Jongens moeten jongens zijn

Er is al veel over geschreven, dus laat ik dat ook maar doen. De nieuwste boodschap van de Stichting Ideële Reclame is dat we jongens weer jongens moeten laten zijn.

Dat wilde gedrag, met verwondingen en kapotte jeans, het hele trial-and-error principe dat wij mannen (dat zijn ook jongens, maar dan met een échte auto), van nature bezitten moet juist worden gestimuleerd, zodat we beter presteren.

Persoonlijk juich ik dat toe. Meer aansluiten bij je natuur en daar je voordeel mee doen. Bij ons thuis hebben we besloten dit idee volledig over te nemen en toe te passen op alle jongens in huis. En op de meisjes, want we zijn ondertussen wél voor gendergelijkheid.

Als jongens jongens moeten zijn, moeten meisjes meisjes kunnen zijn. En opvoeden begint met het geven van het goede voorbeeld, leerden we van 'het geheime leven van 4-jarigen'.

Dus we hebben maatregelen getroffen. Ten eerste draagt alleen mijn vrouw nog een handtas. Dat handige Louis Vutton tasje met bijpassend petje dat ik stijlvol combineerde met mijn FC Barcelona-trainingspak heb ik aan mijn Somalische buurjongen geschonken.

Die zich overigens beledigd voelde ("ik ben toch geen Marrokaan?"). Hij legt me dat hij er een heel andere stijl op na houdt. Hij laat elke week zijn permanentje bijwerken. Naar dat trainingspak kan hij ook wel fluiten.

Maar we gaan verder. Niet alleen van buiten pas ik me aan, ook van binnen laat ik alleen nog rood vlees, pizza en hamburgers toe. Hetzelfde geldt voor mijn zoons. En wij - de jongens - eten voor de tv. We knoeien op de bank, pakken elkaars stukken vlees af. Gewoon omdat we dan sneller leren dat het makkelijker is om rustig aan tafel te zitten en niet te knoeien.

De dames, in het belang van beter leren en presteren, houden zich rustig aan de eettafel. Want dat is nou eenmaal hún natuur.

Mijn papadag heb ik opgegeven. Ik moest wel, want mijn vrouw heeft haar fulltime managementfunctie opgezegd om dinsdag en donderdag tot 14:00 als haar eigen secretaresse aan de slag te gaan. Maar niet voordat ze een vacature heeft geplaatst om een geschikte vent te vinden om haar op te volgen. Na dit stuk begin ik aan mijn sollicitatiebrief.

Mijn jongste zoon (1) mag tegenwoordig gewoon in de vensterbank lopen, en de oudste (5) is begonnen met zijn eerste rijles. Niet zozeer om te leren rijden, want daarvoor is hij te klein. Maar gewoon omdat ik ook jongen mag zijn, en er is niks zo leuk als met je zoon op schoot een groot parkeerterrein onveilig maken door hem te laten sturen terwijl jij gas geeft en schakelt. Oh ja, en remt. Ik leer al...

Kijk, ik weet ook wel dat je een tip als jongens lekker laten ravotten niet gelijk moet schakelen aan het terugdraaien van het volledige emancipatiewerk van de laatste dertig jaar. Maar SIRE, kan het niet gewoon zo zijn dat de maatschappij verandert? Dat het stereotype jongen die jij op je netvlies hebt, langzaam aan het verdwijnen is?

Ik maak me ook zorgen over hoe mijn zoons zich straks zullen gedragen, omdat het in een context zal zijn die ik me nu nog niet eens kan voorstellen. In een digitale omgeving zullen ze wellicht ontzettend actief zijn, terwijl ik alleen een hangjongere zie met een Iphone aan zijn hand vastgegroeid. Misschien is het straks één van mijn zoons die bij de gemeente Amsterdam genderneutraal wil worden aangesproken als 'geachte aanwezige'. Of nog erger, die als stroopwafelpiet verkleed gaat. 

Bij Noah (5) hebben we al geconstateerd dat hij 'geen buitenkind' is. Hij Netflixt liever. Voor mij persoonlijk was die constatering gewoon een eenvoudige manier om me te ontslaan van de opvoedplicht om hem buiten te laten spelen. Maar met dit verhaal, heb ik nog een veel beter excuus om samen naar de Paw Patrolmarathon te kijken. In plaats van hem te leren fietsen. Dit is gewoon de jeugd van tegenwoordig!

Maar eerlijk is eerlijk, ik schrik ook van de snelheid waarmee de maatschappij verandert. En dat is dan vooral míjn probleem.  

Maar één ding blijft hetzelfde! Als ik straks oud ben, zal ik - net als de bejaarden van nu en generaties voor mij - gewoon vertellen dat het vroeger inderdaad beter was. En dat is dan ook waar.