I need a psychologist.

Ik heb weer even getwijfeld om deze blog te schrijven, maar zoals met alles ben ik eigenlijk heel openhartig (zoals jullie inmiddels wel weten), dus ik vind het fijn om ook dit met jullie te delen. Ook al is het een héél kwetsbaar stukje van mezelf. 

Het (enge) hoge woord is er dus uit: Ik heb hulp nodig. En ik heb ook maar gelijk de daad bij het 'woord' gevoegd. Ik heb gisteren meteen een afspraak gemaakt bij de huisarts. En ik kan aankomende week al terecht bij de psycholoog.

Iets wat ik nooit wilde, waar ik nooit in geloofde, wat ik altijd stellig en keihard heb afgezworen. Toegeven dat ik hulp nodig heb was moeilijk. Ik wilde altijd sterk zijn en vooral niet in een slachtofferrol kruipen. Deze dame kon zelf altijd alles wel 'fixen.' Dat klopte ook. Totdat ik de klap kreeg te verwerken van mijn recent verbroken relatie. Daardoor kwam mijn hele verleden (inclusief alle weggestopte en dus niet verwerkte emoties) weer even in sneltreinvaart om de hoek kijken. En wat greep me dat naar de keel! Daarmee kwam ook het besef dat ik nu niet alleen kan blijven aanklooien en hopen dat alles zich vanzelf weer oplost en naar de achtergrond verdwijnt, want ik heb nu de zorg en verantwoordelijkheid over mijn kleine mannetje erbij. Ik ben het hem én mezelf verschuldigd om deze beerput open te trekken, te facen en nu eindelijk eens te gaan verwerken in plaats van ver weg te stoppen. Want hij verdiend een gelukkige mama en ik verdien het om gelukkig te zijn.

Het gaat een lange en zware weg worden. En ik ben bang, heel bang voor wat er allemaal naar boven gaat komen. Maar ik ben er ook al heel lang voor weggelopen. En weglopen heeft geen zin. Ik heb er alle vertrouwen in dat dit goed gaat komen! Ik ga er in ieder geval voor de volle 100% voor.

''Ik ben liever de dader van mijn toekomst, 
dan het slachtoffer van mijn verleden.''

To be continued.