Het monster dat postnatale depressie heet

"Breng je zoon lekker even naar de oppas, dan kunnen wij wat leuks gaan doen"

"Laat hem lekker een nachtje bij opa en oma logeren"

"Zal ik anders even met hem de stad in gaan, dan kun jij even lekker wat voor jezelf doen"

Voor veel mama's zijn dit hele normale en zelfs hele fijne voorstellen, voor mij helaas voorstellen waarbij ik het gevoel krijg dat ik een rolberoerte krijg. Mijn nekharen springen omhoog, mijn hartslag versnelt en begint in mijn keel te kloppen alsof hij een weg naar buiten zoekt en het zweet breekt me uit. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om mijn zoon uit handen te geven.

Postnatale depressie... door de film "de gelukkige huisvrouw" hebben mensen altijd hun beeld van hoe dit eraan toegaat gelijk al gevormd. De moeder voelt geen band met de baby en doet er alles aan om de baby zo veel mogelijk uit haar buurt te houden. Mensen bestempelen je bijna als een slechte moeder. En iemand die zichzelf en het kindje verwaarloost. Ik neem het mensen ook niet kwalijk. Ik wist tot voor kort ook niet dat er ook een andere vorm van deze depressie is. Of zoals ik het maar altijd noem: de andere kant van de depressie.

Mensen die mij weinig zien, zien een hele energieke liefhebbende moeder. Een moeder die alles op rolletjes heeft. Een schoon en opgeruimd huis, een baby die er altijd heel verzorgd uitziet, een goedlopend huwelijk. En dit is ook allemaal een feit. Ik heb er geen moeite mee om mijn baby lief te hebben, mijn huishouden redelijk op orde te houden en een fijn huwelijk te hebben. Al komt dit laatste vooral door mijn ontzettend begripvolle lieve man.

Helaas heb ik er moeite mee om de zorg over mijn zoon uit handen te geven. Of sterker nog.... überhaupt mijn zoon uit handen te geven.

Dit begon in de kraamtijd al. Mensen die op kraambezoek komen, vinden het normaal om de te bewonderen baby allemaal op arm te houden, te knuffelen, te kussen en met hun handen het liefst even over het wangetje te aaien. Voor mij was dit alleen helemaal niet normaal. Elke keer als iemand anders dan mijn man of ik, onze baby op de arm had, kon ik wel huilen. Het liefst zou ik schreeuwen dat iedereen van mijn baby af moest blijven, omdat hij bij mij hoorde. Destijds gaf ik de schuld aan het feit dat hij een tijd in de couveuse had gelegen. Dat ik hem toen moest missen en uit handen moest geven, maakte dat ik hem nu bij me wilde hebben.

Ongevraagde adviezen of meningen konden mij en kunnen mij nog steeds ontzettend kwetsen en zelfs heel boos maken. En het maakte me ook ergens onzeker. Deed/doe ik dan iets verkeerd? Ben ik dan gek, of is iedereen om me heen gek geworden? Destijds gaf ik de schuld aan het ontbreken van kraamhulp. Doordat mijn zoon in de couveuse had gelegen, had ik geen recht meer op kraamhulp en moest samen met mijn man onze eigen weg hierin vinden.

Mijn zoon ongevraagd even uit de box/wandelwagen pakken was een no-go. En niet alleen voor de gewone visite, zelfs voor de opa's en oma's. Ik gaf hem even af, omdat dit zo hoorde. Maar het liefst hield ik iedereen op afstand. Destijds gaf ik de schuld alleen aan het feit dat mijn zoontje heel snel overprikkelt was en ik "onbekende armen" het liefst wilde beperken.

En zo zijn er nog wel duizend en één dingen die ik kan benoemen. Dingen die voor andere moeders "normaal" zijn, maar voor mij bijna een onmogelijke taak.

Toen ik uiteindelijk zelfs slapeloze nachten had, doordat ik me zo druk maakte om alles. En een soort van paniekaanvallen kreeg, ben ik met mijn klachten naar de huisarts gegaan. Deze gaf me slaappillen mee en verwees me door naar een psycholoog.

De diagnose... een postnatale depressie... "BAM" een klap in mijn gezicht. Hoezo een postnatale depressie?! Ik hou van niemand meer dan van mijn zoon?! Ik breng met niemand liever mijn tijd door dan met mijn zoon?! Ik, en niemand anders zorgt voor mijn zoon en ik ben nergens te beroerd voor?! Maar daar is die dus. "De andere kant van de depressie"

Hiermee omgaan is lastig. Een band proberen te krijgen, doe je door samen tijd door te brengen en proberen te genieten van de mooie momenten. Maar hoe leer je dan om juist géén tijd door te brengen? Als zelfs even alleen boodschappen doen zonder mijn zoon, eindigd in een paniekaanval gecombineerd met hyperventilatie? Als steeds over je eigen grenzen gaan averechts werkt, maar je je grenzen ook niet kunt verleggen? Hoe moet je dan ooit weer aan het werk kunnen? Want dan zal je zoon echt naar de oppas moeten. Hoe kun je dan ooit weer even een avond alleen weg met je man? 

Wekelijks heb ik gesprekken bij een psycholoog en probeer te "oefenen" in het loslaten van mijn zoon. Zo ga ik soms even alleen boodschappen doen. Of eerder naar bed dan mijn man en laat de babyfoon beneden staan. Of ik laat mijn man alleen een rondje met hem lopen.

Vele zullen nu denken: WHATTTT??! Is ze gek ofzo? Maar nee ik ben niet gek. Deze depressie maakt dat je gekke dingen doet, denkt en voelt. 

Het onbegrip rondom deze vorm (ik denk voor elke vorm) van een depressie is onwijs groot. Dat is ook de reden dat ik er met weinig mensen over praat. De mensen die heel dicht bij me staan, waarvan ik weet dat zij me steunen zonder te veroordelen, weten er vanaf. Het uitleggen van je daadwerkelijke gevoelens of angsten is al lastig, laat staan aan mensen die er geen begrip voor hebben. De rest denkt dat ik met oververmoeidheidsklachten in de ziektewet zit.

Noem het struisvogelpolitiek, schaamte of ontkenning.. ik noem het eerder zelfbescherming. Aan vooroordelen, onbegrip en bagatellisatie heb ik nu niks. Het is belangrijker om de focus nu te leggen op het onder controle krijgen van mijn angsten.