Hoe verder na heftige paniekaanval

Ik merkte dat ik weer heel de dag gespannen was. Bang voor nog een paniekaanval en dan zeker als ik alleen was met mijn zoontje. Mijn man was de dag van de paniekaanval gelukkig thuis, ik weet niet wat ik anders had gedaan. 

De paniekaanval begon met dat ik sterretjes zag. Volgens de huisarts waren deze sterretjes het gevolg van stress en vermoeidheid, een soort migraine dus. Toch merkte ik dat ik me onbewust focuste op alles dat ook maar anders werd in mijn blikveld. Draaide ik mijn hoofd te snel, en zag ik daardoor ook maar een kleine twinkelingen, dan begon ik al bang te worden. 
Het duurde dan ook niet lang of paniekaanval nummer twee kwam. 

Mijn man was werken, mijn zoontje lag te slapen en ik had buiten de was opgehangen. Het was zomer en de zon scheen. Om de was op te hangen, moest ik mijn hoofd omhoog houden en keek ik dus in de zon. Zodra ik klaar was met het ophangen, liep ik naar binnen en zag ik sterretjes. (Logisch als je in de zon hebt gekeken, maar logica overheerst niet op momenten van paniek.) Ik kreeg flashbacks naar de vorige paniekaanval, ik besefte dat ik deze keer wel alleen was met mijn zoontje en ik raakte opnieuw in paniek. Mijn gedachten gingen alle kanten op. Wat als ze het in het ziekenhuis toch niet goed hadden? Wat als ik toch wel een hersenbloeding had gehad en dit het vervolg er van was? Wat moest er nu met mijn zoontje gebeuren? Ik rolde op de bank en begon te huilen. Nog voordat de paniek op zijn top zat belde ik mijn moeder. Mijn man kon ik niet bellen want hij was aan het werk. Ik schreeuwde dat het niet goed ging en dat mijn zoontje op bed lag en dat ik niet wist wat ik moest doen. Mijn moeder kalmeerde mij door met mij aan de telefoon te blijven. Dat gaf mij de veiligheid dat mocht het verkeerd gaan met mij, zij dit in de gaten had en snel voor mijn zoontje kon komen zorgen. 
Na ongeveer een kwartier zakte het weer. Ik bedankte mijn moeder en hing op. 

Het vreemde is dat je je na een paniekaanval beter voelt dan voor een paniekaanval. Alle spanning en stress is dan in één keer uit je lichaam verdwenen. Jammer genoeg blijft dit gevoel maar even. 
Doordat paniekaanval nummer twee al twee dagen na de eerste kwam, ging ik me steeds meer zorgen maken en langzaam maar zeker begon de angst te overheersen.