Kleine meisjes horen geen pijn te hebben.

De volgende ochtend komt Linda thuis. Mijn zusje brengt haar langs. Ze is onzeker, bang en schreeuwt het uit bij het zien van Seff. Mark pakt haar op om haar dichterbij te brengen, maar ze klauwt zichzelf aan hem vast en wilt echt niet in de buurt komen. Mijn hart zakt in mijn schoenen bij het besef dat Linda niks van Seff wilt weten en misschien nog wel erger, ook niks van mij.

Ze is 21 maanden oud en haar eenkennigheid is de afgelopen weken weer aan het opspelen. Ik blijf maar tegen mezelf zeggen dat het te maken heeft met de verhuizing, de feestdagen en de komst van Seff. Toch knaagt het ergens, in mij is een stemmetje dat zegt dat er meer aan de hand is. Ik heb alleen geen bewijs dat dit stemmetje gelijk heeft en wanneer ik het met Mark probeer te bespreken wuift hij het alleen maar weg. “Lieverd, je weet dat ze voorloopt in haar ontwikkeling. Volgens mij is dit gewoon het begin van de peuterpubertijd en wordt het nog veel erger.” Ik hoop dat hij gelijk heeft, maar ergens voelt het niet alsof dit het geval is.

De weken gaan voorbij en Linda’s gedrag gaat van erg naar erger. Seff daarin tegen is een voorbeeldige baby, die bijna nooit van zich laat horen. Ik moet mezelf met regelmaat herinneren dat die jongen ook opgepakt moet worden, dat hij geknuffeld mag worden. Het is alleen lastig met Linda die nog steeds weinig van hem wilt weten en die letterlijk om alles staat te huilen. Het drijft me tot waanzin en de twijfel begint er bij mij elke dag een beetje meer af te gaan. Dit is echt geen peuterpubertijd, het zal vast wel meespelen, maar er is iets meer aan de hand! Ze slaapt, niet een klein beetje, maar echt veel! Haar 45 minuten middagslaapje is over de weken uitgebreid naar een 4 uur slaapje en elke week komt er 10 minuten bij. Daarnaast staat ze niet meer om 5 uur op in de ochtend, maar is het nu 8 uur, soms wel 9 uur. In de avond leg ik haar vaak voor 6 uur alweer in bed, dan valt ze bijna om van de slaap. Ergens ben ik dan zo blij, want dan heb ik nog een dag overleefd met haar gedrag en tegelijkertijd mis ik haar. Ik mis mijn kleine meid, ik zie haar maar 4 uur op een dag. Daarnaast als ze wakker is, is het alsof ze altijd op oorlogspad is. Ze gooit met dingen, schreeuwt, huilt, slaat en eten doet ze bijna niet meer.

Wanneer Seff een maand oud is besluit ik met haar naar de huisarts te gaan. Nu hebben ze haar al een paar keer gezien, dus helemaal nieuw is ze niet voor hen.
“Linda!” Hoor ik onze mannelijke huisarts roepen. Ik sta op en loop naar de deur. Linda volgt me, maar zodra ze de voor haar onbekende meneer ziet staan gaat er bij haar een rem op. Ze gilt en huilt het uit en wilt echt niet verder gaan, zelfs wanneer ik haar opgepakt heb en haar stevig tegen me aanhoud wordt ze niet rustig. Ik loop zijn kamertje binnen, wanneer Linda eindelijk het gevecht opgeeft, ze heeft haar hoofd in mijn trui begraven en jammert en zachtjes verder op los. Na wat onderzoekjes, die natuurlijk ook de nodige huil en schreeuw buien veroorzaakt heeft, komt de huisarts met zijn oordeel: “Ik begrijp heel goed waarom je gekomen bent. Alleen aan haar lichamelijk kan ik niks opmerken, haar longen en darmen klinken goed er is geen teken van een ontsteking. Voordat je weggaat zo, loop je even langs mijn assistent en vraag je haar een ontstekingstestje te doen, de rest legt zij je wel uit.” Hij is even stil en hij kijkt naar Linda die hem nog steeds geen blik waardig gunt. “Is er iets gebeurd met haar, wat zij heel zwaar vond?” “Ik heb echt al aan zoveel gedacht en ik houd met zoveel dingen rekening. Soms krijg ik het idee dat er een vorm van misbruik een rol speelt, maar dat kan echt niet. Mijn kinderen zijn nooit zonder mij of mijn echtgenoot en hem vertrouw ik de volle 100%.” Hij kijkt me aan en knikt. “Als er niks uit de test komt zo, zou ik maar een goede therapeut gaan zoeken voor deze kleine dame, want dit gedrag is niet normaal en ik begrijp dat het jou ook te veel wordt. Je hebt tenslotte ook kleine Seff waar je voor moet zorgen.” Met die woorden schudden wij elkaars hand en loop ik zijn kamertje uit.
Voor de test bij de assistent hebben ze alleen maar een druppetje bloed nodig en met een klein vingerprikje is het alweer gebeurd. Ze gaf geen kik en dit herinnert me weer aan het feit dat haar pijngrens zo hoog ligt. Na zo’n 2 minuten staren naar een apparaat worden we naar huis gestuurd met de mededeling dat er niks in haar bloed te vinden was.

Een week lang struin ik het internet af op zoek naar een goede therapeut voor Linda. Ik heb er een paar op het oog, maar de wachttijden zijn lang, minimaal een maand. Ik maak 3 kennismakingsafspraken bij 3 verschillende therapeuten en nu is het afwachten totdat we kunnen beginnen. Het is niet geloven, maar haar gedrag verbeterd niet, het wordt alleen maar erger. Het slapen ook alleen maar meer en ik voel me moedeloos en hulpeloos. Ze wilt niks van mij en Mark weten en tegelijkertijd klauwt ze zichzelf aan ons vast alsof haar leven er vanaf hangt.

Het is begin Maart, Linda wordt al bijna twee jaar oud. Zaterdagochtend vroeg wordt ze huilend en gillend wakker terwijl ze grijpt naar haar buik, wanneer ik haar oppak is het ook al wel weer bijna voorbij. De hele dag door met lange tussenposes gaat dit zo door. Kinderen hebben wel vaker buikpijn en hier zien we dan ook geen probleem achter. Die nacht wordt ze om de 45 minuten wakker, huilend en schreeuwend. Tegen de tijd dat Mark en ik naar bed gaan besluit ik bij haar in bed te stappen en elke 45 minuten houd ik haar vast terwijl de zweetdruppels van haar voorhoofd druipen alsof ze onder de douche staat. De pijn moet immens zijn, want zij stoot zichzelf een blauwe plek op haar been, kijkt oplaag, aait over de plek en gaat verder waar ze mee bezig is. Nu lopen de zweetdruppels lang haar hoofd bij elke aanval en dit is niet omdat ze het warm heeft, nog omdat ze koorts heeft. In de vroege ochtend bel ik de HAP, we mogen gelijk langskomen. Mark gaat alleen met haar, vast een blaasontsteking of zo, ze zijn zo terug… Een uurtje later belt Mark: “Lydia, het is ernstig. Ze gaan Linda opnemen, ze weten nog niet zeker wat het is, maar het is geen blindedarm ontsteking. Kan je Seff niet bij je ouders droppen? We hebben je nodig. Ik zit nu met Linda bij de spoedeisende hulp.” Dan hoor ik hoe Linda het weer uitgilt aan de andere kant van de lijn en hangt Mark zonder meer te zeggen op.

Er gaan duizenden gedachten door mijn hoofd en ik kan mezelf ook wel voor mijn hoofd slaan! ‘Ik wist het! Waarom kon ik niet gewoon doordrammen om Linda de hulp te geven die ze verdiende?’ Even blijf ik gedachteloos en verdoofd in bed liggen terwijl ik naar Seff kijk die nu nog lekker ligt te slapen. Wat voel ik me schuldig tegenover deze kleine man. Hij is nog maar net 2 maanden oud en hij krijgt borstvoeding. Hij krijgt al zoveel minder aandacht dan zijn zus, omdat ze onhandelbaar is, en nu ga ik hem ook nog een dag achter laten. Gelukkig heb ik al heel wat flessen vol voeding in de vriezer liggen voor tijden van nood en ik pak gelijk de kolf er weer bij, een paar flessen vers is voor vandaag ook geen overbodige luxe.
Ik voel hoe mijn overlevingsinstinct wordt geactiveerd, ik voel hoe ik mijn gevoel uitzet wordt en hoe de adrenaline door mijn aderen begint te stromen en ik een stoot energie krijg. Ik heb geen tijd om na te denken, ik heb geen tijd om te voelen, dat kan later wel.

Wist je dat Mark ook schrijft? Voor meer van hem en mijn vorige blogs. Klik hier.