Mama, bestaan jouw ouders nog?

Wanneer de ene set grootouders in dezelfde woonplaats woont en als de andere grootouders 150 kilometer verder op wonen, is de kans zeer reëel dat je kleine man een hechtere band heeft met degene die hij iedere week ziet. Immers, de logistiek zit tegen bij het andere stel. In ons geval komt daar ook bij dat mijn ouders gescheiden zijn en dus nooit samen acte de presence maken. Mijn schoonouders wonen in het zelfde dorp en passen wekelijks op. Dat hij bij opa en oma denkt aan mijn schoonouders is dan ook niet meteen verwonderlijk. En dat is prima, er zijn veel rollen die opa's en oma's kunnen hebben. Ook al zie je de een wat minder vaak, dat hoeft niets af te doen aan de relatie. 

Maar...in het geval van mijn ouders, is logistiek wellicht niet het enige obstakel. En dat is jammer. Mijn moeder vraagt over de telefoon vaak naar Max, maar heeft hem in zijn 4,5 jarig bestaan zo'n 4 keer gezien (of 3?). Dat is echt bizar weinig. Mijn vader iets vaker, maar dan heb ik het over enkele keren meer. Met mijn vader heb ik niet zo'n hechte band meer helaas. Hoewel we sinds een jaar of 13 weer contact hebben en op goede voet staan, is het geen toegankelijk persoon. We weten sinds die tijd ook dat hij Asperger heeft, waarvan de klachten steeds meer lijken toe te nemen. Een gesprek voeren is lastig. Na een paar minuten zijn je onderwerpen wel op. Zelfs wanneer je bewust open vragen stelt, in plaats van gesloten vragen, komt er nog weinig terug. Dat is geen onwil van hem, maar hij lijkt niet meer te kunnen dan dat. Hij lijkt erg in zijn eigen wereld te zitten. Maar weet je, hij doet zijn best en komt uit eigen initiatief wel nog eens langs. Dat waardeer ik erg. 

Mijn moeder, waar ik altijd de meest hechte band mee heb gehad, bedoelt het ook goed, maar daar lijkt een slachtofferrol de overhand te nemen. De scheiding heeft veel impact op haar gehad. Maar lijkt dit na 25 jaar (!) nog steeds te doen. Nog steeds hoor ik regelmatig een verwijzing naar toen, of naar mijn vader. Zeg je iets over hoe leuk Husband met de kleine man aan het spelen is, keert ze het gesprek om naar iets als 'tja, ik had gewild dat jullie vader zo met jullie om ging, maar ja...'. Oftewel, iets positiefs wordt omgebogen naar iets verbitterds. Laat het gaan, laat het los. Move on. Helaas gaat het zo met alles. Alles overkomt haar. Zo heeft ze twee nieuwe heupen. Dat is niet niets. Zelfs behoorlijk heftig. En daarmee vindt ze de rit van 1,5 uur in de auto hier heen erg lastig. Dat kan. Dus 'kan ze niet komen'. Mijn broer rijdt daarentegen zonder problemen regelmatig lange afstanden. Wellicht wil hij zijn enige neefje wel eens zien? Dan komt er bij dat hij een huis had gekocht, waar hij zo'n 2,5 jaar in aan het klussen is geweest. Wat afspreken ook lastiger maakte. Oké, maar al is het maar op Max' verjaardag? Die ene middag in het jaar? Zelfs als ik die datum van het feestje al 5 maanden vooraf aankondig, krijg ik het antwoord 'we zullen eens kijken want ja Hans moet wel werken op zaterdagen'. 'We zullen eens kijken' is synoniem voor: 'reken er vooral niet op, we gaan er niet zijn.' Een halve dag vrij nemen voor de verjaardag van je ene neefje, moet kunnen toch? Plus, als mijn moeder met de trein komt, haal ik haar met alle liefde op bij het station. Ze willen dan wel die avond nog komen anders. Nee jongens, dan hebben we een huis vol hectiek gehad, kind overprikkeld van het leuke maar drukke feest, de troep moet opgeruimd worden. Dan willen we met de benen omhoog. Oftewel, bij zowel de babyborrel die we georganiseerd hadden na Max' geboorte als bij alle verjaardagen nadien, zijn mijn moeder en broer nooit aanwezig geweest. In de tussentijd zijn ze een paar keer langs geweest. Maar dat was het. 

Daar langs gaan is helaas ook tot op heden geen optie geweest. Het huis heeft altijd zo vol rommel gestaan dat er voor mijn broer en mijn moeder zelf al amper een zitplaats was, laat staan voor visite. Plus is het niet veilig/ verantwoord om een kleine tussen de troep (Joost mag weten wat er waar allemaal ligt) te laten kruipen. Dus was de enige optie om bij ons af te spreken. En tot op heden is dat zo'n 3 a 4 keer geweest, inclusief het bezoekje na zijn geboorte. Nu in het nieuwe huis hebben we al aangeboden om te komen kijken. Maar uit het antwoord schemert dan dat het nieuwe huis alles behalve opgeruimd en visite-proof is en houden ze de boot af. 

En voor mij is het prima, weet je. Het is wat het is. Maar ik vind het principe wel verdrietig. We hebben het hier over het leukste kleinkind/ neefje van de hele wereld. De knapste, leukste, liefste, grappigste. En daarbij, het enige kleinkind wat mijn ouders waarschijnlijk ooit zullen hebben. Mijn oudere broer zie ik zo gauw nog geen vader worden (hij loopt tegen de 40 aan en is nog altijd single). Wij houden het zelf bij 1 kindje. Hoe kun je voor zo'n kleine grote kanjer niet alles op alles zetten om zoveel mogelijk van hem te zien? Iedere week hoeft echt niet. Maar al is het maar in ieder geval bij iedere verjaardag en misschien nog een keertje in het jaar? En maak de omgeving zo geschikt dat wij ook eens langs kunnen komen. Spic en span hoeft niet. Maar in ieder geval  genoeg zitplaatsen leeg, in ieder geval veilig (geen rondslingerende zagen en boormachines, in ieder geval niet je handen hoeven wassen omdat je per ongeluk iets hebt aangeraakt). Bij mijn vader is dat gelukkig wel het geval, daar zullen we binnenkort ook eens langs gaan. Alhoewel afspreken lastig is. Op 9 van de 10 mailtjes komt simpelweg geen antwoord. Maar goed, er is een opening. 

Bij mijn moeder, die ik dan wel regelmatig spreek, heb ik al een paar keer aangegeven 'Mam, je moet hem echt een keer zien, je zou hem niet eens herkennen zo lang is het geleden!'. Ze antwoordt dan steevast 'ja zeker, moeten we zeker doen!'. Maar daar blijft het dan ook bij. Geen onwil, daar ben ik van overtuigd, maar gewoon zich laten leiden door het leven, door alles wat haar 'overkomt' , waardoor je simpelweg de keuze niet zou hebben om langs te komen? Laatst vroeg ze langs te komen, dat vond ik fijn. Maar toen was ik net hondsberoerd en heb de boot even af moeten houden. Maar goed, wie weet betekent dit dan dat ze binnenkort toch Max weer eens zien. We shall see. 

De situatie speelt al vanaf begin af aan. Maar laatst werd het pijnlijk duidelijk benadrukt door zoonlief zelf. We hadden het in de auto gezellig kletsend over ouders en grootouders. De papa van zijn papa is zijn opa enzovoorts. Toen vroeg hij opeens 'Mama, bestaan jouw ouders nog?'. Husband en ik keken elkaar aan met een veelbetekenende blik. Ik antwoordde dat ze inderdaad nog bestaan. 'Waarom zie ik ze dan eigenlijk nooit? Net als opa en oma?'. Ouch... Ik loog dat het puur kwam door de enorme (as if) afstand waardoor het lastig was om te komen, maar dat ze het wel heel graag wilden hoor. Ik zou het verschrikkelijk vinden als hij (en het is een soms te wijze denkerd) straks nog gaat denken dat ze hem niet willen zien. En ik geloof ook echt dat ze hem willen zien. Maar het is een soort onkunde om daar ook actie in te ondernemen. Ja we wonen niet naast de deur, maar 1,5 uur is ook weer geen wereldreis. Als je op een vrije zondag wat rustig aan doet, heb je ook zo 1,5 uur weg getreuzeld. Daarbij, twee collega's van me komen ook uit Zeeuws-Vlaanderen, waar hun ouders nog wonen. Die ouders (nu grootouders) komen zo'n beetje wel wekelijks langs in Brabant. Nogmaals, ik zeg niet dat dat hoeft. Echt niet zelfs. Maar het bewijst wel dat het kan. Al is het maar héél af en toe, maar doe gewoon de moeite voor die gouden knul, stap in die auto of trein en kom hem knuffelen. Installeer Skype en zorg dat je hem in ieder geval wekelijks spreekt op die manier. Voor je het weet is hij volwassen en heb je alles gemist. Inclusief het opbouwen van een relatie met dat mooie mens. En dat is zonde, dood- en doodzonde. Want deze jongen is zo speciaal, zo geweldig, ik kan er zelf al geen seconde van missen.