Hoeveel keer is scheepsrecht?

Mama’s kunnen niet ziek zijn, dat schreef ik al in mijn vorige blog. Vandaag stond namelijk de operatie van mijn kleinste krummel op de planning. Voor de 100ste keer (okee dat is misschien wat overdreven, maar toch zeker al de zesde keer) zou hij vandaag nieuwe buisjes krijgen. Deze keer geen gewone buisjes, maar grotere buisjes die langer blijven zitten en hopelijk dan ook al het leed zullen voorkomen.

Afgelopen nacht was een, op zijn zachtst gezegd, zware nacht. Zelf al badend in het koortszweet en zoonlief hoestend, proestend en kreunend. De slaap die we juist zo hard nodig hadden, kregen we niet, waardoor het vanmorgen nog zwaarder werd om op te staan. Gelukkig was manlief thuis om de twee oudsten voor zijn rekening te nemen en naar school te brengen!

Om 7.30 uur moesten wij ons in het ziekenhuis melden, krummeltje lief was nog steeds aan het piepen en kreunen, hij bleek erg last te hebben van zijn linkeroor. Gelukkig voor hem stond vandaag deze operatie gepland, dan zou er eindelijk een eind komen aan de pijntjes! Tenminste, dat is waar we natuurlijk op hopen. Voor de zekerheid werd zijn temperatuur nog even opgenomen, 38 graden, desondanks zou de operatie gewoon doorgaan.

Zoonlief mocht in bedje 4 plaatsnemen, dat betekende dat er nog 3 kindjes voor hem zouden gaan en we dus nog even geduld moesten hebben. Dat geduld had ik wel, maar het zorgde er wel voor dat mijn krummeltje steeds liever naar huis wilde gaan. Gelukkig kreeg hij nog een zetpil voor de operatie en zag ik na 30 minuten dat deze zijn werk al deed. Het kreunen en piepen werd wat minder en hij begon wat meer te spelen.

En toen was het tijd om naar de OK te gaan. Meneer zat als een koning in zijn bedje dat door mama en een verpleegster naar de OK gereden werd. Daar aangekomen moesten we nog even geduld hebben, maar gelukkig stond er een televisie aan. We mochten naar binnen en moesten nog even wachten op de arts en de anesthesist. Toen zij er waren, werd mijn mannetje onder zeil gebracht, gelukkig is hij gewend aan pufjes, maar deze puf was toch even anders. Na een paar laatste stuiptrekkingen was het voor mij tijd om terug te gaan naar de wachtkamer om daar ongeveer 5 lange minuten te wachten totdat ik weer bij mijn mannetje mocht!

Mijn mannetje was blijkbaar zo moe van het spoken vannacht, dat hij het er nu even lekker van nam. Het duurde een tijdje voor hij wakker werd, maar toen hij wakker werd, ging dit niet op een rustige manier. Hij was boos en had pijn en wilde het liefst zo snel mogelijk zijn infuus uit zijn hand trekken. Stampvoetend was hij aan het schreeuwen, de pleister en het infuus moesten er uit! Zo sneu om dat mannetje zo wakker te zien worden, volledig in paniek. Gelukkig werkte de verpleegster heel erg mee en was het infuus er zo uit.

Hij heeft lekker even op mijn schoot gezeten en toen mochten we weer terug naar de afdeling. Maar waar de andere kinderen alweer lekker aan het spelen waren, was mijn krummel duidelijk nog toe aan dit alles. Hij had echt pijn in zijn oor en wilde alleen maar tegen mij aanliggen. Helemaal prima natuurlijk, dus heerlijk een kwartiertje zo gezeten. Toen had hij door dat de andere kinderen allemaal een ijsje zaten te eten, nou… dat wilde hij ook wel!

Om 7.30 uur waren we binnen en om 10.30 uur mochten we weer naar huis. Uiteraard wel via de winkel, want hij had wel een mooi cadeautje verdiend, kanjer!