Mam, mag ik een selfie-stick?

Mam, mag ik een selfie-stick kopen?

Ik kijk haar aan en denk na. Een selfie-stick. Ik snap het, je bent negen jaar en dan doe je gewoon aan duckfaces – correctie, fishfaces – en stuur je dat naar je andere vriendinnen die selfies maken met hun kat of nieuwe Barbie,‘gewoon omdat het kan.’ Ik leg uit dat ik er over na zal denken, en calculeer de ‘nutteloze’ discussie die daarop volgt direct in. “Hallo mam, iedereen maakt selfies, kijk maar eens op je Facebook.” Ik probeer me te verdedigen door haar mijn vriendenlijst te laten zien, en kom al gauw tot de conclusie dat mijn vriendenlijst zich vult met selfie-barbaren.

Ik klik wat om het tegendeel te bewijzen aan m’n dochter, maar niets lijkt minder waar. Na een uurtje scrollen en selfie-categoriseren, geef ik toe aan haar verzoek (eis) en vraag me direct af in welke categorie zij zich zal gaan scharen. 


Word ze de, ik zit in een perfecte fotozon en overdenk het leven terwijl mijn haar perfect zit, fuck no, wie heeft hier een foto van gemaakt?

Of de #justme#ik kijk verbaasd midden in de camera, zodat mijn vrienden na al die jaren kunnen zien met wie ze nu eigenlijk bevriend zijn.

Of de, #nofilter#maareenprachtigehuid, voor mijn puisterige vriendinnen

Of de #ntb#e.o##relatieselfie, want iedereen mag weten dat wij de hele dag in een euforische staat lachen en niet doen aan ruzies over sekstekort en vaatwasser-taken.

Inmiddels maakt mijn dochter een selfie met haar i-Phone (zonder selfie-stick), maakt mijn zoon nep-selfies met een oude Blackberry en vier ik met mijn Dreft mijn verlies in de afwas-battle.

Gewoon omdat het kan.