Ibiza: The Happy Island

Het voorjaar, de lente, de bloempjes en de bijtjes. Mijn lievelings seizoen. Het zonnetje gaat schijnen, de mensen worden vrolijker, iedereen wil weer naar buiten, alles lijkt mooi en iedereen is gelukkig in deze tijd van het jaar.

Voor ons schijnt het zonnetje al een tijdje niet meer. De dagen, weken en maanden verstrijken, al 10 maanden zonder onze mooie dochter Vieve. Het leventje gaat verder, iedereen gaat maar door met leven, ook wij. Al is het soms echt met moeite. Nog steeds is het een enorme leegte, nog steeds hebben wij veel verdriet, nog steeds is het niet te bevatten en nog steeds is het moeilijk te begrijpen waarom ons dit is overkomen. Toch klopt het wel een beetje, tijd heelt ' alle wonden '. De scherpe randjes van het verdriet, de leegte en de pijn worden wat milder, maar weg dat gaat het nooit. Het hoort bij ons leven, Vieve is bij ons en zal ze altijd blijven. We missen haar elke dag, we vragen ons af hoe ze zou zijn geweest, op wie lijkt ze? 

Nu hier in Ibiza, worden we nogmaals met de neus op de feiten gedrukt. Vorig jaar intens gelukkig, we waren hier zwanger, dit jaar zouden we als een happy familie naar het happy eiland gaan. We zien nu alleen maar gelukkige gezinnen, die wel samen meivakantie vieren op dit mooie eiland.  Wij zijn samen hier om stil te staan bij afgelopen maanden, om stil te staan bij ons gemis, om stil te staan bij de afgelopen weken, want tja dat waren me ook wat weken.

Afgelopen februari hebben we de uitslag gekregen van het AZM, ik ben kerngezond. Ik zou als ik er klaar voor ben weer zwanger kunnen en mogen raken. Het was fijn nieuws, ondanks ik er ook wel overtuigd van was dat het pure pech was dat mijn vliezen zijn gebroken, was dit de bevestiging. Klote, maar je doet er niks aan. De natuur bepaalt en zoals ik al in mijn inleiding schreef, controle is slechts een illusie, het leven is onvoorspelbaar. 

Dat hebben we 20 maart ook weer mogen ervaren....een miskraam... Onze reactie was vooral verbaast, hhuh waren we zwanger? Zonder medische hulp? Gewoon op de natuurlijke manier? Het kan dus!!! Het geeft hoop... Het geeft stof om over na te denken... ZIjn we er weer aan toe? Durven we een nieuwe zwangerschap aan? Willen we dat? Durf ik dat aan? Jules zag het direct als een teken, het mag, het kan, je lichaam is er klaar voor. Ik denk dat ik er nooit meer 100% klaar voor ben, ik weet wel 100% zeker dat ik ooit mama wil worden, als dat zou mogen, lukken, kunnen... Linksom of rechtsom, van onszelf of adoptie, maar mama zou ik graag willen worden. Dus ja, we gaan het samen aan, we kunnen het samen aan. 

We maken een afspraak in het Radboud en kunnen starten met het korte traject van IVF.. Ik heb geen tijd om me druk te maken over de hormoonspuiten, de punctie of wat dan ook. Voordat ik er erg in heb, is alles geregeld. Binnen 3 weken... Het viel al met al mee, de tussenstand is positief. We leven voor nu even in een positieve flow. We gaan met een gerust hart op vakantie naar Ibiza. 

Natuurlijk is het spannend, de dag van het testen komt dichter en dichterbij. Vandaag.... Helaas menstruatie breekt door. Poging mislukt. Klap in ons gezicht... Hoeveel kunnen we aan? Het leven is onvoorspelbaar, het is ongelooflijk hard werken, het is vallen en opstaan.  En denken dat je controle kunt hebben over je leven, nee dat is een grote illusie....