7 jaar geleden
Ik had haar veilig in bed moeten leggen.
Wat moest ik huilen, het deed mij nog meer pijn dan welk gevoel in de wereld die ik ooit mee gemaakt heb.
Ons meisje is inmiddels al 5 maanden, ze groeit enorm hard en ze is zelfs al begonnen met het proberen van omrollen.
Enorm trots ben ik op haar, echt weer een mijlpaal. Je weet dat elke baby het doet, alleen bij je eigen baby is het altijd een spectaculair gevoel.
Ik ben mij klaar aan het maken voor mijn werk, mijn dochtertje heb ik al aangekleed en moet alleen nog sokken aandoen. Snel loop ik weer naar boven toe, ik had mijn dochtertje ondertussen al uit bed gehaald en was naar beneden gelopen. Baby's zijn echt niet zo snel als mensen beweren, dat kan gewoon niet denk ik bij mijzelf. Nergens voor nodig om haar in bedje te leggen, ik leg haar veilig op bed niet te dicht bij de rand en pak snel mijn sokken.
Boem! Ik hoor een harde knal gevolgd door flink gehuil, shit shit shit.... NEE! Wat heb ik gedaan.
Ze kan toch helemaal niet volledig om rollen, ik heb haar toch helemaal niet bij de rand gelegd, hoe kan ze nou van het bed afvallen en wat moet ik nu in hemelsnaam doen?
In paniek bel ik mijn vriend op, huilend leg ik hem uit wat er zojuist gebeurd is en hij zegt '' komt goed schat, het kan iedereen overkomen ik kom er aan''. Ons dochtertje huilt op dat moment door merg en been, wat voel ik mij schuldig en ellendig.
Ik bel ondertussen ook gelijk de dokter en vertel wat er zojuist gebeurd is, op de achtergrond huilt mijn dochtertje nog en ik voel mij op dat moment een hele slechte moeder.
Er ontstaat een lichte blauwe plek op haar wang, op dat moment komt mijn vriend binnen en ik begin weer te huilen.
''We moeten naar de dokter om kwart over 2'' zeg ik en hij begint de spullen vast te pakken. Ik zet ons dochtertje in de auto en nadat ook alle spullen zijn gepakt rijden we weg, onze dokter is dichtbij dus dat scheelt. Eenmaal bij de dokter aan gekomen kunnen we gelijk doorlopen, er is gelukkig niets met haar aan de hand en ze vertelt mij dat het heel veel ouders overkomt en zeker met een eerste baby. ''Ze heeft geluk dat ze zulke dikke wangetjes heeft'' zegt de dokter met een dikke knipoog en ik kan stiekem weer een beetje lachen.
Mamabeer25
Ik hoop dat het je ook nooit overkomt, snap heel goed hoe je vriend zich gevoeld moet hebben. Fijn dat toch alles goed is afgelopen met jullie mannetje. Ze kunnen tegen een stootje.
Loes van der Leer
Het is mij nog nooit gebeurt. Mijn vriend wel toen hij alleen thuis was met onze eerste. Meneer lag te slapen op de bank en papa stond te koken, in de open keuken met zich op de bank. Toch gebeurde het. Gelukkig hadden we een lage bank.. Meneer heeft er een dikke lip aan overgehouden en papa voelde zich vreselijk!
Mamabeer25
Vreselijk is dat, gelukkig zie je niets meer bij je dochtertje. Het maakt je wel een heel stuk allerter. Ik leg mijn dochter altijd in de box of haar bedje nu.
Ladu
Ik bukte me om luiers te pakken en net naast mijn rug vliegt mijn dochter langs me heen op de grond. Zo van de commode af op de harde grond. Vreselijk vond ik dat.. En later als ze kruipen en je denkt dat de ander oplet als ze even op de bank zit. Altijd gaat dat wel een keer mis. Ja zelfs met een tweede... meestal gaat het gelukkig goed. Voor die blauwe plek en de vele die nog zullen volgen, calendulan van vsm. Mijn vaste wondermiddel. Ook voor die 5 brandwonden in haar handje toen ze een gloeiend kooltje pakte toen ik een blok hout in de kachel gooide. En echt.. daar zie je ook niets meer van. Maar vergeten doe je het nooit