het moment is daar....

Mijn vader belde om half 12: mijn moeder was zo onrustig en bang. De huisarts was geweest en afgesproken dat mijn moeder een zware pijnstiller krijgt waar ze van gaat slapen en langzaam weg zou glijden. Ik stond hier helemaal achter: alles voor mijn moeder (en vader) om het zo pijnloos en rustig mogelijk te laten verlopen.

Ik heb direct Johan gebeld. Hij zou afronden op het werk en naar ons komen. Ik ging alvast naar mijn ouders.

Maar wat bleek: mijn moeder was die nacht heel bang geweest dat ze geen afscheid van ons kon nemen. Vandaar onze dromen en ik ben er van overtuigd dat ze ergens tussen hemel en aarde is geweest.

Mijn broertje kwam en Johan was er inmiddels ook. De dag kabbelde voort. Het was die weken bloedheet geweest en nu was het nog steeds warm. We zaten in de tuin, af en toe ging ik even tegen mijn moeder aanpraten en liet ik haar tegen mij aan praten. een gesprek was al niet meer mogelijk. Ze was heel bang in een coma te raken dus nam ze al een soort afscheid. 's avonds rond 6 uur zou er iemand komen voor de pijnstilling en een katheter.

Nu konden we echt afscheid nemen van mijn moeder: Wat je nog zegt tegen je moeder zeg je. Geen inhoudelijke vragen maar alles wat je wenst te zeggen als je afscheid neemt. wat voelde ik me bevoorrecht om dit te mogen doen. Inmiddels was het noodweer losgebarsten: het goot en het onweerde.

Wij gingen naar boven zodat mijn vader afscheid kon nemen en ze haar infuus rustig kon krijgen. We kwamen beneden en ze 'sliep'. Na een dikke knuffel aan mijn vader zijn we naar huis gegaan, klaarmakend voor een onrustige nacht.

Stein was er meestal bij en hij wist dat oma dood zou gaan. Dit was beter want ze kon toch niet meer beter worden. Hij was voor ons misschien wel de grootste steun, al had hij dat zelf natuurlijk niet door.

Het was een onrustige nacht. Wij waren veel wakker en mijn vader ging elke half uur beneden kijken of ze nog leefde.

We kwamen de nacht door. Mijn schoonouders zouden die dag naar Oostenrijk gaan voor 2 weken. Vol twijfel heb ik ze toch maar weggestuurd.

Zaterdag 7 september: Johan ging naar zijn werk en Stein en ik naar mijn ouders. Mijn broertje kwam ook.

Ik maakte de badkamer schoon en zocht kleren voor haar uit want ze wilde graag dat ik het zou doen. Ook kwam natuurlijk de thuiszorg. Een superlieve vrouw. We zaten nog even te kletsen. Ze verwachtte dat het niet lang meer zou duren: een paar dagen waarschijnlijk. Ik hoopte zo dat het snel zou gaan. Voor ons allemaal. Niemand heeft er nog wat aan zo en zeker mijn vader niet.

Ze ging weer weg. Stein begon druk te worden en ik stuurde mijn broertje met hem weg om te gaan buitenspelen.

Ik was bezig met de tekst voor de rouwkaart. Ze had hem zelf uitgezocht alleen de tekst moest nog...

Ineens ging de bel: de huisarts stond voor de deur op zijn vrije dag. Hij had zijn dochter (van 10) alleen thuis gelaten en wist ook niet goed waarom hij bij ons was.

Mijn moeder was nog steeds onrustig dus na overleg besloten we dat hij de standaard dosis zou verhogen (het druppelde langzaam via een infuus binnen). Om half 2 belde Johan: hoe het ging: Ja, het was rustig, de huisarts was er voor het verhogen van de dosis, verder geen bijzonder heden en we hingen op.

Ik ging verder met de rouwkaart en we waren tevreden.

De huisarts had gebeld met de arts die de pijnstilling had geregeld. Er zat namelijk een kastje bij waarmee je het kon bedienen en dat deed hij ook niet dagelijks. Hij stelde het in, drukte op 'OK' en 1 minuut later zegt hij: Ga er maar bij staan, het gaat gebeuren.

pffoe... het moment waar we naartoe leefden ging gebeuren.