8 jaar geleden
ik wil mijn partner niet meer bij de bevalling
mijn partner wenst geen intimiteit meer tussen ons, en ik zie het niet zitten hem dan wel bij de bevalling te moeten hebben.
Over enkele weken ben ik uitgerekend van ons kindje.
Maar sinds ik zwanger werd is er heel veel gebeurt. Te veel vrees ik.
Mijn partner heeft veel werk (80 uur in de week is een gemiddelde, wordt wel eens meer) En als hij thuis komt is hij moe. Ook de weekenden moet hij vaak werken, of moet alles gebeuren dat rondom het huis is blijven liggen.
Hij moet vaak vroeg op, of is in de ochtend vroeg opgestaan waardoor hij gemiddeld om 20.00 in slaap valt. Hij komt om 19.00 thuis, leest zijn tijdschriften (en ik dus ook maar de mijne) tijdens het eten. Moet daarna nog het een en ander doen voor het werk. Daarna gaan we een film kijken, waarbij ik hem standaard wakker moet maken en naar bed moet sturen.
Heel af en toe doen we wat anders, een spelletje of in bad. Maar niet zo heel vaak.
Door omstandigheden zit ik thuis zonder werk, en kijk ik dus al veel tv. Echte hobby's hebben we niet, vrienden mogelijk nog minder.
Mijn dagen bestaan dus uit thuis zitten, wachten op hem. Eten koken, dat grotendeels zwijgend wordt gegeten film kijken (soort van samen) en daarna naar bed.
Intimiteit is naar een lagere plaats geschoven. Weinig tijd en vermoedheid werken niet echt lekker mee. Inmiddels hadden we 2 keer per maand een vast moment en af en toe een extra momentje. Dat werkte ook niet..
Mijn partner heeft besloten dat het beter is om het maar helemaal te laten. Want straks komt de baby en dan mag het ook niet, en hij is er inmiddels wel gewend aan geraakt.
Dit is voor mij een breekpunt. Huil al heel de nacht en ochtend, en dat is ook te zien. Straks komt hij thuis, dus ik moet het opschrijven dan kan ik het misschien even los laten.
Praten is er niet bij. Als er problemen of ruzies zijn is mijn partner net een goochelaar, er vind standaard een grote verdwijntruck plaats. Inmiddels merk ik dat ik steeds meer voor hem verberg, dingen niet meer uitpraat en gewoon zo laat. Vroeger dacht ik altijd dat je alles moest bespreken, juist geen geheimen voor elkaar hoeven hebben en eerlijk zijn. Nu durf en kan ik niet praten, ik weet zeker dat als ik het wel zou doen dat onze relatie zou kosten.
Het vele alleen zitten, weinig aandacht (een spontane knuffel of kus is maanden geleden al afgeschaft zonder instemming van mijn kant) en nu dit. Het eist zijn tol. Ik weet dat als we zo doorgaan het niet goed blijft gaan. maar inmiddels lijk ik de enige die dit gevaar ziet komen (met zo'n 100 km per uur wat mij betreft) of in ieder geval de enige die zich hiertegen verzet.
Maar wat moet ik nu? Ik merk dat ik me niet meer alleen maar ontzettend eenzaam, afgewezen en verdrietig voel, maar dat ik ook kwaad wordt.
Hij wil niet meer naar me kijken of aanraken of wat dan ook, maar straks wel bij de bevalling zijn?
Het laatste wat ik wil is een relatie als broer-zus of op zijn hoogst vrienden (zoals hij wel lijkt te willen) en dan diezelfde persoon naast mijn bevallingsbed. Het meest beschamende moment in het leven van een vrouw dat ik me voor kan stellen.
Als hij zo wil leven, kan ik hem er niet bij hebben. Niet zo. Want het gevoel van veilig zijn is behoorlijk aan het weg gaan. Ik sta er steeds vaker alleen voor.
Hoe kan ik zorgen dat dit niet gebeurt? Ik hou me al zo lang krampachtig vast aan dat kleine beetje intimiteit dat nog wel mogelijk was, dat ik dit als een eindpunt van onze relatie zie.
En dat wil ik niet, ik wil niet helemaal alleen verder moeten.
We wonen nog geen 3 jaar samen, dit moet nog te redden zijn toch? Of is het lang geleden al mis gegaan?
Als er tijd is om iets samen te doen, zegt hij steeds dat we niks samen kunnen doen. vanwege de zwangerschap of wat dan ook. Wat ik ook voorstel er kan niks, hij lijkt niks te willen. En het is ook zo dat we weinig vrienden hebben, geen echte hobby's en hier al wel naar hebben gezocht en niks gevonden.
Dus al die relatietips van, besteed meer tijd aan elkaar, lijkt in ons geval niet mogelijk. Er is geen tijd en als die er wel is, is er niks te doen. Van een wandeling of iets simpels maak ik hem niet vrolijk, en er echt tussen uit gaan is meestal te duur.
En nu.. weet ik het ook niet meer. Ik ben op, kan niet meer geloven dat het beter wordt, ik zou niet meer weten hoe. Nu al niet meer uiteindelijk..
mamavaneenmeisje
heftig zeg! Het belangrijke is dat de tijd die jullie samen hebben beter besteed word. en idd praten praten praten. Gaan luisteren naar de behoeftes van elkaar en dan samen kijken hoe jullie deze kunnen vervullen. Een relatie is vaak hard werken en als dat niet gebeurt dan is het eigenlijk wel een beetje hopeloos... Ben benieuwd of je nog met hem samen bent nu en zo ja hoe het nu gaat. Hopelijk een stuk beter!
Anoniem
Oei, dat klinkt niet goed. Je partner lijkt je gewoon te ontlopen... En daardoor groei je uit elkaar. Want jij bent zo onderhand ook bezig een flinke zelfbeschermingsmuur om je heen aan het bouwen.. (wat hartstikke logisch is). Hoe het nu gaat, is niet gezond. Daar groei je nog verder van uit elkaar. Praten is zo belangrijk in een relatie, maar ik lees dat jij nog beter tegen een muur kunt praten dan tegen hem. Je bent gewoon aan een dood paard aan het trekken, en je geeft het bijna op. Laatste redmiddel zou therapie kunnen zijn. Het zal tijdtechnisch erg moeilijk voor je partner zijn om er een plekje voor in zijn overvolle agenda te vinden.... Maar als hij écht nog wil laten zien dat hij van je houdt en wil laten zien dat hij ook nog wil vechten voor jullie relatie, móet hij dit voorstel van jou niet weigeren. Heel veel sterkte. Jullie zijn echt al zo diep gezonken dat het een lange zware weg naar boven wordt....
kimmiej1
Jeetje dit klinkt best heftig allemaal. Het blijft toch wel noodzakelijk om hierover te praten op wat voor manier dan ook. Zorg dat hij er echt tijd voor maakt, anders ga je het inderdaad niet volhouden. Ik zie in jouw beschrijving dat je een kleintje hebt van 8 maanden, bedoel je hiermee jouw zwangerschap of ben je nu zwanger van de 2de? Ik hoop dat jullie eruit gaan komen, heel veel succes
Annemiek2
Heb je al geprobeerd om een brief te schrijven? Schrijf het allemaal op en doe deze brief op een plek waar hij deze zeker weten tegen komt. Schrijf alemaal op wat je dwars zit en wat je graag kwijt wil. Het kan ook zijn dat je man bang is om jullie kindje iets aan te doen en daarom niet intiem durft te zijn. Je weet niet hoe gek een man kan denken. Een knuffel is naturlijk niet gevaarlijk en toch echt noodzakelijk. Is er trouwens niet een manier waarop je man iets minder kan werken? Dit lijkt me ook niet gezond voor een relatie. Vergeet niet wat hormonen met jezelf kunnen doen. Jij bent jezelf helemaal aan het voorbereiden om moeder te worden en dan ben je soms jezelf niet maar nemen je hormonen het over. Dit kan heel erg lastig en slopend zijn. Zeker als je man daar ook niet goed mee kan om gaan.