het ratje en de schaamteloze scoutingpromo

Ik ga mijn kinderen motiveren om op de scouting te gaan. Ze mogen ook voor een andere hobby kiezen, maar als het aan mij ligt gaan ze de scouting proberen.

Ik heb zelf als kind een paar jaar op een voetbalvereniging gezeten. En uiteraard leerde ik daar een aantal levenslessen. Maar als ik nu zo terugkijk bleven deze lessen toch voornamelijk binnen het kader van het voetbalspel. Pas toen ik stopte met voetballen en overstapte naar de scouting, had ik de potentie om het mens te worden dat ik nu ben. Ik heb er zelfs de moeder van mijn kinderen leren kennen.

Scouting is een dwarsdoorsnede van de samenleving, alle lagen van de bevolking zijn er vertegenwoordigd. Elke vereniging heeft een aantal speltakken verdeeld onder leeftijdscategorie (je kan er meestal vanaf 4 jaar terecht bij "de bevers" om uiteindelijk leiding van zo'n speltak te worden vanaf 18 jaar). En ook zijn er verschillende stromen die zo'n vereniging kan aanhangen: je hebt landscouts, luchtscouts en waterscouts. Ieder van deze stromingen heeft zijn eigen expertise. Sinds het dorp waar ik in opgroeide tegen natuurgebied de Biesbosch aan ligt, kwam ik bij waterscouting terecht.

Ik leerde een positieve instelling te hebben en gedistingeerd te zijn van de jongetjes die woonde in de geklasseerde gevelwoningen aan de markt. Ik leerde nederigheid en respect voor jezelf van de meisjes die bij hun moeder in de bijstand woonde in de rijtjeshuizen uit de vogeltjesbuurt.

Ik leerde roeien en zeilen, tenten opzetten en kampeerkeukens bouwen, doorzetten en volhouden, vechten en goedmaken, slapen onder de sterren en fikkies stoken om warm te blijven, plassen uit een varende boot en poepen op een emmer.

Ik leerde niet hoe je goed liedjes moet zingen (alle vogels in de buurt vliegen nog steeds op als ik een aria inzet) maar wel hoe leuk het is om liedjes te zingen. Ik leerde niet goed te zijn in een bepaalde sport (ik kan nog steeds geen bal recht vooruit schoppen) maar wel dat het leuk is om met z'n alleen heel veel verschillende spellen te spelen.

Om het nou niet een al te grote lofzang te maken, ik leerde ook roken, stiekem alcohol drinken, liegen en schelden. Maar die dingen pik je elders ook wel op lijkt me.

Maar bovenal leerde ik een goed mens te zijn.

Na mijn carrière als scout ben ik als leider van de speltak "dolfijnen" (jongens en meisjes van 6 tot 10 jaar) betrokken gebleven bij de vereniging. En daar vond ik mijn grootste uitdaging.

Op een dag kwam Barry opdagen, (hij heette eigenlijk geen Barry maar voor de privacy van de jongen heb ik een letter van zijn naam veranderd) en Barry was alles waar je je aan ergerde in kinderen. Lawaaiig, extreem nadrukkelijk aanwezig, ongemakkelijk, obstinaat en altijd op het verkeerde moment op de verkeerde plek. Een echt ratje, hij was mijn achilleshiel. Niets kon ik van hem hebben. Ik vind mezelf altijd behoorlijk evenwichtig en meegaand maar Barry wist altijd zo op je zenuwen te gaan zitten dat je hem niet kon negeren en je constant uit je slof schoot. 1 ding echter was er voor Barry te zeggen, hij was goudeerlijk en nam altijd verantwoordelijkheid voor de door hem zelf veroorzaakte puinhoop.

U kent ze wel de ratjes, de kinderen op de verjaardag die het dan voor elkaar krijgen dat de kristallen vaas van de vensterbank af valt of dat er taart tussen de bank eindigt. Het kind dat u uitnodigt omdat het nageslacht is van uw vriendin, maar die u eigenlijk liever zonder kind ziet komen.

En zo moest ik laatst op de verjaardag waar ik was nog terugdenken aan Barry. Van een afstandje stond ik de troep kinderen gade te slaan die het achtertuintje van de jarige op hoog tempo aan het veranderen waren in een slagveld. Tussen deze kinderen liep ook een ratje. Tot dat moment had hij het redelijk binnen de perken weten te blijven, maar hij was desondanks toch al uitgebreid op fluistertoon besproken door de aanwezige ouders als de moeder van het ratje niet binnen gehoorsafstand was. Buiten het zicht van de keuvelende ouders werd de jarige in het tumult tegen de tafel geduwd, met een fikse bult en een huilbui als gevolg. Het ratje was als eerste ter plekke, net voor de moeder van de jarige aan kwam gerend. Het ratje kreeg gelijk de wind van voren en tot mijn verbazing ging hij er niet tegenin, hij nam de tirade vol aan en knipperde niet met zijn ogen toen hij voor straf in de gang werd gezet. Met waterige ogen excuseerde de moeder van het ratje zich voor het voorval en benadrukte nogmaals hoe vervelend ze het vond.

Ik kon niet anders dan respect opbrengen voor de onterecht gestrafte jongen. Toen hij weer uit de gang mocht haalde hij zijn schouders op en ging weer verder met spelen waar hij gebleven was.

Een ratje was het zeker, maar wel een met karakter. En ik besefte ineens dat ik als mens eigenlijk veel meer heb geleerd van Barry dan van welk ander kind dan ook.

Barry dwong mij om mijn grenzen steeds weer te verleggen en mijn geduld te verruimen. Hij heeft mij geleerd hoe ik moet omgaan met mijn eigen tekortkomingen. En dan kun je alleen leren van die ellendige ratjes. Ik ben blij om te zien dat ze er nog steeds zijn.