisje. Ze zet het echoapparaat op mijn buik en het was direct zichtbaar: een jongetje! Ook fijn want alles zag er goed uit!

We brachten mijn moeder naar huis en gingen ook zelf naar huis. Mijn moeder was gesloopt. Nu kwam het namen bedenken. We waren er snel uit. Nu mijn moeder nog vertellen. Die zondag hadden mijn vriendinnen en ik een hightea georganiseerd bij mijn ouders thuis. Die week ervoor was het heel druk met visite geweest dus mijn vader wilde eerst de boot afhouden. gelukkig kon ik hem overtuigen.

Mijn vriendinnen schrokken ontzettend, ze hadden haar al een tijd niet gezien. Mijn moeder genoot zichtbaar, al at ze minimaal. Behalve de smoothies. Die gingen er wel in. Ik zei haar dat ik we de naam wisten en het haar van de week kwam vertellen......