Mama's account take-over

Ik kwam deze week in ene op het idee om een Gastblog te schrijven voor De Reis Van Mama. Ik ben zo ontzettend blij dat Loes deze zware taak op zich heeft genomen! Heerlijk om te lezen, super knap en ik doe het haar niet na. De spelfouten lees ik inmiddels overheen. Want gek genoeg herinner ik mij een aantal momenten waarop ik ooit totaal geen geduld had. En haar schrift werkwoordspelling buiten in de regen tussen de planten gooide. In tweeën gescheurd. Ook nog. Loes kan als geen ander zo diep in haar heart & soul kijken en dat dan ook nog verwoorden in een mooie doch hartverscheurende blog. Want jullie kennen haar. En jullie kennen mij. Het is het mooiste wat ze voor mij kan doen! Zo gewaardeerd. En ik ben zo superblij met jullie support, betrokkenheid en alle liefde die over mij uitgegoten wordt! Het is een wonder, het is zo ongelooflijk lief en warm. Ik heb er geen woorden voor. Word er alleen maar heel blij van! Dankjewel lieve lieve mensen. Het doet mij vreselijk veel goed.

Ineens ben je dan een half jaar verder. Zes maanden, 25 weken en heel veel dagen, waarop de klok de uren wegtikt. Dagen waarop je soms wakker wordt en alles weer vol in je hoofd naar binnen schiet. Oh shit, ja dit gaat over mij. Ik ben ziek en heb niet zomaar een snotneus of zo. Nee, ik ben potverdomme terminaal kankerpatiënt met uitzaaiingen op plekken die ik voorheen niet eens kende. Tot die zes maanden geleden dus. Nou ja, het is soms dus echt te raar om over na te denken. Ook omdat ik me best nog wel goed voel. Opmerkelijk. Jullie weten allemaal dat ik na die helse periode in de herfst besloten heb om "gewoon helemaal niks te doen." Geen behandeling met vreselijke bijwerkingen. Geen MRI-tunnels meer, waar mijn hoofd vastgespijkerd ligt, geen vloeistof meer drinken waarvan mijn hele lijf een glow in the dark wordt en waarvan ik overdag licht geef als ik buiten loop. Niets van dat alles dus! En wat heeft mij dat opgeleverd tot zover: Er zijn (tot nu) twee dingen heel lastig: ik heb last van zeurende pijntjes. In mijn borstkas, mijn longen, mijn borsten (huh) in mijn buik en in mijn hoofd. Verder heb ik niet zoveel lucht, een trap op is moeilijk, dus de acht trappen bij Loes heb ik al heel lang niet gezien. Ik ga niet op bezoek bij mijn dochter en kleinkinderen. De trappen zouden me al mijn energie kosten. Energie die ik dus niet heb. Maar gelukkig komen ze bij mij! Overdag is dat lage energie level nog wel oké, maar 's avonds na het eten lig ik uitgeput op de bank. Afspraken maken is er dus niet bij. Ik val gewoon in slaap. Maar ja, tot zover dus.

En daarnaast doe ik gewoon lekker mijn ding. Wat heerlijk is en ik pluk de dag! Iedere dag! Wat lukt: lukt en wat lastig is laat ik gaan of ik denk fuck it. En doe het dan toch. Ik ga eigenlijk altijd op pad met m'n camera. Sowieso naar mijn vrijwilligerswerk bij Elk Gooisch Matras. Keeps me alive en geeft me dus vreselijk veel energie! De liefste mensen ooit en de meest relaxte plek ooit. Kom vooral koffie drinken of zo. Hier kom ik zo graag! Op deze plek is mijn rainbow kist gemaakt. Met hulp van al mijn kinderen. Op deze plek gebeuren zoveel mooie en lieve dingen. En op deze plek ben ik straks dood. Letterlijk. Want op deze plek mag iedereen straks afscheid van mij komen nemen. Het is de plek waar ik het liefste ben. Dus houdt Facebook in de (s)miezen, want als ik strakjes dood ben en als het dan niet regent, vind je mij op het plein onder de plataan. Of in de Miestuin <3. Ook als ik nog leef trouwens. :-)

Als ik mijn leven overdenk, ben ik eigenlijk ongelooflijk blij. Ik ben denk ik best wel een beetje wereldwijs geworden. Naast alle stomme dingen ook massa's heerlijke dingen. Om in detail te gaan heb ik een nieuwe blog nodig, dus hier moeten jullie het mee doen :-) En ja, dat zorgt er dus voor dat ik gewoon een tevreden hippie de peppie mens ben. En JA. EENS. 48 is best jong. Dus laat het nog maar even duren. Dan heb ik nog wat extra tijd om te ontzamelen, om mijn kleinkindjes plat te knuffel, om bij Szandor te zijn en om Tommy, Loes en Floris te zien opgroeien. En te zien hoe waanzinnig goed het gaat!! Ik hou meer van ze dan van Muis. Dat zegt iets. En ik zou het liefst nog jaren alles met ze delen!! Maar dat gaat niet gebeuren. En we weten dat allemaal. Dus lieve mensen, laat mij nog maar even rondstampen in de puinhopen van Bensdorp, het bos van de Bantam doordwalen, de geitjes knuffelen in de kinderboerderij en en en... En nog een klein beetje meer. Dank voor alle liefde en warmte en voor mijn liefsten: ik hou zoveel van jullie, dankjewel. ps vanavond eten hè! :-)