"Mama, wat ben jij oneerlijk!"

Opvoeden. 

Ze zeggen wel eens dat het een van de lastigste dingen is om te doen. En dat beaam ik volmondig. Je wilt tenslotte het beste voor je kind. En je wilt dat het een geweldige tijd heeft, hier samen met jou. En natuurlijk wil je ook niet altijd ruzie, het liefst is het vooral gezellig in huis. Maar die wijze les, soms vraagt dat toch wat tegenstand. Het schuurt. What to do...? 

Samen met mijn ouders een weekendje weg. Grootouders genieten van hun kleindochter! De mannen gaan golfen. De vrouwen gaan de stad in. Dat is een opgave op zich, want mijn moeder is vorige week gevallen en kan daardoor moeilijk lopen. Na een tijdje gesnuffeld te hebben in verschillende winkeltjes wordt het dan ook echt tijd om huiswaarts te gaan. We moeten nog boodschappen doen, en mijn moeder stort met de minuut meer in. 

Maar dochterlief denkt daar toch anders over... Zij heeft namelijk in de verte een springkussen en trampolines gezien. Ik zie van veraf al dat daar waarschijnlijk voor betaald moet gaan worden, en dat ben ik niet van plan. Ik ben ergens aan het afrekenen als mijn dochter een gesprekje heeft met oma. Mijn moeder kijkt in de ogen van haar kleindochter, en kan haar niet weerstaan. Zij verbijt haar pijn, en stelt voor dat zij zelf wel even boodschappen gaat doen, dan kan ik met dochterlief gaan kijken bij de springkussens en trampolines... 

Terwijl mijn moeder naar de winkelwagentjes strompelt kijkt mijn dochter mij triomfantelijk aan. En ik... ik voel langzaamaan boosheid in mij opkomen. En ik vind dat een wijze les hier op zijn plaats is. Ik kies er niet voor om naar de trampolines te lopen. Ik kies er ook niet voor om haar te vertellen dat het niet gaat gebeuren. Nee, ik geef haar de keuze... 

Ik blijf met haar staan, en wijs naar oma. Ik verwoord hoe ik oma zie strompelen. Hoe ik kan zien dat zij pijn heeft. Ik vraag mijn dochter of zij ook kan zien dat oma pijn heeft. En mijn dochter begint mij langzaam te begrijpen. Ze wordt boos. Wat ik zeg is oneerlijk! Dat zeg ik alleen maar om er voor te zorgen dat we niet naar de springkussens gaan! Nogmaals wijs ik naar oma. En ik geef mijn dochter de keuze: zullen we oma helpen, om oma gelukkig te maken? Of wil ze liever voor zichzelf kiezen, en naar de springkussens gaan? Woedend is mijn dochter inmiddels! Weer schreeuwt ze naar me hoe oneerlijk ik ben. En weer laat ik haar naar oma kijken. En weer vraag ik haar te kiezen: voor oma, of voor zichzelf. 

Het worden toch de springkussens. Even twijfel ik of ik nu dan op mijn strepen moet gaan staan. Maar ik doe het niet. Ik heb haar een keuze gegeven, en zij heeft gekozen. Onderweg naar de springkussens merk ik dat mijn dochter steeds bozer wordt, en ook steeds verdrietiger. Ik vraag mij of of ze dit op mij is, of toch vooral op zichzelf. 

Bij de springkussens aangekomen blijkt het inderdaad tegen betaling te zijn. Mijn dochter doet niet eens meer een poging om mij over te halen alsnog te mogen. Boos op mij foeterend hoe oneerlijk zij mij vindt, en hoe oneerlijk zij mijn vraag vond, trekt zij aan mijn arm, de straat over, terug naar de supermarkt. En ik zeg niets. Steeds meer tevreden worden over mijn gestelde keuze. 

In de winkel zoekt dochterlief snel oma op. Met een poeslief stemmetje vraagt ze oma of ze ergens mee kan helpen. Als oma nou alvast in de rij gaat staan, rent zij wel heen en weer om snel de spulletjes te halen. Zo hoeft oma niet zo ver te lopen, en zijn we het snelst klaar. Kunnen we snel naar huis, kan oma haar been omhoog leggen. Tussendoor kijkt ze mij woest aan. Ze is nog steeds boos op mij. Ik ben nog steeds oneerlijk. Ik voel dat ze vooral boos is op zichzelf. Maar ja, om dat toe te geven, dat gaat toch nog wel een paar stappen te ver... 

Tevreden kruipt zij 's avonds tegen mij aan in bed. En zacht fluistert ze in mijn oor: "Toch wel fijn hè mama, dat we oma vandaag konden helpen..." En ik? Ik weet precies wat ze bedoelt!