Het 'normale' leven...

2016 gaat bijna plaats maken voor 2017. We kijken ernaar uit en ook weer niet. Het is dubbel, een jaar vol hoogte en diepte punten, een jaar vol liefde, vreugde en verdriet. Het jaar 2016 heeft ons hart gebroken en dit zal in 2017 nog steeds gebroken zijn. Ons hart zal nooit helemaal  heel meer worden, er zal altijd een klein scheurtje in blijven zitten. Mocht er nog ooit een wondertje komen, van ons zelf of via een andere weg, dan zal het de pijn verzachten, maar helemaal weg zal de pijn en de leegte nooit gaan. Zolang we het voelen en erover praten, blijft Vieve ons mooie wondertje door leven.

December, het blijft een donkere maand, een feestmaand, een maand waar je terug kijkt op het afgelopen jaar. Het is een lastige maand, een maand vol donkere dagen, een maand vol feestdagen en de laatste maand van 2016. 

De kerstdagen komen eraan, de eerste kerst voor ons sinds jaren. Normaal zijn we altijd op vakantie, we hebben niet zoveel met de feestdagen. We gaan liever lekker naar de zon, even energie opdoen voor de komende periode. Dit jaar was anders, we keken uit naar de kerst. De eerste kerst als een gezinnetje... Helaas is dit niet het geval. 

Iedereen om ons heen gaat door met het leven, voor ons staat het 'normale' leven stil, sinds 4 juli 2016. De normaalste dingen in het leven doen pijn. Het is normaal, dat mensen om ons heen zwanger raken, prachtig, mooi en zo gewenst. Voor ons alleen ook confronterend. Dit willen wij ook, dit hadden wij ook...

Elke dag sinds Vieve overleden is branden we kaarsjes, binnen in ons huis en buiten bij t mooie monumentje in de tuin. Elke dag even stilstaan, een kaarsje branden voor onze lieve Vieve. 

Ons 'normale' leven staat even stil en doet pijn, want we hadden niets liever dat Vieve bij ons zou zijn. 

Vieve la Vie