7 jaar geleden
Het is een fase...... toch?!
Ik sta niet bepaald bekend om mijn engelengeduld en dat is dus nu juist wat je blijkbaar wél nodig hebt met een opstandige 3-jarige thuis.
Wat was ik blij met mijn rustige, lieve ventje. Kon uren rustig spelen en luisterde eigenlijk ook altijd als ik hem iets vroeg. Ik weet nog dat ik tegen mijn man zei dat we van geluk mochten spreken met zo'n rustige peuter.... Ja, te vroeg geroepen dus! Ook wij ontkomen niet aan de peuterpuber-fase. Althans, ik hóóp echt dat het een fase is!
Vooral avondeten is momenteel een groot drama: meneer wil natuurlijk alleen maar snoepjes en toetjes. Nu ben ik wel zo consequent dat hij van mij écht wat van zijn bord moet eten, voor hij een toetje krijgt. En dan hoeft 'ie echt niet zijn hele bord leeg te eten maar toch zéker 4 hapjes.
Nou, het lijkt wel of de wereld vergaat toen ik hem dat gisterenavond uitlegde. En toen we hem dan eindelijk zover hadden dat hij een hap nam, spuugt hij het net zo hard weer uit. Daar gaat dan het laatste beetje geduld dat ik nog had... Met verheven stem vertel ik hem dat hij nu dus géén toetje krijgt en mama, papa en Christian wel. Drama natuurlijk, dat begrijp je. Dikke krokodillentranen en een piepstemmetje dat zegt 'Ik ben zo verdrieeee-hie-tig'. Tja...
Terwijl mijn man, Christian en ik aan ons toetje zitten loeit de peuterpuber sirene die Lucas heet steeds harder en ik weet echt niet meer wat ik moet zeggen of doen om die sirene uit te zetten. Wanhopig kijk ik mijn man aan maar hij weet het ook niet meer. Negeren? In de hoek zetten? Troosten? Tóch een hapje geven? Wat kan een mens toch twijfelen...
Uiteindelijk hebben we hem nog maar eens uitgelegd waarom hij nu geen toetje krijgt en dat hij écht moet stoppen met huilen omdat er niks is om verdrietig om te zijn: Als hij nou gewoon 2 hapjes neemt (Tja, misschien dat dan wel lukt?) krijgt hij ook. Met veel drama gingen er dan toch twee muizenhapjes in. Hij kreeg dus ook maar een heel klein beetje vla maar de lucht was weer geklaard... voor even dan want het volgende drama (naar bed gaan) ligt ook alweer op de loer.....
Wat vinden jullie van mijn aanpak? Ik ben een enorme twijfelkont (misschien door mijn leeftijd?) en vraag me serieus af hoe andere moeders zoiets aanpakken.
dd1975
Of het nog gelezen wordt, weet ik niet, maar ik kan het niet nalaten om te reageren op de reply van L. van d.d. 6 augustus. Sorry, maar je kind op de gang zetten, omdat ze haar bord niet leeg eet ?!? Dat vind ik op zijn zachts gezegd wel een hele vreemde manier van opvoeden. Wat probeer of hoop je je kind op die manier bij te brengen? Straffen om haar te dwingen te eten, omdat jij nu eenmaal de hoeveelheid voor haar bepaald hebt. Er zijn genoeg studies en onderzoeken die uitwijzen dat het vele malen beter is om kinderen zelf te laten bepalen hoeveel ze willen eten van een (gezonde en gevarieerde) avondmaal. Tuurlijk wil je als ouder zijnde dat je kinderen voldoende eten en dat doe je door te bepalen wat ze eten. Dwingen doormiddel van straffen, daar zou ik dus nooit voor kiezen. Jij eet toch ook niet iedere dag precies dezelfde hoeveelheid? Je zult voor jezelf toch ook meer of minder opscheppen al naar gelang hoeveel honger je hebt? Of niet soms? Waarom mag je dochter dat dan niet voor haarzelf bepalen? Let wel ik wil jou en je gezin absoluut niet aanvallen en pretenderen dat mijn manier de enige juiste is, maar ik schrok nogal van je verhaal "bord leegeten anders de gang op".
Desi85
Mijn zoontje is ook 3 jaar en had hier precies het zelfde drama. Maar inmiddels hebben we hier de manier gevonden om hem toch te laten eten en hem het gevoel te geven dat hij een soort van inspraak heeft. We geven hem de keuze, of hij neemt 6 grote happen of 12 kleine hapjes! Hij kiest altijd voor de kleine hapjes, die uiteindelijk net zo groot zijn als grote happen! Vaak ligt er dan nog maar een klein beetje op zijn bord en eet hij dat dan ook nog regelmatig op. Ook maken wij wel eens misbruik van het feit dat hij de tel kwijt is geraakt????. Op deze manier is het eten een soort van spelletje geworden waardoor er geen strijd meer is aan tafel en hij steeds beter is gaan eten. Vooral niet aan jezelf twijfel, jij kent je kind als geen ander dus luister naar je eigen gevoel, wat jij denkt dat het juiste is voor jouw kind.
Anoniem
Mijn dochter van 3.5 eet ene keer wel goed en de andere keer zegt ze dat lust ik niet terwijl ze nog niet eens weet wat we eten. Ik schep niet veel op en wat ik opschep moet ze opeten, gaat ze zeuren prima mag ze naar de gang, komt ze terug eet ze alsnog haar bord leeg. Zoniet zet ik het weg, eind van de avond word er gevraagd om chips, en dan piep ik haar bordje met eten op en zeg ik eetsmakelijk, maar meestal komt het niet zover en is haar bordje na het oo de gang zitten wel leeggegeten
Anoniem
Ik snap die strijd om dat eten nooit zo goed.. Ik heb ook een peuter (dochter) maar ik ga haar toch echt niet smeken of ze een paar hapjes wil nemen. Zo maak je het eten een heel "ding" en houd je het slechte eten juist in stand. Mijn dochter krijgt altijd een toetje. Soms eet ze niks, soms eet ze heel goed of zoals gisteren: ze wou niet eten, vroeg gelijk om een toetje. Toetje gegeven en opgegeten. Daarna at ze alsnog haar bordje rijst met kip en groenten op. Mijn tip: laat het los, maak er niet zo'n probleem van. Peuters eten vaak gewoon weinig. Ze verhongeren echt niet ofzo.