Jaloezie.. Of is het toch haat?

Eigenlijk was ik best jong toen ik er het eerst mee te maken kreeg. De vrouw van de oudste broer van mijn moeder wilde graag het eerste kleinkind binnen de familie. Helaas voor haar werd mijn moeder eerder zwanger en kwam ik dus. O.a. haar man vond dat alle aanstaande nichtjes en neefjes mij zus moest noemen. En omdat ik de eerste kleinkind was kreeg ik veel aandacht. Ze vond dat vooral lastig toen haar kind geboren was en ik nog steeds veel aandacht kreeg. Ik was een vrolijk kindje en blijkbaar speelde ze liever met mij als mijn nichtje. Mijn tante had altijd commentaar op mij en door de jaren heen gaf ze mij altijd op mijn donder. Op een zekere dag toen ik al een stuk ouder was deed ze het weer en werd mijn moeder kwaad op haar en kwam ze samen met haar gezin jaren niet meer in de familie.

Mijn moeder wilde altijd hetzelfde dragen als ik. Kocht ik bijv. nieuwe schoenen dan vond ze die zo leuk dat ze die ook wilde. Of was het dan een veilige keuze? Zoiets is toch smaak..

In het begin van mijn relatie met mijn man had hij 2 hele goede vriendinnen. Echt zijn beste vriendinnen waren het, maar zodra hij hen over mij vertelde raakte hij ze binnen een hele korte periode beide kwijt. Hadden ze dan toch meer gevoelens voor hem als hij voor hun? Met een niet zo aardige blik werd ik jaren later voorgesteld aan 1 van de dames.. Was ik dan het probleem, maar ik had haar nooit eerder ontmoet?

Ook had hij een hele fijne band met zijn zusje en waren ze erg close. Zij kon het niet aan dat ze minder aandacht kreeg en hoopte dat onze relatie snel zou beëindigen. En hielp daar waar nodig graag een handje bij.

Jaren geleden woonde we in een studentenwoning in een gewone tussenwoning. Naast ons woonde een ouder echtpaar met een dochter iets ouder als ons. Veel contact hadden we niet met ze, maar we zeiden wel gedag. Al een tijdje merkte we op dat ze per se voor haar eigen voordeur wilde parkeren ook al was het een openbare parkeerplek en dat het een soort strijd van hun was om met beide auto's zo dicht mogelijk bij de deur te parkeren. Wij parkeerde daar waar er plek was. Op een dag kwam ik thuis en had ik voor hun deur geparkeerd en toen stormde hun dochter naar buiten en werd enorm boos. Hoe haalde ik het in mijn hoofd om daar in de krappe ruimte te parkeren. Ik begreep niet bepaald wat haar probleem was tot ze begon te schreeuwen en bepaalde dingen noemde. "Je gaat als een prinsesje over straat met je laptop tas". Ehh.. dat heet werken? En bedankt voor het compliment? Haar moeder moest haar soort van in bedwang houden, want ze ging compleet door het lint.. Het leek erop dat ze me wilde slaan. Zo veel haat had ze tegen me.

Niet zo lang ervoor was er bij ons in huis ingebroken. Al mijn dierbare juwelen waren gestolen. Het was een gerichte actie want enkel daar waar ik ze bewaarde was er geshopt. Iemand jaloers?

Mijn schoonzus had er moeite mee dat ze de plek van schoondochters moest delen. Of moeite met mij? In het begin werden er streken uitgehaald om mij te pesten samen met mijn schoonzusje.

Mijn zusje wilde ook een rijbewijs, werken op kantoor etc, maar kreeg steeds te horen dat ze dat niet kan..

Mijn schoonouders kochten meteen dezelfde auto die wij hadden uitgekozen en kraakte deze compleet af en kochten na een paar weken een zogenaamd 'betere' auto. Terwijl ze voorheen totaal geen interesse hadden in nieuwe auto's.

Een keer hadden we een cateraar thuis laten komen voor een verzorgd buffet op mijn verjaardag. Mijn oom vroeg aan de cateraar wat de kosten waren, maar zelf huurde hij ze nooit in.

Mijn nichtjes vonden mij altijd een groot voorbeeld. Altijd zei ik ze dat ik gewoon mijn leven leid met mijn keuzes. Ik heb ze altijd aangespoord op het goede pad te blijven en vooruit te komen. Ik ben niemands voorbeeld. En dat het meeste positief heeft uitgepakt is geluk en het lef hebben soms risico te nemen..

Een oudere oom van mijn man zegt wel eens dat hij het fijn zou vinden als zijn vrouw ook iets meer op mij leek.. 

Mijn schoonvader zei wel eens aan zijn vrouw dat hij het prachtig vind hoe ik op die mega hoge hakken kan lopen en zijn vrouw helaas niet..

Zodra ik mijn vader vertelde over de laatste vakantie die we hadden gepland. Reageerde hij eerst niet.. Even later zei hij dat iedereen zou zeggen dat ik dit bekostig met het geld van mijn zusje. Toen ik zei dat ik me daar niet mee bezig hou en iedereen maar lekker moet denken wat ze willen. Zei hij dat hij op dit moment het geld niet bij elkaar had om met ons mee te gaan. Ergens merk ik bij iedere reis die we maken dat mijn vader dan even beseft dat hij dat niet heeft opgespaard.

Onlangs vertelde ik een buurvrouw dat we bezig zijn met oriënteren op een nieuwe voordeur. Ze zag ons bezig met de stalen en vroeg lekker nieuwsgierig of we de tuin gingen doen. Op een bepaald punt zei ik dat we de tuin ook graag willen doen, maar het allemaal zoveel kost. Waarop ze antwoordde "Ja, maar jullie gaan zo vaak met vakantie!" Ik proefde een nare ondertoon, want dat valt best mee! Bovendien houdt ze zelf ook van reizen en betaald ze buiten alles mijn lasten niet!

Weer een andere buurman begon te klagen over hoe iemand wel niet aan zijn prachtige auto zou zijn gekomen. Dat hij het doodzonde vind zo een auto te hebben. Waarop ik zei, nou wat ie ook gedaan heeft. Hij heeft iets goedgedaan! Pluss.. ieder zijn ding, niet? De 1 houdt van dit de ander van dat..

Ik ken wat familie leden die flink van reizen houden en heel vaak dit geluk hebben om lekker de wereld te verkennen. Als ze mij dan vol enthousiasme vertellen over hun reis. Is ALTIJD mijn gedachte! Wauuw die ga ik onthouden! En hoop er ooit ook heen te kunnen! Ik gun een ieder een prachtig leven. Maar je moet er wel iets voor doen.. Voor niets gaat de zon al op! Jaloers word ik nooit. Wat van een ander is is nou eenmaal van een ander.

Misschien heb ik dit jaren geleden geleerd.. Ik ben een keer in een gelegenheid geweest om heel veel geld in het echt te zien. Ik mocht daar bij zijn, omdat ik werd vertrouwd. Het waren een hele hoop briefjes en het deed me niets. Het was immers niet van mij. 

Voor de buitenwereld ben ik nogal bedreigend denk ik, terwijl ik helemaal geen strijd voer, met niemand!

Heel zwart wit gezien.. Ik ben een jonge vrouw met een baan, een redelijk grote koopwoning, een nieuwe auto, een nieuwe tweede voertuig, heb een lange vaste relatie, ook hij heeft een goede baan, een pracht van een kind, we proberen zeker ieder jaar te reizen naar het buitenland, we vieren belangrijke gebeurtenissen met de gehele familie dus houden van feestjes + ik heb een dure smaak.., inmiddels niet zoveel sieraden meer maar aan de uitstraling is er weinig mis.

Maar hej, ook die paniekaanvallen en alle struggles zijn er! Ik besef en ben onwijs dankbaar dat het gras er zo groen uitziet, maar er zijn ook veel donkere dagen. 

Van mezelf ben ik onwijs onzeker en dat was een periode minder, maar nu met alles in mijn hoofd merk ik dat dat ook weer opduikt. Ik voel me niet mooi. Na de bevalling, maar vooral borstvoeding (waar ik heel trots op ben!) is mijn lichaam zo veranderd. Jaa ik ben mama! Maar nee, mooi is toch anders..

Mijn man doet wel zijn best om me het gevoel te geven dat ik sexy ben, maar het komt niet aan. Het ligt denk ik niet aan hem, maar echt aan mezelf. Ik wil het niet geloven lijkt wel. Nou, dus zo groen is het allemaal niet! Maar toch heb ik de eeuwige strijd tegen jaloezie.. of is het toch haat?