6 jaar geleden
"Je bent gewoon een overbezorgde moeder", aldus de ha
Wat hebben wij er lang naar uitgekeken, de geboorte van onze dochter. De kraamweek was pittig, maar de periode die er na kwam... :(
Laat ik vooropstellen dat wij zeker momenten hebben gehad dat wij hebben kunnen genieten van onze mooie meid. Maar nu het een tijdje goed gaat, ze is nu ruim 7 maanden, merk ik pas hoe moe ik ben...
Ruim 7 maanden geleden ben ik bevallen van de mooiste, de liefste en de leukste baby ter wereld ;) Ik was verliefd.. Ze was zó mooi!! We hadden een wat moeilijke start. De borstvoeding kwam op gang maar onze kleine meid had te weinig kracht om aan de borst te drinken. Aan het einde van de kraamweek was onze routine voor het drinken als volgt:
- Ik ging op bed zitten om mijn borst 10 min te masseren
- Daarna 10 minuten met een warme kruik op mijn borst en tegelijk masseren
- Tegelijkertijd deed mijn man speciale mond training bij onze kleine meid op advies van de lactatiekundige
- Hierna ging ik mijzelf inbouwen met allemaal kussens
- Tepelhoedje op doen (dit klink makkelijker dan het is.. Vooral wanneer je een boos kindje hebt die om zich heen maait en dat ding dus vaak van je tepel afslaat)
- Aanleggen ( AUW!! )
- Na 5 tot 10 min viel onze kleine meid in slaap.
- Mijn man moest onze dochter bijvoeden. Dit ging dmv cup feeding, finger feeding en later met een flesje
- Ik moest kolven.
Al met al waren we bijna 2 uren bezig en een uurtje later begon alles van voren af aan. Ik was GESTREST. En niet zo'n beetje ook. Daarbij was ze énorm onrustig. Toen ze een week of 4 was schreeuwde ze enorm aan de fles. Krijsen, schreeuwen, huilen... Het brak mijn hart. We zijn verschillende keren bij de dokter en het CB geweest maar ik werd afgescheept met de woorden "overbezorgde moeder". Op een gegeven moment ging het zo ver dat elk slaapje een strijd was. Ze sliep alleen maar in onze armen en waren een uur tot 1.5 uur bezig om haar in slaap te wiegen. Dit ging gepaard met enorm veel gekrijs, overstrekken, pijn... Ik zag en merkte aan alles dat dit niet goed was, iets klopte niet.. maar wat? Ik zei vanaf week 3 al dat ik vermoedens had van verborgen reflux, maar dat kon het niet zijn volgens de artsen. Op een gegeven moment ga je ook twijfelen aan jezelf natuurlijk, want je bent net moeder geworden. Op een gegeven moment was het zo erg, we waren op.. Onze dochter was op. Ze viel uiteindelijk na 1.5 uur krijsen pas in slaap, ze was uitgeput van de pijn en het schreeuwen en huilen. Vreselijk vonden wij het...
Uiteindelijk hebben wij een doorverwijzing geëist bij de kinderarts en ja hoor... Verborgen reflux en vermoedens van koemelkallergie. Ik had gemixte gevoelens, langer dan een half jaar werd ik voor gek verklaard maar tóch zat ik goed met mijn gevoel. Ik was blij... Blij dat ik gehoord en serieus genomen werd. Maar ook boos! Wat zeg ik, woest! Wat hadden wij ons meisje een hoop pijn en ellende kunnen besparen!! Nu krijgen wij de juiste medicatie voor de verborgen reflux en hebben wij voeding waar onze dochter het goed op doet gelukkig. Over enige tijd doen wij de dubbel blinde provocatietest in het ziekenhuis. We gaan zien wat eruit komt...
Het meest belangrijke is dat onze kleine, lieve, mooie meid het nu geweldig doet. Schuldgevoelens? Ja en nee. Ja, omdat ik toch haar mamma ben en ik haar hoor te beschermen. Nee, omdat ik ergens weet dat ik er alles aan gedaan heb wat ik kon...
Wat ik aan jullie mee wil geven mamma's; heb je het gevoel dat er iets niet goed zit? Je moedergevoel en instinct is zo sterk... Vertrouw erop want die hebben wij niet voor niks!!
Anoniem
Same here ben alleen nooit na huisarts gegaan misschien stom maja hy heeft t overleeft ik heb gewoon hem bij me gedragen in de draagdoek en met huilen gewoon vasthoude troosten en na 6 maand was het ergste voorbij met 1 jaar helemaal. Ook ik gaf aan ( vaker) bij cb van reflux antwoord was: nee dat kan niet dan zouden er andere dingen te zien zijn... maar hy krijste ook dag en nacht dronk 5 min en viel in slaap. Het is gewoon jammer en DOM dat ze niet luisterede of onderzoeken al is het maar om.de moeder gerust te stellen want veel kindjes hebben hier last van en dat is niet te doen als je niet weet wat er is.
Anoniem
Wij hebben een top huisarts. Het is dat ik er m'n leven lang 'amper' kom....en als ik bij 'm kom dan weet hij ook dat het 'ernstig' is en niet oke. Zo kwam ik bij hem met mijn zieke dochter, die van nature zelfs bij het ziek zijn een stoere meid is.... haar hoest en ademhaling was anders dan ik gewend was en vertelde ook direct dat ik het niet vertrouwde. Hij vertrouwde het ook niet....gelijk doorgestuurd en moest gelijk opgenomen worden. Heftige dubbele longontsteking met uitdroging...
Anoniem
Alles klinkt zo herkenbaar maar mijn verhaal is dat ik wel gehoord werd door mijn huisarts. Al weken een huilend kindje. Tot op een avond dat ik helemaal doorheen zat en papa lief huilend belde kom maar naar huis. Zijn 1e avondje weg zelfs. Ook hij kreeg de kleine niet rustig. De dag erna (zondag) via de hap jbpm toe mogen voegen aan de flesvoeding. Want borstvoeding redde ze de 1e week al niet goed en daardoor kwam dit bij mij niet goed op gang. Ik had papa lief eindelijk overtuigt van alle symptomen en dat ze echt niet alles hoeft te hebben om verborgen reflux te hebben. Naar het cb een email gezonden met de hele waslijst en de vraag wat te doen. Maandag zelf direct gebeld om zsm iets te weten. Opmerking cb ' gezien je verhaal kan verborgen reflux heel logisch klinken ga maar gelijk naar huisarts'. De dinsdag ging papa lief weer werken (varen verre buitenland). Dus mama weer alleen. En toen zat ik bij de huisarts. Ik kreeg direct omeprazol mee. Dit moest ik al binnen 2/3 dagen merken. Vrijdag zat ik weer bij de huisarts. Hij belde naar de kinderarts 'ik heb een huilende baby en moeder bij me zitten. Ik wil nu afspraken maken voor een verwijzing'. Ik liep de praktijk uit en ze belden al. Of het kon wachten tot na het weekend of niet. Ik zo 'ik heb hulp van familie dit weekend maar mijn kleine krijst van de pijn dus...,'. Ik kon om 13 uur komen en moest een slaaptasje voor dl meenemen. Die dag is ze opgenomen en moest ik thuis slapen. Afscheid nemen was nog nooit zo moeilijk. Ben zelf hele dagen in het ziekenhuis geweest toen ze daar lag. Tijdens die lange/ruime week minder voeding, nexium ipv omeprazol, inbakeren met pacco en eindelijk weer slaap voor dl. Ritme van haar kapot maar boeit niet. Ze mocht pas mee toen ik ook zelf pacco had voor thuis en medicijnen voor thuis. En wat was ik blij met 6 weken extra vrij want toen kon ik pas gaan genieten van dl. Had ik dit niet dan had ik na haar ziekenhuisopname direct moeten gaan werken. Pfff. Na enkele weken nog voeding test gedaan op koemelkallergie maar dat was het niet. Het was allemaal verborgen reflux in een heftig stadium maar gelukkig nog zonder bloed. Dit mede door een luisterend cb en zeer goed luisterende huisarts en mijn lijst van opsomming van symptomen. Met vaste voeding begonnen zodra het kon (bijna 4 maanden). En hoe meer vaste voeding hoe beter alles ging. En snel dat ze was met buikliggen en zitten niet normaal. Nu een heerlijk maar snel meisje in alles van 17/18 maanden al. Luister naar je gevoel en zet door. Hoe moeilijk mensen ook doen. Jij voelt t aan als moeder.
Anoniem
idd onze zoontje was twee maanden, en overstrekte zich heel erg ook het slapen was een drama en het was ook geen blije baby. ik ben zelf op zoek gegaan naar een goede osteopaat en na vier behandelingen een heel ander kind. zijn darmpjes en maagje zat wat niet goed mee. blij dat ik mijn gevoel heb gevolgd. we hebben nu een blije baby