Ik ben geen chille en relaxte moeder

Mijn kleine Memphis is vandaag alweer vier maanden oud, wat betekent dat ik ook alweer vier maanden moeder ben. Voordat Memphis geboren werd, had ik bedacht dat ik erg relaxt en chill met mijn kind om zou gaan. Dat ik zo’n moeder zou zijn die haar hand nergens voor omdraait: ‘een barbecue voor tien personen terwijl de baby een week oud is?’ Geen probleem!’; ‘Een weekendje weg met de schoonfamilie?’ ‘Gezellig!’; En de belangrijkste: ‘Je wilt mijn kind even vasthouden?’ ‘Tuurlijk, dan heb ik mijn handen mooi even vrij om beschuit met muisjes te smeren.’

Echter het tegendeel bleek waar, de werkelijkheid is niet zo stralend als ik had verwacht. Na drie maanden ploeteren kan ik dus oprecht toe te geven dat ik geen chille, relaxte moeder ben. Nee, helaas ik ben niet zo’n moeder uit een tijdschrift of van tv die zegt dat alles perfect loopt en ze alles prima en geweldig vindt. Nee, ik ben zo’n paniek moeder, zo’n vrouw die bij het minste of geringste in de stress schiet, vreselijke doemscenario's in haar hoofd haalt en die ter plekke dood neer kan vallen van alle spanning.

In de kraamweek had ik alles nog lekker op orde, niet zo gek ook als je bedenkt dat de kraamverzorgster je van alles uit handen neemt en je je volledig kunt focussen op je nieuwbakken baby. De kraamvisite plande ik niet te druk in, mijn vriend ging zijn eigen gang en de kleine Memphis vond alles prima en sliep overal prinsheerlijk doorheen. Maar na de kraamweek gingen alle remmen los!

Het begon met mijn schoonzus die op visite kwam met haar twee dochters (van acht en twee). De meiden zaten aan al het speelgoed van mijn kleine ventje en ik haalde me in het hoofd dat alles nu besmet was met allerlei vieze bacterieen, waarvan hij vast een pleurisje zou oplopen. Daarna wilde nichtjelief van acht mijn baby vasthouden. Natuurlijk vond ik haar daar veel te jong en onvoorzichtig voor, maar goed als haar moeder zou opletten dan mocht het wel heel even. Terwijl het kind haar neefje voor het eerst vasthield, besloot haar moeder om haar administratie op de laptop bij te gaan werken. Dus paniekerig als ik was, ben ik er zelf maar naast gaan zitten. Ten slotte wilde mijn schoonzus nog een cadeautje geven en besloot ze een ooievaar van ballonnen in elkaar te draaien. Super lief en attent, maar door dat vreselijke gepiep en gekraak was ik na een halve minuut de gekte al nabij en was ik ervan overtuigd dan Memphis gehoorschade op zou lopen.

En vanaf die middag werd het dus steeds erger: ’Shit, ik krijg de maxicosi niet van het kinderwagenframe af, nu ben ik gedoomded om voor altijd de maxicosi erop te houden!’ ‘Hoe laat heeft de baby gegeten? dan heb ik nog zoveel minuten over om mezelf te douchen en op te frissen. Kut, dat red ik natuurlijk nooit!’ ‘Om 9u10 een afspraak bij het consultatiebureau? Fuck, beter slaap ik de hele nacht maar niet, want dat weet ik ten minste zeker dat ik op tijd ben. Ze zullen me anders vast een mislukte moeder vinden.’ Dit is nog een kleine greep uit alle paniekreacties op kleine situaties. Het ergste waar ik toch van in de stress schoot, was als andere mensen de baby even vast wilden houden. Zodra ik door kreeg dat iemand de kleine spruit wel even vast wilde houden, schoten er allerlei beelden door mijn hoofd van ontvoeringen. Mijn baby is natuurlijk zo ontzettend knap dat ik het een heel logische redenering vind dat anderen hem van mij willen stelen. Want tja zeg nou zelf, wie wil er niet met het meest mooie kind op aarde de show stelen. En naast de ontvoeringsteferelen, zag ik ook allerlei kleine groene monstertjes op andere rondspringen, waarvan ik natuurlijk niet wilde dat die ook op mijn frisse, kleine ventje terecht zouden komen. En zo werd elke visite en elk bezoekje bij anderen een beproeving. Ik ging er steeds meer tegenop zien en schaamde me voor mijn gedachten, omdat ik ook wel snap dat het niet helemaal reeel is.

Rond de jaarwisseling heb ik toch mijn gedachten en gevoelens maar een keertje uitgesproken. Eerst tegen mijn moeder, daarna tegen mijn vriend en vanaf toen tegen eigenlijk iedereen die op visite kwam of waar ik naar toe ging. Door het uit te spreken is de paniek wel minder geworden. Na twee weken oefenen en me er toch overheen zetten, lukt het me nu aardig om mijn kind door een ander vast te laten houden. Vorige week durfde ik zowaar zelfs even naar de wc te gaan, zonder dat ik er naar toe rende, een supersplash deed, en weer terug sjeesde. Nee, ik deed alles redelijk op mijn gemakje. Door mijn angsten uit te spreken, hielden mensen die op visite kwamen ook meer rekening met mij, waardoor ik ook niet steeds in opperste staat van paraatheid hoefde te staan. Ik denk dat het dus nog even door oefenen is en dat ik dan vanzelf weer relaxter word. Gelukkig is Memphis nu ook wat groter en kan hij aardig gillen, wanneer ik dus heel even niet naar hem kijk, kan ik hem altijd nog horen en ook dat is al een hele geruststelling.