Hoera ons kindje is 1 jaar!

Naar mate de verjaardagen van mijn gezinsleden voorbij kwamen des te meer en meer ik ook dacht aan de eerste verjaardag van ons kindje. Wat misschien in normale omstandigheden een prachtfeest zou worden voelde nu als iets waar ik niet meer zo heel erg naar uit keek. Ergens hoopte ik dat het nog heeeel lang zou duren en dat alles daarvoor alweer de oude zou zijn of dat ik eindelijk wakker zou worden een nachtmerrie, maar helaas.

Paar weken voor de bewuste dag besloten we een paar dagen weg te gaan in plaats van familie uit te nodigen. Ik zou vast en zeker van bepaalde mensen de vraag krijgen waar mijn familie was en op dat moment wist ik niet hoe ik daarmee om zou kunnen gaan.

Naarmate de weken verstreken voelde het steeds meer en meer als de juiste beslissing. Ik ben niet klaar voor een feest zonder mijn ouders. We zorgden ervoor dat de hele vakantie draaide om ons kindje en we leerden belangrijke momenten samen te vieren. We gingen naar een park, een park waar mijn zusje vroeger graag heen wilde met ons kindje.. zodra ik daar binnen was voelde ik me opnieuw schuldig.. Maar ik besefte ook vrijwel direct dat de dingen voorgoed zijn veranderd. We hebben als gezin een leuke tijd gehad en die kleine heeft onwijs genoten. Ze kwam die dag niets tekort.

Stiekem was ik onwijs benieuwd naar wie er stil zou staan bij haar verjaardag en ons zou feliciteren. Al voor ik een bericht op Social Media plaatste hadden we veel appjes ontvangen. De dag verstreek en later in de avond bekeek ik opnieuw mijn telefoon.. Geen reactie van mijn ouders en zusje!

Ze heeft cadeaus ontvangen van mensen waar we het compleet niet van hadden verwacht. Ze heeft heel veel liefde ontvangen in dat opzicht en ik was me er erg bewust van dat ik dat moet waarderen en niet enkel naar het gemis moet kijken.

Ik heb ze iedere verjaardag gebeld plus een cadeau verzonden, maar ze hebben niets van zich laten horen! Eenmaal thuis aangekomen zagen we dat er een paar kaartjes en cadeaus waren bezorgd voor haar van andere familieleden, maar opnieuw niets van mijn ouders! Niet eens een kaart.. Waren ze het dan vergeten? Mijn zusje leeft niet met de datum.. Mijn vader vergeet altijd alle verjaardagen en mijn moeder tja, wat kan ik voor haar verzinnen om het goed te praten?

Mijn vader belde een paar dagen na de verjaardag. Hij vroeg hoe het met ons allen ging en vertelde dat zijn broer in het buitenland net was overleden. Hij zei dat hij besloten heeft de verre reis niet te maken omdat hij dan van alles moest regelen en ik denk dat hij niet goed weet hoe hij het moet aanpakken. Normaal hielp ik hem, maar hij beseft heel goed dat ik hem daar nu niet meer bij kan helpen. Hij vond de reis veel geld kosten en wilde liever een deel daarvan verzenden naar ze voor de uitvaart. Hij zei opeens 'hij is toch al dood, als ik nou afscheid kon nemen?'. Ik wist niet wat ik hoorde.. niet zo lang geleden belde hij om te zeggen dat hij zou vertrekken zodra het 'erger' zou worden dus de kans om afscheid te nemen had ie. Alleen heeft hij ervoor gekozen om die niet te pakken, maar goed.. Zo gaat hij blijkbaar met mensen om.. Bijna tegen het eind van het gesprek zei ik tegen hem 'Die kleine was jarig hé' 'Ja, weet ik' zei hij! Ik wilde het liefst zo snel mogelijk ophangen, maar hij ging verder.. 'We hebben het er erg zwaar mee. Je moeder, je zusje en ik. Ik wil graag met jou en je man praten, maar je wilt enkel een groepsgesprek en daar heb ik geen zin in'. Ik wenste hem sterkte en kapte het gesprek verder af. 

Hij wist dus dat die kleine jarig was en koos er bewust voor niet even 1 minuut te bellen. Wel belde hij om te vertellen dat zijn broer die ik (jammer genoeg) nooit heb gekend is overleden? Zij hebben het zwaar? Als ik zeg dat ik gekwetst ben dan heb ik het op mezelf afgeroepen, dusja.. Misschien word het dan toch echt tijd verder te gaan met mijn leven. 

Ik besloot een lijstje te maken van familie leden of kennissen die we in ons leven hebben, maar ik altijd wat afhield omdat ik simpelweg geen tijd had voor vriendschap. Ik rende altijd zodra ik kon naar mijn ouderlijk gezin om daar te helpen. Met bepaalde mensen heb ik contact opgenomen om een afspraak in te plannen om zo een drankje te doen of een hapje te eten. 

Er is een bepaalde leegte die ik niet kan vervangen, maar wel anders kan vullen. 

Ze zal leren te houden van mensen en ze zal leren dat niet iedereen er onvoorwaardelijk is, maar ze zal ook leren dat je zelf je vreugde bepaald en zelf beslist waar je dat gevoel vandaan haalt.