Isa: De waarheid komt boven tafel...

Dan ineens verschijnt jou hoofd weer op het hoekje van de badkamer deur. Geschrokken kijk ik je aan, terwijl ik voorovergebogen blijf hangen boven de wc. “Wat doe jij nog hier?” Je komt naar me toe en gaat achter me zitten pakt me stevig vast. “Op het laatste moment besloot ik niet weg te lopen hiervan. Als je echt zwanger bent, dan wil ik er voor jou en het kindje zijn.” De tranen stomen bij jou en bij mij. “Ik kan dat niet. Ik kan en wil niet in een relatie zijn met jou, je breekt me alleen maar. Daarnaast wil ik ook niet aan jou en je familie vast zitten, dus ik twijfel hard of ik het houd.” Ik voel hoe je lichaam geschokt reageert op mijn tirade. “Maar Is, we zijn gelovig je kan toch niet zomaar het kind dan weg laten halen? Het is leven.” De boosheid borrelt op en ik voel me echt woest worden. “Jij moet nodig praten met je porno en seksverslaving. Weten je nieuwe vrienden eigenlijk wel wie je daadwerkelijk bent of doe je jezelf net zo vroom en perfect voor als bij ons in de kerk?” Ik kijk jou aan en je ogen verraden je onmacht en schaamte. “Daarnaast als je echt zo’n mama’s boy bent dat je haar mening je relatie keus laat beïnvloeden, moet je maar eerlijk tegen haar zijn. Over je verslavingen en dat je nog steeds een paar keer per week bij mij op de stoep staat.” Ik sta op en terwijl ik weg loop zeg ik er nog even achterna: “Daarover gesproken, dat houdt hierbij op.” Ik hoor hoe je de badkamerdeur achter je dichtsmijt en met een rotvaart op me afschiet. Je pakt me van achteren vast. “Alleen vandaag nog even dan, je kan me toch niet ‘cold turkey’ laten stoppen?” Ik begin te beven zo bang ben ik voor wat komen gaat. “Ik heb al dagen niet gegeten en ik heb weinig kracht, elk gevecht ga ik verliezen. Weet dat het deze keer echt niet vrijwillig zal zijn.” Je duwt me van je af zodat ik op het bed val en nog voordat ik op kan kijken wat er gebeurd hoor ik hoe je de trap afdenderd. Ik hoor de deur dicht vallen en ik gluur uit het raam om deze keer verzekerd te zijn dat je daadwerkelijk weg bent. Er gaan een paar minuten voorbij en dan zie ik je weg lopen terwijl je op je mobiel bezig bent. Niet lang daarna krijg ik een smsje binnen: ‘Ik heb je sleutel door de brievenbus gegooid, ik kan dus nooit meer ongenodigd langs komen. Zorg dat je vandaag die test gedaan hebt, ik wil zekerheid.’

Later die avond gaat mijn mobiel af, het is een nummer die ik niet ken. “Goedenavond met Isa Lara.” Het is even stil en de stem herken ik meteen. Er vliegt een gevoel van pure paniek en radeloosheid over me heen. “Hey Lara, met de moeder van Robin.” Ik raap mezelf zo snel mogelijk bij elkaar en probeer mijn stem onder controle te krijgen. “Hoi, waarom bel je mij?” Ik hoor aan haar stem dat zij het zelf ook heel moeilijk vind. “Robin en ik hebben net een heel lang gesprek gehad.” Ze pauzeert even. “Het spijt me dat ik al die jaren dacht dat jij de slechte invloed was, terwijl hij deed bij jou wat hij deed.” Ik kan mijn oren niet geloven. “Aan een schuldbekentenis heb ik helemaal niks, krijg ik de laatste drie jaren niet terug en mijn maagdheid trouwens ook niet. ” Zeg ik kort en kattig. “Je had je zoon beter in de gaten moeten houden, want hij had die problemen al ver voordat hij een relatie met mij aan ging. Daarnaast ben jij echt een rot mens geweest naar mij toe en dan nog liegen tegen Robin erover ook.” Ik hoor haar zuchten. “Ik zal het mezelf ook nooit vergeven, vooral als blijkt dat je daadwerkelijk zwanger bent.” Ik lag spottend. “Maken jullie je daar maar geen zorgen over, ik zal jullie er niet mee lastig vallen. In de toekomst zie je mij misschien met een dikke buik, dan weet je het zeker of misschien wel nooit met een dikke buik, dan mag je jezelf altijd afvragen of je wel of geen kleinkind gehad zou hebben.” Ik schrik van mijn eigen woorden, maar haar telefoontje maakt me woest, woester dan ik in jaren geweest ben. “Isa, we gaan leven niet weghalen, hoor je mij? Desnoods bel ik je ouders dat zij je kunnen helpen in deze beslissing en dan weten we allebei welke beslissing dat wordt. Zowel Robin als jij moeten je verantwoordelijkheid hierin nemen.” Ik kan het niet laten om heel hard te lachen om haar vorstel. “Misschien moet je dat dan doen, vertel ze gelijk wat je zoon je verteld heeft over de afgelopen jaren. Over zijn verslaving, zijn machtismisbruik. Laat je ze gelijk weten dat hij me door tijd gedwongen heeft en dat als hij zijn handen had thuis gehouden ik nooit zwanger zou zijn geweest.” Ik hoor hoe ze in snikken uitbarst en dan hoor ik Robin door de telefoon heen. “Is, je bent echt harteloos, je stond op luidspreker, ik en mijn vader hebben alles gehoord.” Ik schrik en verstijf even. “Dit is hoe ik me voel, ontzettend boos ben ik.” Ik haal diep adem. “Bel mijn ouders maar, als jullie ze dan niet gelijk de waarheid vertellen, doe ik het zelf wel. Anders houd ik mijn mond en jullie dus ook.” Het wordt stil aan de andere kant van de lijn. “Je hoort van ons.” Zegt zijn vader en hij hangt op.

Bevend en snikkend laat ik me op mijn bed vallen. Wat als ze mijn ouders bellen? Wat als ze me dwingen om de zwangerschap door te zetten? Wat als er nu verwacht gaat worden dat ik met hem ga trouwen omdat er een kindje komt. Snel pak ik de test onder mijn kussen vandaan, als het zo is, wil ik zelf kunnen kiezen. Als het zo is moet ik zo snel mogelijk een afspraak maken, zodat ik niet mijn keuze vrijheid verlies in de mening van andere. Daarnaast heb ik geen idee wat ik ga doen of hoe ik me hierover voel, al wat ik weet is dat ik van Robin en zijn familie af wil, zo snel mogelijk!