Isa: Je vindt mijn zwangerschapstest

De deur van de badkamer gaat open en door het glas heen zie ik duidelijk jou figuur. Shit, zou een uur nu al voorbij zijn? Zit ik hier daadwerkelijk al een uur? Als hij maar niet de zwangerschapstest gevonden heeft, daar hoeft hij voorlopig nog niet vanaf te weten. “JEZUS, Isa! Waarom vind ik een zwangerschapstest op de bank.” Ik veeg de tranen van mijn gezicht en ik haal diep adem, bij hem toon ik geen emotie meer. Ik stap onder de douche vandaan en pak mijn handdoek van de rek. Ik droog mezelf extra langzaam af terwijl je jou ogen niet van mij af kan houden. “Isa, antwoord!” Zeg je met een duidelijke irritatie in je stem. Ik pak mijn mobiel en kijk op de tijd. “Als jij jezelf gehouden had aan de opgegeven uur en niet na een halfuur hier was geweest, had je nooit geweten van een zwangerschapstest.” Zeg ik met een spot in mijn stem. “Isa, je bent z’n bitch geworden de afgelopen maanden. Ik mis hoe je was.” Ik kijk hem aan terwijl ik mijn handdoek weer ophang. “Jij hebt je vrienden gekozen boven mij, terwijl je hier nog steeds een paar keer per week staat om seks met me te hebben. Ik hoef niet meer te buigen naar je wensen en als voor mezelf opkomen mij een bitch maakt. Dan is dat zo.” Ik loop langs je heen naar mijn kamer en begin in de kast te zoeken naar iets makkelijks om aan te doen. Ik hoor aan je voetstappen dat je razend op me bent, van binnen ben ik doods bang, maar daar mag jij echt niet achter komen. “Waarom heb je die test nog niet gedaan? Hup terug naar de badkamer en plassen erop.” Ik kijk op en glimlach om je gebaar. “Ik zal die test doen op mijn tijd, wanneer ik zin heb. Absoluut niet wanneer jij hier bent.” Je stapt op me af en pakt me bij mijn pols. “Je liegt, je bent niet zwanger. Je probeert me gewoon weer terug te winnen.” Zeg je met paniek in je stem. “Ik heb heel hard gevochten om jou bij mij te houden, ik heb je alles aangeboden, meer dan je al van me had. Voor weken heb ik gezwicht onder jou lusten en lasten meer dan al die jaren daarvoor. Jij koos niet voor mij, van mijn part is het echt voorbij.” Ik trek mijn pols los en kijk je weer diep in je blauwe ogen aan. “Als ik wel zwanger ben, dan is het niemand anders schuld dan die van jou! Jij wilt nooit een condoom gebruiken en van mijn moeder mag ik niet aan de pil en dat weet je al jaren. Dat het nu pas fout zou gaan, dat vind ik pas een wonder.” Je gooit de test op mijn bed en stormt weg, wanneer ik de voordeur dicht hoor vallen ren ik terug naar de badkamer waar ik nog net de wc haal. Jankend en kotsend zit ik daar en ik geloof zelfs dat ik weet welke datum het fout ging en in gedachten speel ik het weer af.

De paar dagen na mijn ultimatum hoor ik niks van je. Langzaam keert er rust in mijn hoofd en ik stort me op mijn studie. Zo’n drie dagen later krijg ik een smsje van je : ‘Isa, mag ik vandaag langkomen? Ik heb je even nodig.’ Even nodig? Als je voor je vrienden kiest dan maakt het niet uit dat je me even nodig hebt, je hebt me dan gewoon niet meer. Als ik je nu laat komen, dan kan ik je nogmaals laten zien wat je dan laat lopen. ‘Ik ben rond 3 uur thuis, mijn ouders zijn er rond 5. Past het niet voor je heb je pech.’ Nog voordat ik mijn mobiel kan neerleggen. ‘Ik ben er, zal ik je anders ophalen van het station?’ Ik besluit niet te reageren en ik zie wel wat er komt.
Wanneer ik op het station aankom was ik je aanbod alweer vergeten, maar dat duurt niet lang. Je komt op me afgelopen met je handen maak je een gebaar wat me laat weten dat je vind dat ik er goed uitzie. Dat mag ook wel, de afgelopen dagen heb ik zowat niks gegeten en het is alsof het gewicht van mijn al veel te kleine lichaam afvliegt. Je legt je handen op mijn heupen en trek me tegen je aan en geeft me een zoen die ik al in tijden niet gehad heb. Ik voel een klein beetje hoop borrelen, maar ik geef me er niet aan over. Je bent onvoorspelbaar.

“Zo, dat had ik niet aan zien komen.” Je pakt mijn hand terwijl we lopen en zucht. “Ik ben hard aan het nadenken Is, veel aan het praten met mensen.” Ik trek mijn hand terug en stop met lopen. Jij volgt mijn voorbeeld en kijkt me aan. “Praat veel met mensen, die vrienden van je en je moeder zeker?” Je rolt je ogen en geeft een soort lage grom. “Is, begin nu niet weer over mijn moeder. Zij heeft hier niks mee te maken.” Ik grinnik. “Niks mee te maken, jij weet ook wel dat dat niet waar is. Ze stookt al jaren en jij bent te blind om het te zien.” Ik zie hoe je woest begint te worden en het kan me weinig schelen, ik heb iets wat je nodig hebt en wat niet zomaar iemand anders aan je zal geven. “Laatst bij je opa’s verjaardag zei ze waar jij bij was over de ex van je broer: ‘Dat was nou het eerste meisje dat ik zag als een schoondochter, jammer dat het niks geworden was.” Je pakt mijn hand weer en trekt me mee. “Jij neemt alles veel te persoonlijk, zo bedoelde ze het helemaal niet.” We lopen mijn huis binnen en ik schop mijn schoenen uit. Je pakt me vast en wilt beginnen om me uit te kleden, je laatste opmerking blijft door mijn hoofdspoken. “Hoe kan ik het te persoonlijk nemen als jou moeder letterlijk zegt dat ze mij niet ziet zitten als haar schoondochter?” Ik duw je van me af. “Wat doe jij eigenlijk hier, kom je daadwerkelijk voor de seks en zie ik je daarna nooit meer?” Je kijkt me aan; “Voor nu wil ik jou gewoon, wat daarna gebeurd zien we dan wel toch?”