Mijn bevalling na langdurig (3 dagen) gebroken vliezen.

Ons dochtertje is 3 weken te vroeg geboren nadat mijn vliezen al bij 36+4 "gebroken" waren, althans er zat een klein scheurtje in waardoor het vruchtwater eruit sijpelde en ik de link niet direct legde. Ik had wel waterdunne afscheiding, maar volgens mijn goede vriend google lost de slijmprop op tegen het eind van de zwangerschap en dan krijg je waterdunne afscheiding....het duurde 3 dagen voor ik mij toch echt zorgen begon te maken en de verloskundige belde. Het was inmiddels zaterdag en ik wilde de verloskundige niet te vroeg storen en belde pas rond 11 uur op: "er zal vast niks aan de hand zijn hoor, maaruh..."

Ik mocht `s middags langs de praktijk komen, ving wat van de vloeistof voor haar op en zij wist het direct: dit is vruchtwater. Mijn man had avonddienst, die had ik ook gewoon naar zijn werk gestuurd. Hij kon de uren en dagen natuurlijk beter gebruiken voor als de kleine meid er was en er was vast toch niets aan de hand. Ik zat dus alleen daar op de praktijk, dit hadden we niet (meer)verwacht. Het kwam echt als een klap aan en ik begon te huilen. Ik had zo mijn best gedaan voor dat kleine meisje, zo min mogelijk stress, zo gezond mogelijk eten, rust, goed voor mezelf gezorgd, en nu kwam ze toch eerder? en was ik dan echt zo stom dat ik niet eerder de verloskundige had gebeld? Ik had donderdags al bedacht dat het wel eens vruchtwater kon zijn, maar wilde niemand lastig vallen en dus raadpleegde ik Google, echt kansloos! Ik was zo boos op mijzelf en zo verdrietig...

Ik had al met 26 weken met weeën in het ziekenhuis gelegen ten gevolge van stress. Toen ik weer naar huis mocht zeiden de artsen: als ze maar tot 34 weken blijft zitten, dan zijn de overlevingskansen een stuk hoger. Dus ik stopte acuut met werken en nam mijn rust. Geen contact meer met mijn schoonfamilie aangezien zij de grootste stressfactor waren. En het ging prima. Ik ging mij ook steeds beter voelen, en toen week 27........28.....29...30...31..32.33.34! Jeej die hebben we gehaald en het gaat nog steeds goed, ze zal vast tot 40 weken blijven zitten.  We gingen er gewoon vanuit en gingen door met ons leven. Zo had ik in week 37 nog van alles gepland, inclusief een zwangerschapsshoot, maar helaas, onze kleine meid dacht er anders over.

Ik belde mijn man op, die kwam direct van zijn werk af en samen gingen we naar het ziekenhuis. Ik leverde het zelfde potje vloeistof daar in en zij bekeken het onder de microscoop terwijl ik aan de CTG lag. Onder de microscoop moest er een "varen patroon" ontstaan, maar dit gebeurde niet. Ook als ik op mijn hand blies verloor ik geen (extra) vocht, dus hun conclusie was dat het toch geen vruchtwater was en ook de CTG was goed. We werden dus weer naar huis gestuurd. Koffertje en Maxi-Cosi weer mee...in de auto hadden mijn man en ik het er over dat ze ook nog beter even kon blijven zitten zodat ze nog even verder kon ontwikkelen etc etc...Eenmaal thuis belde ik met mijn eigen verloskundige. Die vond het bizar dat ik naar huis was gestuurd en was er heilig van overtuigd dat het wel echt vruchtwater was en zei mij dat ik mij wel aan de bijbehorende richtlijnen moest houden en bij het minste geringste weer moest bellen....Het was inmiddels 18.30 u. Mijn man ging weer naar zijn werk en ik had geen zin meer om te koken dus haalde even lopend, (heel slecht) een patatje bij de snackbar verderop. De snackbar eigenaar wees naar mijn buik: "Jullie krijgen vast een dochter en die word net zo mooi als haar moeder", "ja nog een paar weekjes" antwoorde ik....eenmaal thuis mijn patatje gegeten en gewacht tot mijn ouders onze hond terug brachten (we gingen er natuurlijk allemaal al vanuit dat het even zou gaan duren dus vandaar dat zij onze hond hadden opgevangen) Ik was die ochtend al 5 uur wakker geworden (door een zeiknatte onderbroek) en was inmiddels helemaal op. Toen de hond er was ben ik lekker gaan douchen en direct mijn bed in gedoken. 20.00u.. Ik lig net 5 minuten als ik een flinke kramp in mijn buik krijg en een hele plons vocht verliest. Ze kunnen zeggen wat ze willen! Dit is echt wel vruchtwater! Ik loop naar de badkamer, wil niet direct loos alarm slaan en doe dus een paar van de testjes die ze in het ziekenhuis ook deden. Zoals op mijn hand blazen: Je hoorde het er letterlijk uitspuiten! Dus ik mijn verloskundige weer gebeld. Zij zou het ziekenhuis bellen en als die niets deden zou zij naar mij toe komen. Binnen een minuut belde ze mij terug: je moet weer naar het ziekenhuis! Dus ik mijn man weer gebeld, die kwam mij weer halen.  Koffertje en Maxi-Cosi weer mee...en inmiddels kon je er niet meer om geen. Ondanks het kraamverband wat ik al had ingedaan kwam ik met een zeiknatte broek op de afdeling aan. Ik melde mij en de zelfde verloskundige kwam naar mij toe. Tranen kon ik niet meer binnen houden en ze nam mij weer mee naar de verloskamer. Ze zei al dat het nu inderdaad wel overduidelijk was, maar protocol is protocol, ze moesten alles weer opnieuw testen. Weer de CTG, weer de varen-test etc etc. Alles was nu inderdaad positief. Maar de CTG was wel rustig en het was inmiddels al laat. We werden dus naar huis gestuurd om nog even een nachtje goed te slapen en mochten ons de volgende ochtend melden om ingeleid te worden...*zucht*

Koffertje en Maxi-Cosi weer mee...

om 23.30 waren we thuis. Heel zakelijk ben ik al mijn afspraken voor die week gaan afzeggen (via mail, sms of whatsapp)  en belde mijn moeder op (ik wist dat ze nog wakker waren want ze waren bij mijn broer thuis op mijn kleine nichtje aan het passen) en sprak af dat mijn ouders de hond `s ochtends weer zouden halen. Ondertussen bleef het vruchtwater uit mij stromen en de zijlstofmatjes waren niet om aan te slepen. Ik had ook wat harde buiken, althans dat dacht ik. Vast van de spanning. Maar om 1 uur realiseerde ik mij dat er toch wel een duidelijk patroon in kwam...sterker nog, het was al om de 3 minuten en ze duurde 1,5 min tot 2 min per keer. Waren dat dan weeën? Het deed eigenlijk helemaal niet zo`n pijn. Mijn man en ik keken nog eens naar de bel instructies die we mee hadden gehad: toch maar weer bellen. "Kom anders maar even hier heen, dan kijken we even" zei de verpleegkundige. "dan kijken we even? Ik ben al een paar keer heen en weer geweest, mag ik dan blijven of hoe zit het", nou ze hoorde aan mijn stem dat ik een beetje geïrriteerd was en er klaar mee was, dus vooruit, dan mocht ik blijven...

Koffertje en Maxi-Cosi weer mee...ik werd weer naar dezelfde verloskamer gebracht als eerder die avond. Gezien de langdurig gebroken vliezen wilde ze mij nog steeds niet toucheren, hier wilde ze zolang mogelijk mee wachten. Ik had ook nog niet zo enorm veel pijn en het was de eerste, dus er zou vast nog niet zo heel veel aan de hand zijn. Uiteindelijk besloot de verloskundige om 3 uur toch maar even te kijken hoe ver ik was: 3 cm! Ze zou om 5 uur weer kijken. Ik zei tegen mijn man dat hij maar moest proberen te slapen, het kon best nog een lange dag worden en hij kon toch niet zoveel voor mij doen. Ik ben zelf lekker onder de douche gaan zitten en hoewel de pijn steeds heftiger werd, kon ik het onder de douche prima opvangen. Na ander half uur werd ik echter helemaal rimpelig dus besloot eruit te gaan. Ik bleef wel gewoon zitten in de stoel, voor over tegen het bed aangeleund, dat ging het best. Om 5 uur kwam de verloskundige dus weer kijken: 5 cm!  Mooi! dacht ik bij mijzelf, dan mag ik om 10 uur persen! Maar ze wilde mij vanaf nu wel aan de monitor hebben en de CTG was alleen niet meer voldoende (maakte geen goed contact ofzo) dus werd er een sensor op het hoofdje van mijn dochtertje geplakt. Ook dit lukte niet erg goed, dus moest ik verplicht blijven liggen omdat ze anders bang waren dat hij er af zou vallen. Dit was een hel, liggend kon ik de weeën niet opvangen en dan daarbij was ik al vanaf zaterdag ochtend 5 uur wakker, ik was op! Bij iedere wee begon ik over te geven. Om 6 uur bood de verloskundige mij aan om pijnstilling te gebruiken. Vooraf had ik gezegd dat ik dat absoluut niet wilde, maar nu omarmde ik het idee. Ik kreeg een pompje en hoewel de weeën dan nog steeds pijn doen, kun je tussendoor beter ontspannen en ze lijken ook wel wat minder lang te duren. Tot half 9. Ik zei dat ik het idee had dat hij niets meer deed. "dat klopt, als de baby te ver is ingedaald, dan helpt het niet meer" Dat hadden ze wel even van te voren mogen zeggen! Nouja nog even volhouden. En inderdaad, om 10 uur kreeg ik groenlicht om te gaan persen. Mijn pers weeën waren alleen niet sterk genoeg dus ik kreeg oxytocine. Ze werden wel wat sterker, maar waren niet lang genoeg. Bij iedere perswee moet je 3x persen om de baby vooruit te krijgen, maar mij lukte steeds maar 2x. Die 3de keer moest ik dus op eigen kracht doen. Dat vond ik echt heel zwaar en ik heb echt wel een paar keer gezegd dat ik het niet meer kon, maar het is mij toch gelukt. Om 10.25 kwam onze dochter ter wereld en woog 2700 gram. Ze was zo klein! Het kleinste pakje wat ik mee had was maat 50, maar daar verzoop ze in. Mijn moeder heeft de dag erop maar even een paar pakjes 44 gekocht, dan had ze in ieder geval iets passends om aan te treken. Zo lief van haar.

Ivm met de langdurig gebroken vliezen moesten wij beiden 24 uur ter observatie blijven, maar hierna werden wij allebei gezond verklaard en mochten lekker naar huis. Daar startte ons nieuwe avontuur.

Hier schrijf ik over in mijn volgende blog.