Ik een jonge moeder?

Met mijn 20e levensjaar ben ik naar de grote stad verhuist, ik was gevallen voor mijn liefde en vond deze stad maar wat leuk. We deden alles op de fiets want een rijbewijs had ik niet en vond ik niet nodig in deze stad. Op mijn fiets was ik veel sneller en een rijbewijs vond ik maar een dure grap. 

Inmiddels was ik zwanger en ik vond dat ik mijn rijbewijs nu moest halen, voor mijn kleintje en het gaf natuurlijk veel gemak. Zo gezegd zo gedaan, deze dame had een rijschool gevonden en ging officieel lessen. In mijn 32e week van de zwangerschap had ik mijn rijbewijs gehaald. Enorm trots was ik op mijzelf en voor mijn gevoel had ik weer een vooroordeel weggewerkt. 

Het was een koude zonnige dag en ik was op weg om boodschappen te gaan doen, ik deed dat nog op mijn fiets. Ik was net 20 weken zwanger en een beginnend buikje was te zien, net toen ik mijn fiets gestald had kwam er een vrouw naar mij toe gelopen. 'Wat een mooi buikje meisje, mag ik vragen hoe oud je bent?'. Pardon meisje? 'Ik ben 24 mevrouw' stamel ik uit. 'Oh maar is je kindje wel gepland dan?' Er bekroop mij een warm onbehaaglijk gevoel, hoe durft ze?! 'Natuurlijk is mijn dochtertje gepland, ik loop stevig door'. Mijn vriend wacht mij thuis met de boodschappen op, hij ziet al aan mij dat ik niet zo vrolijk ben als toen ik weg ging. 'Wat is er?' vraagt hij voorzichtig. Met tranen in mijn ogen vertel ik mijn verhaal, hij luistert vol ongeloof. 

Nadat ik mijn verhaal gedaan had ging ik op de bank zitten, ik verdrink een beetje in mijn eigen gedachten en mijn humeur wordt er niet vrolijker op. Waarom zijn mensen toch zo negatief als je onder de 30 zwanger bent? Kan je het dan niet aan? Ben je dan niet capabel om op te voeden? Hoe kunnen mensen nou zomaar vragen of je baby gepland is? Wat maakt het hen überhaupt uit of mijn baby gepland is? We hebben toch allebei een baan? We hebben toch ook een mooi huisje voor ons meisje? We hebben toch allebei een rijbewijs als ik klaar ben? Wat maakt ons nu minder dan iemand boven de 30? Zijn wij raar omdat wij geen reis behoefte hebben maar een gezinsbehoefte? Familie is toch het belangrijkste wat er is?

Ik dwing mijzelf om uit mijn negatieve dal te klimmen en van de bank te komen. Wie heeft immers bepaald dat als je 24 bent je (te) jong bent voor kinderen? Vroeger kregen ze met 18 jaar kinderen, dat was toen normaal. Wie zegt dat het met 30 opeens normaal is? Onze maatschappij is veranderd en dat is niet erg, maar wij zijn de vooroordelen en het continu vragen of onze baby gepland is zat. Wij besluiten om iedereen te laten zien dat je leven niet voorbij is met 24 jaar omdat je een baby krijgt. Een paar weken later haalde ik mijn rijbewijs op, kochten we een grotere gezinsauto en nu was ons lijstje echt afgewerkt. 

Met mijn 24e jaar is ons meisje geboren, zelfs van de kraamverzorgster kregen wij nog complimenten dat wij het met onze leeftijd al goed voor elkaar hadden. Ze kende mensen van onze leeftijd die het nog niet zo voor elkaar hadden en nog erg jong zijn qua gedachten, ik begreep uiteindelijk wel een beetje de vooroordelen die mensen hebben maar, de ene 24 jarige is de andere niet.

Wij kozen voor het gezinsleven, wij zijn enorm blij met onze uiteraard geplande baby en geven niet zoveel om het reizen naar verre landen, bucketlists die afgewerkt moeten worden, of elk weekend stappen met vrienden. Onze vrienden vinden ons niets veranderd, wij zijn er even vaak bij en soms zijn we heel stiekem een inspiratie.  Wij zijn de midden twintigers die genieten van af en toe stappen, leuke dingen doen met vrienden en vooral genieten van ons meisje. Wij focussen ons nu op ons huwelijk die volgend jaar gaat plaatsvinden, wij zijn de midden twintigers en wellicht wel de nieuwe dertigers. Ons leven is niet gestopt!