Het kan ook misgaan...

Toen mijn man en ik in oktober 2014 trouwden, konden we niet vermoedden dat we in december al zwanger zouden zijn. We wilden graag kinderen, maar ik wilde graag eerst getrouwd zijn voordat ik zwanger zou raken. Ik had diverse bruidjes met een dikke buik gezien, waarvan er verschillende er niet echt voordelig op de foto's uitkwamen. Nijlpaardjes in bruidsjurken, alsof ze zo uit Disney's Fantasia waren gedanst.

Ik wilde dat pertinent niet. Ik wilde mezelf niet na jaren nog als oversized bruidje op de foto's terug zien. Opgeblazen en ready to pop! Dus eerst de ring en daarna de rest. 

Op de laatste dag van 2014 kwam ik erachter dat ik zwanger was. Superblij kon ik het nieuws nauwelijks voor me houden, maar dat is me toch gelukt. Toen we na een paar weken het aan de ouders vertelden waren die uiteraard dolblij.

Helaas was deze blijheid van korte duur... Op een vrijdag in januari kreeg ik de eerste bloeding. Dat hoefde op zich niets te zeggen, maar na de echo bleek er toch iets mis te zijn. Maar na een paar dagen was er toch groei op de echo te zien. Wekenlang hebben we zo tussen hoop en vrees geleefd.

Op zondag 8 februari 2015 kreeg ik tegen de avond een kramp, vergelijkbaar met een menstruatie. Ik vermoedde al wat het was en inderdaad verloor ik ons kindje. Ik zal niet in de erge details treden, maar de hoeveelheid bloed die ik verloor was best angstaanjagend. Ik moest gewoon op de wc blijven zitten.

De volgende dag naar de verloskundige om te kijken of ik helemaal schoon was. Ik zie mezelf daar nog liggen kijken. Niemand zei iets totdat ik opperde: "Zeg, zie ik daar iets knipperen?"
De verloskundige zat zowat met haar neus op het scherm en beaamde dat ze er nog een kindje met een hartslag zag zitten. Mijn man, ik en de verloskundige wisten niet wat ons overkwam. Een tweeling dus...

De volgende dag 10 februari tegen de avond herhaalde zich het tafereel van 8 februari. Intens verdrietig moest ik mijn man vertellen dat we ook dit kindje verloren waren.

Het verdriet en de leegte die we voelden zijn niet te beschrijven. Zoals bij meerdere situaties waren de reacties van de omgeving soms ook kwetsend en dat maakte het verwerken niet makkelijk. Moeilijker zelfs. Ook de nazorg vanuit de verloskundige was minimaal te noemen. Het beperkte zich eigenlijk tot het lichamelijke aspect, het mentale deel werd overgeslagen voor ons gevoel. En dat was voor ons nou juist het belangrijkste deel.

Bij de verwerking werden we niet begeleid. Alles moesten we zelf uitvinden en dat was moeilijk. Zelf ben ik nogal visueel ingesteld en omdat een miskraam behoorlijk abstract is, is het concreet maken van het verlies cruciaal geweest in de verwerking. Je kent je kindje alleen van een echo en het uitgestoten kindje heeft niet echt de vorm, zit nog vaak in het vlies. Dat maakt het moelijk voor te stellen en los te laten. Daarom hebben we alles gedaan om het zo concreet mogelijk te maken. Alles vastgelegd en nu weer weggelegd. Het is een litteken op ons hart, maar die dragen we met trots. Scared but not broken. We zijn het onze sterrekindjes Uk en Puk verplicht om zo goed mogelijk verder te gaan. Hun korte tijd te gebruiken voor iets positiefs. En dat viel niet mee.

Ik werd vrij snel weer zwanger, op 26 mei 2015 had ik weer een positieve test in handen. Maar eerlijk gezegd heb ik minder van mijn zwangerschap genoten, dan ik eigenlijk had gewild. Die angst is als een soort rode draad door mijn hele zwangere periode blijven weven. Het echt loslaten lukte niet.

Op 2 februari werd het mooiste kind ter wereld geboren: Joshua. En alles was goed! Een grote last viel van ons af. We konden het nu eindelijk loslaten. 

Om onze kleine sterrekindjes te eren heb ik het initatief Lumene bedacht om 'onzichtbare' ouders de weg te wijzen naar handvatten en lotgenotencontact. Voor meer informatie: http://mariellekuper.wix.com/lumene