Isa: Je bent mijn zwakte...

“Goedemorgen, loopt u maar even mee.” Ik sta op en loop achter de vrouw aan. Ik ben zo zenuwachtig dat ik echt mijn best moet doen om het beven in mijn handen onder controle te houden. Ik ben nog minder jarig, dus ik heb een afspraak in het ziekenhuis moeten maken om mijn opties te kunnen bespreken. Er was een afspraak vervallen, dus ik kon 2 dagen na het doen van de zwangerschapstest terecht.

“Ben je helemaal alleen gekomen?” Ik kijk even om me heen voor de zekerheid. “Ja, ik zal dit toch echt alleen moeten doen.” Ze kijkt me aan, in haar ogen zie ik medelijden, maar ik kan me niet voorstellen dat ik de eerste jonge vrouw ben die ze alleen ziet langskomen. “Ik zou je eerst willen vragen om in dit potje te plassen, gaan we nog een keer controleren dat je echt zwanger bent.” Binnen een paar minuten sta ik weer binnen en doet zij snel de test. We hoeven er niet lang op te wachten voordat ook deze test een positieve uitslag geeft. “Gaan we nu proberen te kijken hoe ver je zwanger bent. Wanneer ben je voor het laatst ongesteld geweest?” Vraagt ze terwijl ze mij voor het eerst van kop tot teen bekijkt. “Geen idee, zoals je kan zien ben ik tamelijk onder gewicht en het zou me niet verbazen als het meer dan een jaar geleden is.” Zeg ik ongemakkelijk, ik vind het namelijk niks om dit te bespreken, niet met een bekende, niet met een vreemde, niemand. “Ok, wanneer heb je voor het laatst gemeenschap gehad?” Ik kijk haar aan terwijl ik bij mezelf denk: ‘Dit gaat jou helemaal niks aan.’ “Dat doet er niet zozeer toe, denk ik. Ik geloof dat het zo’n 3 weken terug fout ging.” Zeg ik er maar gelijk achteraan. “Ga dan maar even liggen gaan we kijken of we via de buik echo en anders de vaginale echo iets op kunnen sporen.” Ik ga liggen en besluit niet te kijken. “Uhmmmm, via de buikecho is niks te zien, dus dan zal je niet verder zijn dan 8 weken. Trek jij je broek alvast uit dan gaan we via binnen kijken.” Het duurt zeker een paar minuten voordat ze gevonden heeft waar ze naar zoekt. “Het is echt nog heel pril.” Zegt ze terwijl ze de apparaat schoon maakt. “Het zou inderdaad een week of 3 zijn, ergens tussen de 2-4 weken gok ik het op.” Ik trek mijn broek weer aan en ga op weer op de stoel zitten. We bespreken al mijn opties en zij lijkt heel medelevend. “Zoals ik al zei, het is heel pril, je hebt alle tijd om na te denken. Daarnaast heb je 5 dagen bedenktijd na deze afspraak of je het laat weg halen of niet.” Ik wil er niet lang over na denken. “We maken gewoon de afspraak over 5 dagen, ik wil echt niet dat er veel tijd overheen gaat. Binnen die 5 dagen maak ik mijn keus.”

Wanneer ik het ziekenhuis uitloop, ga ik direct door naar school. Mijn eerste paar lesuren heb ik gemist, maar dat is dan maar zo. Gelukkig is het gebouw om de hoek van het ziekenhuis. De dag duurt lang en ik kan bijna mijn gedachten niet bij de lessen houden, gelukkig heb ik geen praktijklessen.

Aan het eind van de dag loop ik het gebouw uit. Het is een uur of 4 en in de verte zie ik Ruben staan, mijn maag draait zichzelf om en ik wil richting de eerste beste prullenbak rennen. Ik pak mijn waterflesje uit mijn heuptas en loop recht op hem af terwijl ik de misselijkheidsgolf probeer weg te drinken. Ik zet mijn verstand op nul, want tegen hem mag ik geen enkele vorm van emotie tonen, want dan pakt hij mij weer volledig in. “Zo en wat doe jij hier?” Je kijkt me aan en aan je ogen kan ik zien dat je boos op me bent. “We proberen je al de afgelopen dagen te bellen, maar je neemt niet op.” Ik haal mijn schouders op. “Wat moet ik zeggen tegen jullie? Jullie dreigen mijn ouders alles te vertellen en in de tussentijd ben ik de enige die daadwerkelijk de pineut is.” Je slaat tegen de hek aan waar je tegen aan staat en ik probeer mijn best niet te deinzen voor de beuk. “Je bent echt niet de enige met problemen hoor. Mijn ouders wachten op antwoord en ik moet in zware therapie. Ben je nou zwanger of niet?” Zeg je terwijl je tanden op elkaar houd om op die manier je boosheid te temperen. “Oh, wat ben ik blij voor je dat jij de hulp gaat krijgen die je duidelijk nodig hebt. Ik hoop dat het je kan helpen.” Een studiegenoot die een goede vriend is geworden komt van achteren en pakt me liefdevol vast. “Zo schatje, wat doet hij hier? Jullie waren toch klaar met elkaar?” Zeg hij met een lichte irritatie in zijn stem. Ik voel een hele opluchting over me heenkomen. “Ja, afsluitende zaken. Geen zorgen.” Hij pakt mijn hand en hij wilt me meetrekken. Jij pakt mijn andere hand en houd me lichtelijk tegen. “Is, ik heb een antwoord nodig.” Ik kijk je aan en zachtjes zeg ik. “Je bent toch zo goed in liegen, zeg maar tegen ze dat het vals alarm was.” Je ogen worden groot en terwijl ik wegloop en mijn klasgenoot zijn arm om mijn schouders heen slaat roep je zachtjes: “Is, dat meen je niet. Kan je niet maken!” Ik kijk achterom en zeg hard genoeg zodat je me nog hoort. “Jij kon zoveel niet maken. Daarnaast gaat het om mijn lichaam, mijn toekomst en zoals je ziet, zit ik nu in een goede relatie. Vergeet mij, vergeet de test. Hopelijk zien we elkaar nooit meer.” Mijn klasgenoot knijpt in mijn schouder terwijl hij de looptemp opvoert, wanneer we wat verder weg zijn zeg ik tegen hem: “Dank je wel, je bent een engel.” Hij glimacht naar me van achter zijn lok vandaan en gaat even stil staan terwijl hij mijn schouders beet pakt. “Dat ging niet over waar ik denk dat het over ging toch?” Ik glimlach. “Maak jij je nou maar geen zorgen. Hij komt mijn leven niet meer binnen en de rest heb ik nog niks over besloten.” We lopen weer verder terwijl hij tegen me zegt: “Ik ben er voor je. Dat weet je toch?”

Die avond wanneer ik in bed lig krijg ik een smsje van je. ‘Isa, ik krijg je niet uit mijn hoofd. Nu draag je ook nog mijn kind. Ik wil je weer zien, ik moet je weer spreken. Ik zal van jullie houden, echt waar!’ Ik zet mijn mobiel uit en draai op mij zij. Ik heb al jaren een zwak voor je, mijn hoofd zegt niet doen, mijn hart zegt niet laten gaan. Wat als therapie je goed doet? Wat als je veranderd? Wat als….