Isa: de eerste date.

Ik loop naar de videotheek waar jij al staat te wachten. Ik weet geen houding te vinden en het liefst draai ik mezelf om en ren heel hard weg. Ik raap mezelf bij elkaar en loop strak door en we geven elkaar een korte knuffel als begroeting. We kijken even rond en al snel zijn we eruit, jullie huren blijkbaar erg veel films, want jullie hebben een abonnement en de medewerker kent je naam. Ik laat het allemaal aan me voorbij gaan en dan gaan we naar jou huis. Je neemt me mee via de achterdeur en bij binnenkomst staan we gelijk in de keuken. Je moeder is nog bezig met de vaat en snel begroet ik haar. Ik weet natuurlijk wie zij is en zij weet wie ik ben, maar ik weet mezelf geen houding te geven. Alles hier maakt me onzeker en ik houd mezelf wat afzijdig.

Na een paar minuten van beleefd praten en reageren, pak je me hand en lijd je mij naar je slaapkamer. Naast dat er natuurlijk een bed staat met een bureau en een computer erop, staat er ook een 1,5 grote persoons grote bank die wijst naar de tv. Snel stop je de dvd in de speler, pak je mijn hand en trek je me naast je neer. Vanwege de grote van de bank moet ik tegen je aan zitten. Ik zit daar zo stijf als een hark, ik heb geen idee wat je van me wilt of wat ik hiervan moet verwachten. De hele film laat je mijn hand niet los en langzaam begin ik te ontspannen.

Wanneer de film afgelopen is, kijk je me aan. “Vond je het wel een beetje gezellig?” Ik knik en kijk naar mijn hand waar jij aan begint te friemelen. Je glimlacht als je ziet dat ik naar onze handen kijk. “Mag ik je wat vragen?” Ik ben bang voor wat die vraag gaat zijn of wat ik ervan moet vinden en probeer zo zeker mogelijk te reageren. “Ja, natuurlijk!” Je kijkt me strak in mijn ogen aan, waardoor ik nog onzekerder word dan ik al was en zegt: “Mag ik je zoenen?” Vol ongeloof staar ik je aan. Ja, ergens had ik deze vraag verwacht, maar liever niet. Je zal niet mijn eerste zijn en zeer waarschijnlijk niet mijn laatste. De onzekerheid zit zo hoog en ik merk dat je me echt de tijd geeft om te antwoorden. “Nou… uhmmmm…, ik denk het.” Dat laat je je geen twee keer zeggen en langzaam komt je gezicht dichterbij. Nog voordat ik er erg in heb raken jou lippen de mijn. Zo kort, maar krachtig en ik voel me machteloos. Ik voel adrenaline door mijn bloed pompen en de vlinders die ik net nog in mijn buik voelde vliegen heel mijn lichaam rond. Je kijkt me aan en grinnikt half verlegen en vraagt: “Voor herhaling vatbaar?” Nog voordat ik de kans krijg om te reageren raken je lippen alweer de mijne en ik laat me meevoeren in de emoties. De onzekerheid laat ik varen en een kwartier zitten we daar zoenend en giechelend te genieten van elkaar.

“Tijd om jou naar huis te brengen.” Zeg je terwijl je mijn haren uit mijn ogen veegt. Je pakt mijn hand en met een redelijke snelheid gaan we door het huis. Ik gooi een blik in de woonkamer waar je ouders zitten en kan nog net roepen: “Tot ziens!” We stappen op de fiets en binnen een paar minuten hebben we mijn huis bereikt. Daar staan we even stil en pak je weer mijn hand. “Mag ik je morgen weer zien?” Ik knik en zonder om nog iets te zeggen beng ik mijn fiets naar achteren terwijl ik voel hoe je me nakijkt.

Wanneer ik het huis binnenloop zitten mijn ouders met brede glimlachen op de bank. “EN??” Is het enige wat ze zeggen. “Ik heb geen idee.” Reageer ik met een afkeuring in mijn stem. “Was het niet leuk dan?” Ik loop richting de trap en draai me om, zodat ik ze kan zien. “Jawel, maar ik weet het gewoon niet.” “Isa, wat weet je dan niet?” “Nou mam, wat ik ervan moet vinden. Hij komt morgen hierheen. Ik denk dat we gewoon even gaan lopen, geeft me de mogelijkheid om alles wat meer op een rij te krijgen.” “Prima pop,” Zegt mijn vader. “We horen het vanzelf wel.” Met die woorden ren ik de trap op.