Linda mag naar huis, maar rust?
Wat mij betreft mogen jullie naar huis, jullie mogen ook nog een nachtje blijven. We weten gewoon niet wat we met deze situatie aan moeten
De volgende dag begint Linda alweer met buikpijn, ze accepteert een nieuwe echo en voor het eerst huilt ze niet tijdens de echo. Dit geeft de radioloog de mogelijkheid haar volledige buik extra goed in beeld te brengen. “Ah, zien jullie dat.” Zegt ze terwijl ze wijst naar meerdere echt grote witte vlekken naast de darmen van Linda. “Dat zijn echt extreem grote lymfeklieren. Ze zijn zo groot dat ze ver in de darmen van Linda steken. De darm registreert dit als ontlasting dat afgevoerd moet worden, maar omdat het maar niet meegaat, werkt de dunne darm zichzelf langzaam verder in de dikke darm.” Ik schrik van haar woorden en ze ziet dat ik even sneller bij paniek dan bij opluchting zit. “Ik heb geen idee waarom haar lymfen zo opgezet zijn, het kan gewoon een buikgriep zijn.” Vervolgt ze haar verhaal snel. “Ja maar, ze is niet ziek. Ze heeft geen koorts, is niet misselijk. Nú heeft ze diarree ja, maar dat had ze niet.” “Mevrouw Vogels, voor nu kunnen we hier niks aan doen. Jullie hebben al een vervolgafspraak gemaakt voor over 2 maanden, dan kijken we of ze kleiner zijn. Ik voorzie niks ernstig, gewoon een overdreven reactie van haar immuunsysteem.” Ik kijk naar haar en mijn hoofd slaat echt op hol, ik maak van mijn vrije hand een vuist en span deze aan in de hoop dat het wat negatieve energie opvangt. “Haar vader heeft de ziekte van Hodgkin, lymfen zijn mij erg bekend. Ik maak me hier zorgen over.” Ze kijkt me begrijpend aan. “Ik kan u verzekeren, dit is niet de ziekte van Hodgkin, het lijkt echt niet op een vorm van kanker. Haar lichaam heeft tijd nodig om te herstellen, over 2 maanden kunnen we pas echt kijken of er verdere onderzoeken nodig zijn.” Half gerustgesteld schudden wij elkaar de hand en lopen Mark en ik achter Linda’s bed aan terug naar Linda’s kamer. Het is tenminste niet weer een darminvaginatie, wel moeten we 2 maanden wachten voordat we weten of er meer aan de hand is.
De verpleegkundig specialist loopt binnen. “Zo, vandaag ook weer overleefd.” Zegt ze terwijl ze Linda in de gaten houdt. “Ze ziet er een stuk gezonder uit, er is weer kleur op haar gezicht en ze zit heerlijk met Seff te spelen.” Ik glimlach, want oh wat is het een mooi gezicht. Ondanks alle ellende van de afgelopen week, zie ik daar een grote zus, vol trots met haar baby broertje spelen. Iets waar ik alleen nog maar over gedroomd had, iets wat ik langzaam als onmogelijk begon te zien. Seff met z’n 2 maanden was de enige die Linda aan het lachen kon krijgen. Linda heeft echt de meerwaarde van een broertje ontdekt en ik voorzie een goede relatie tussen hen.
Na het luisteren naar Linda’s buik, zegt de specialist: “Wat mij betreft mogen jullie naar huis, jullie mogen ook nog een nachtje blijven. We weten gewoon niet wat we met deze situatie aan moeten, het kan bij Linda gewoon weer terugkomen, want haar lymfen zijn erg groot. Het kan ook gewoon weg blijven, waar we in een normale situatie vanuit zouden gaan.” Ik kijk Mark hoopvol aan, we voelen het allebei en we weten het zeker. Het komt niet meer terug, vanavond slapen we allemaal thuis in één huis, ons huis! Zondag kwamen we binnen, donderdag verlaten we het ziekenhuis echt!
“Oh wat hoop en bid ik dat ze herstelt. Wat hoop en bid ik dat die lymfen gewoon weer normaal gaan doen. Ik wens dat ze dit snel verwerkt, dat ze snel weer vrolijk en druk is. Ik wens dat ze gewoon een peuter wordt. Zondag is ze jarig, gelijk een afsluiting. We vieren feest!”
…
“Effie, hier!” Roept Linda terwijl ze wijst naar de kussen op haar schoot. Ik kijk op de klok, daar hebben we wel tijd voor, straks moet Seff naar de consultatiebureau, maar eerst moet Linda gaan slapen. Ik til Seff op Linda’s schoot en ga voor mezelf een koffie zetten terwijl ik hun goed in de gaten hou. Ze gieren en lachen het uit. Dit zijn de mooie, echt geniet momenten van de dag. De momenten wanneer het even niet opvalt dat Linda nog zo moe is, de momenten wanneer zij zich laat gaan en haar humeur even goed is. Het lukt Seff elke keer om een grote glimlach op het gezicht van Linda te toveren.
“Mama, mama, afhalen!” Klinkt er met een paniek in haar stem. Weer kijk ik op de klok, vandaag duurde het 5 minuten voordat ze overprikkeld werd. Snel pak ik Seff van Linda’s schoot en zij trekt haar dekentje tot onder haar kin en staart voor zich uit. Ze is zo’n twee uurtjes wakker en de wallen hangen alweer onder haar ogen. “Zal ik je maar in bed gaan stoppen? Straks moeten we even de deur uit.” Linda strekt haar armen uit en ik pak haar op en terwijl ik de trap omhoog loop legt zij haar hoofd op mijn schouder neer en zachtjes hoor ik haar zeggen; “Lekker slapen.”
Ik loop de trap af en pak Seff van zijn speelkleed op. Hij kijkt me aan met pret in zijn ogen. “Jij gaat voorlopig niet weer slapen hé? We zijn al twee maanden verder na het ziekenhuis, maar Linda slaapt nog erg veel hé?” Seff kijkt me aan en ik besluit hem maar aan te leggen. “Kom op Seff, je moet echt even drinken. Gewoon rustig blijven en op één plek zijn, ik weet dat je het lastig vindt om niet te bewegen.” Hij neemt drie slokken en wordt dan alweer afgeleid door kat die langsloopt en probeert uit volle macht de staart te pakken. “Oh lief jongetje, wat is het leven toch lastig he? Zoveel uitdagingen, zoveel afleiding, maar je moet echt weer normaal beginnen te drinken anders ga ik me zorgen maken hoor!” Ik leg hem weer terug op zijn kleed en ga naast hem zitten, hij speelt heerlijk, vermaakt zichzelf goed en ik lees een tijdschrift.
“Zo, even kijken. Ja, Seff Vogels, vandaag zijn 4 maanden afspraak met de kinderarts en hij krijgt een prik zie ik.” Ik knik en kijk de assistente aan. “Goed, kleed hem maar alvast uit, gaan we hem wegen en meten.” Ik draai me om en loop richting de verkleedtafels. “Linda, ga jij maar spelen.” Linda rent naar de speelhoek en begint van alles en nog wat te onderzoeken om te doen. Langzaam gaat het veel beter haar, ze begint steeds meer op te fleuren. Het doet me goed om te zien dat het steeds beter gaat met haar, maar ik ben nog steeds erg zenuwachtig voor onze afspraak in het ziekenhuis.
“Zo, wat een vrolijke kerel! Leg hem eerst maar even op de weegschaal.” Ik leg Seff neer. “Altijd, deze jongen weet niet wat ontevredenheid is.” Ze schrijft de getallen neer. “Nu gaan we hem meten.” Ik pak hem op en schuif hem één op. “Nu zijn hoofd nog, als je hem rechtop houdt…” Seff zit daar recht overeind en hard te flirten met de assistente, een echte Seff actie. “Zo, neem maar even plaats, voer ik het in de computer. De kinderarts roept jullie zo.”
“Zo, Seff jouw beurt.” Hoor ik achter me. Ik sta op en loop richting één van de kamertjes. “Linda, kom je mee, daar binnen hebben ze ook speelgoed.” Ze zucht kijkt me aan en zegt: “Okej…” Ze loopt naar binnen en ze is echt vrolijk en te genieten vandaag. “Zo, wat een leuk meisje. Hoe oud is ze nu?” Ik kijk naar Linda en voel me echt trots en gezegend dat ze er nog is. “Even denken… zo’n 2 jaar en 2 maanden.” De arts merkt dat er iets speelt en snel vraagt ze verder. We hebben het over alles wat er gebeurd is en ze is duidelijk onder de indruk van haar verhaal. “Hoe is het met Seff gegaan de afgelopen maanden dan?” Ik kijk naar Seff die rustig op mijn schoot aan het wachten is op zijn controle. “Goed, geloof ik. Hij is altijd zo tevreden en vrolijk dat ik het moeilijk in te schatten vind. Hij drinkt niet zo goed meer, voor mijn gevoel…” Ik stop even en aai mijn kleine hummel over zijn hoofdje. “…maar omdat hij niet klaagt en wel plasluiers heeft, heb ik nog geen reden gehad om me echt zorgen te maken.” Ze knikt, kijkt me aan en aan haar houding merk ik dat het niet zo goed is. “Ik heb hier zijn gegevens voor me, als ik hem al zo bekijk vind ik hem klein voor zijn leeftijd en daarnaast kan ik zeggen dat hij in de afgelopen 2 maanden maar 150 gram aangekomen is. Hij is wel wat in lengte gegroeid en daarom zien we die 150 gram als gewichtsafname.” Ik schrik, voel hoe mijn hart een slag overslaat…
Ben je benieuwd naar hoe wij Linda geholpen hebben met het verwerken? Lees snel verder.
LydiaVogels
Ergens voelt het gek om te zeggen, maar na Mark zijn ziekte en Linda haar opname valt alles mee! ;) Bedankt
Damaya
Jeetje, wat staat jullie nu weer te wachten, hoop zo dat het meevalt!!! Sterkte xxx