Isa: Het overhalen van mijn ouders..

Het eerste wat ik zie is jou rode gezicht die me meteen van de weg af trekt, daarna ren je naar mijn fiets en het verkeer kan gelijk door. Mijn fiets is in kreukels en ik heb pijn over mijn hele lijf, maar de pijn is niet eens dichtbij de schaamte die ik diep van binnen voel. De bestuurster van de auto stapt uit en loopt naar ons toe, ik zie dat ze bezig is om alles van die afstand goed in zichzelf op probeert te nemen.

Waarom moest jij dit zien? Waarom moest dit gebeuren? Ik voel je hand in mijn jaszak glijden en je haalt mijn mobiel tevoorschijn. “Ik bel je vader, praat jij maar even met mevrouw.” Na een kort gesprek waarin zij aangeeft geen schade te hebben aan haar auto en het duidelijk mijn schuld was, want ik schoot ineens de weg op, loopt ze weer weg, stapt haar auto in en verdwijnt. Je slaat je arm om me heen en zegt: “Je vader komt eraan.” Het voelt ineens onwennig, ergens wil ik niet dat je je arm terug neemt, maar mijn vader mag ons zo niet zien. Niet terwijl er eigenlijk nog niks speelt tussen ons. Wanneer ik in de verte mijn vaders auto aan zie komen, maak ik me los van je grip en pak ik mijn fiets op.

Mijn vader is een man van weinig woorden en hij is ook absoluut niet dom. Hij stopt de auto en loopt naar ons toe. Hij pakt me bij mijn schouders en kijkt in mijn ogen; “Gaat het meis?” Vraagt hij terwijl hij me een zoen geeft op mijn voorhoofd. “Ik geloof het wel.” Mijn vader laat me los en pakt mijn fiets op en loopt naar de auto, ik kijk naar jou die nog steeds versuft en geschokt naar me staat te staren. “Bedankt, we spreken elkaar nog wel.” Zeg ik terwijl ik aanstalten maak om achter mijn vader aan te lopen.

In de auto is het stil, zoals ik mijn vader ken. Zijn stiltes zijn vertrouwelijk, want dat is hoe het altijd gaat. Tegelijkertijd zijn ze verraderlijk, want ik weet dan niet wat hij denkt of voelt. “Zo, we zijn thuis. Loop jij maar alvast naar binnen, breng ik je fiets achterom.” Ik durf bijna het huis niet in te lopen, mijn moeder is net een ketel die elk moment kan overlopen. Ik weet nooit wat ik moet verwachten als ik thuis aankom of welke variant van mijn moeder ik ga treffen. Mijn moeder wordt altijd boos om de kleinste dingen en ze weet me altijd zo goed te vertellen dat ik niet voldoe of ooit zal voldoen aan haar hoop en dromen voor mij. Wanneer ik naar binnen loop, beven mijn handen alweer als een gek en zie ik haar zitten aan de keuken tafel. Haar ogen kijken strak, maar zacht; “Gaat het Isa?” Vraagt ze wanneer ik binnen kom lopen. Ik geef snel een korte samenvatting van wat er gebeurd was en op dat moment komt mijn vader binnen lopen. “Je mag Robin wel bedanken dat hij je kwam helpen en bij je bleef wachten terwijl je daar stond.” Zegt hij terwijl hij zijn jas ophangt. “Hij heeft me gevraagd om vrijdag samen met hem een filmpje te kijken bij zijn huis. Vinden jullie dat goed?” Mijn ouders kijken elkaar aan en ik zie twijfel in hun ogen; “Hij heeft zichzelf bewezen als een goede jongen, ga maar, we kijken wel hoe het uitpakt.” Het is even stil en ik besluit om van de gelegenheid gebruik te maken en begin de trap te beklimmen. “Isa!?” Hoor ik mijn moeder twijfelend zeggen. “Zijn ouders zullen ook thuis zijn toch?” Vraagt ze terwijl ma strak en streng aan blijft kijken vanaf de keuken tafel. Ik haal mijn schouders op. “Is niet ter sprake gekomen, ik zal het hem vragen. Als ze er zijn ga ik ervanuit dat jullie het goed vinden.” Mijn moeder knikt en ik vervolg mijn weg omhoog.

“En? Heb je vrijdag al besproken met je ouder?”

“Nou, ja. Ze vinden het goed, als jou ouders ook thuis zijn.”

“Van zelfsprekend. Dat ik een tv in mijn kamer heb en dat mijn ouders ons niet zullen storen, zullen we ze maar niet vertellen.”

Ik grinnik in mezelf. Na weken van msn en onophoudelijk contact met elkaar heeft hij mijn gedachtengang allang door. Daarnaast ben ik heel open en eerlijk geweest over mijn strikte ouders en weet hij dus exact wat hij ervan moet verwachten van hun kant. Tenminste… Hij zou dit toch wel bedoelen met oog op een relatie of hebben we het nog over vriendschappelijkheden?