Hoelang houd ik de smoes vol...?

Het eerste weekend met feestjes en barbecues ging redelijk goed. Ik dronk alcoholvrij bier en heb in totaal misschien 1 sigaret gerookt (wat was het moeilijk om er van af te blijven). Regelmatig kreeg ik van vrienden de vraag waarom ik geen gewoon bier dronk en ameer rookte. 'Voel je je niet lekker? Ben je ziek? Of ben je zwanger?  Haha!' Dat laatste was meer als grapje bedoeld,  maar ze probeerden wel een reactie uit te lokken. Houd dan je gezicht maar strak en probeer niet rood te worden. Ooh, wat was dat moeilijk, want ik kan helemaal niet goed liegen! Maar we waren het weekend doorgekomen. Mijn vriend en ik waren er wel over uit dat we deze smoes niet veel langer konden volhouden tegenover onze vrienden. De meiden hadden nu al twijfels..

We besloten om het onze families deze week te gaan vertellen. Het is wel erg vroeg,  ik was nog maar iets van 4-6 weken, maar weer wilden het de families graag vertellen. Mocht de zwangerschap uiteindelijk niet goed gaan of niet goed aflopen, dan wisten zij er in ieder geval vanaf een kunnen ze een grote steun voor ons zijn. 

Met alle zelfgemaakte kaartjes op zak, gingen we op weg. We gingen wel vaker gewoon even op de koffie bij familie,  dus niemand dacht er iets bij.  Eerst naar mijn moeder. Het eerste kopje koffie stond en ik zei 'oja, ik heb nog wat voor je' en ik gaf het kaartje. Ze keek verbaasd naar de voorkant, opende het kaartje en las dat ze voor het eerst oma ging worden. Ik heb nog nooit zulke grote ogen bij mijn moeder gezien.  Ze sprong (ja, ze sprong echt) op een begon heel vrolijk te juichen en te klappen. Vervolgens ken ik een stevige knuffel en mijn vriend en schouderklopje met de woorden 'goed gedaan,  hoor'. Och, wat was ze blij!  :)

Mijn schoonouders reageerden ongeveer net zo. Hun jongste kind (en enige zoon) verwacht zijn eerste kleine. Eerst waren ze nogal verbaasd, maar ze waren ontzettend blij! Na een kop koffie gingen we naar de overkant. Daar wonen m'n schoonzus en zwager. Ze hadden net hun dochter naar bed gedaan, we gingen fijn buiten zitten. Zonder iets te zeggen gaf ik de envelop met het kaartje aan m'n schoonzus. Ze haalde het kaartje eruit en meteen viel het kwartje. Ze sprong een gat in de lucht, begon ook gelijk te huilen van blijdschap. "Eindelijk een keer goed nieuws" zei ze (ze ging even door een lastige periode). M'n zwager was net zo blij en gunde het ons ook van harte.

Ondertussen was het al half 11 's avonds en besloten we het m'n vader en zijn vriendin de volgende dag te verellen. Voldaan en blij gingen we naar huis. Daar verwerkten we alles van die avond en tevreden gingen we naar bed.

De volgende dag vertelden we het mijn vader, weer door middel van een kaartje. De vriendin van mijn vader feliciteerde ons meteen, maar bij mijn vader drong het nog niet goed door.. Zij wisten ook niet dat we er mee bezig waren, dus voor hen kwam het helemaal als een verrassing. Met een verbaasde blik feliciteerde hij ons en merkte ik wel dat hij er blij mee was. Mijn vader reageert wel vaker iets afstandelijke,  dus ik had het wel verwacht. 

Mijn opa e oma wonen verder weg, dus besloten we het kaartje op te sturen. We hebben het de oma van m'n man een paar dagen later verteld en ook mijn oma kreeg het toen te horen. Mijn oma was helemaal door het dolle heen. Het ging niet erg goed met haar, dus we hebben het voorzichtig aangepakt. Maar ik kon merken dat het nieuws een lichtpuntje in haar leven werd.

Oké, de familie weet het. Ik ben ongeveer eer 5 weken zwanger en we hebben nog heel wat barbecues en feestjes met de vrienden te gaan.. Hoelang kan ik het nog voor me houden, zonder dat ze iets vermoeden. Of hadden ze ondertussen al een idee...?

Het antwoord: ik hield het nog 1 dag vol:

We hadden een barbecue en zaten gezellig bij een kampvuur. Ik kreeg steeds vragen over m'n alcoholvrije bier, het niet roken, m'n 'antibiotica' en daarbij werd ik de hele avond in de gaten te houden. M'n man en ik hadden het er eventjes over en besloten onze vrienden het maar te zeggen. Dit hield ik toch niet vol en ik wilde ook gewoon rustig een alcoholvrij biertje kunnen drinken zonder al die vragende blikken. Alle vrienden waren erg blij, feliciteerden ons en ik hoorde veel "ik zei het toch" en "toch wel, ik wist het wel". Wat een fijne reactie en wat een opluchting. Nu kon ik er gewoon openlijk over praten :)