Isa: Je krijgt het voor elkaar.

Ik loop de kerkgebouw binnen en ga gelijk naar mijn vriendengroep, want deze zijn niet de jouwe. Normaal ontwijken zij elkaar redelijk en ik hoop van harte dat jij je houdt aan de onbeschreven regels. De dienst verloopt soepel, maar ik kan het niet laten om af en toe een glimp jou kant op te doen en zie dan ook hoe jij dan terug kijkt. Elke keer voordat jij iets kan seinen naar mij kijk ik weer strak naar mijn schoenen, want ik wil het niet weten. Ik wil niet afgewezen worden, nog voordat er ook maar iets af te wijzen valt. Ik voel dat mijn mobiel zo af en aan trilt, maar ik durf niet te kijken, want straks ben jij het en zie je dat ik al je smsen daadwerkelijk gelezen heb.

Ik sta met mijn vrienden koffie te drinken en het lijkt erop alsof je het opgegeven hebt, want jij bent met jou vrienden naar buiten om te roken. Maar dan pakt iemand mijn hand van achteren en ik hoor je stem in mijn oren. Ik voel een rilling van mijn hand opstijgen en zijn weg van mijn nek vervolgen over mijn rug. Je fluistert: “Kan ik jou even spreken?” Terwijl je een zacht trekje geeft aan mijn hand, waardoor mijn voeten automatisch zichzelf verplaatsen richting jou. Je leid me aan de hand de drukte uit en laat hem dan los. “Zullen we even naar buiten gaan, daar hebben we alle rust.” Mijn hoofd slaat op hol, want nee ik wil niet met jou naar buiten. Ik wil deze weg niet ingaan en ik wil niet nog meer interesse krijgen in jou. Ondanks alle waarschuwingen in mijn hoofd volg ik jou toch naar buiten.

De tijd vliegt voorbij en we praten blijkbaar uren en uren. Je bent niet zo verlegen als wat je me altijd liet denken, met enige regelmaat pak je mijn arm vast. Af en toe vindt jou hand de weg naar de mijne en elke keer sta ik versteld over wat je met me doet. Met elke minuut dat verstrijkt gieren de vlinders steeds meer door mijn buik en ik kan er niet meer om heen ik vind jou echt leuk en jij mij ook geloof ik. Mijn telefoon gaat over en het blijkt mijn vader te zijn, ze hadden me niet gezien toen ze naar huis gingen en ik was niet thuis. Het was al een paar uur later, hij wou weten of het goed ging. Ik besloot dat dat mijn teken was om naar huis te gaan.

“Isa, zou je vrijdagavond een filmpje met me willen kijken? Gewoon chillen bij mij thuis?” Zeg je terwijl je mijn hand vastpakt zodat ik niet gelijk weg kan lopen. Ik zie voorzichtigheid in je ogen en een klein sprankje hoop. Ik knik, “Ik moet wel eerst toestemming hebben van mijn ouders.” Zeg ik er achteraan en ik stap op de fiets. Wanneer ik bij de treinspoor aankom kijk ik opzij, want ik weet dat jij 100 meter verderop eroverheen zou gaan. Daar zie ik je staan, wachten zodat je mij nog één keer langs kon zien gaan, mijn hart maakt een sprongetje. Vervolgens roep je een waarschuwing naar me terwijl je met je fiets over het spoor begint te racen, ik kijk opzij en kan te laat reageren op de auto die me van achteren rampt.