7 jaar geleden
Het beste voor je kind
Tsja, wie wil dat nu eigenlijk niet? Nu mijn dochter meer dan een jaar oud is, heb ik eindelijk eens voor mijzelf de balans opgemaakt.
Ik wilde graag borstvoeding geven en heb zes maanden gekolfd omdat gewoon voeding niet lukte. Achteraf vraag ik me nu af wat mij bezielde. Alsof flesvoeding gootsteenontstopper zou zijn. Wat was er met mij, nuchtere en kritische dame, gebeurd dat ik me zo mee heb laten slepen? Tsja, ik wilde het beste voor mijn kind (en nu nog steeds hoor!
Recent heb ik een gesprek gehad met een vriendin over het beste willen voor je kind. Je wilt je kind gelukkig laten zijn en door jouw beslissingen, hoop je daarvoor te kunnen zorgen. Ik wil mijn kind een optimale zorgzame en leerzame omgeving bieden en daarom lees ik boekjes voor, luisteren we naar muziek, gaan we zwemmen, gaan we samen spelen, enz. enz. Heerlijk ontnuchterend kwam ik pas een artikel tegen van de antropoloog David Lancy over de westerse opvoeding van kinderen. Kinderen zijn volgens hem ‘kleine cherubijntjes’ die een statussymbool vormen. Een soort sociaal verlengstuk van jezelf, waarmee je kunt laten zien of je wel of niet geslaagd bent. ‘Mislukt’ jouw kind, dan is het jouw eigen fout. Heeft jouw kind succes, dan is dat het gevolg van jouw opvoeding.
Ergens is deze bizarre manier van denken overal in doorgesijpeld. Cito-scores doen ertoe omdat dit je verdere opleidingsniveau bepaalt, kinderen volgen nu summer courses en krijgen bijlessen om toch vooral het gewenste niveau te kunnen halen. En boven alles; onze kinderen moeten gelukkig zijn. En dat kan kennelijk alleen als ze voldoen aan een bepaald set maatstaven die wij als samenleving hebben gecreëerd. Voldoe je daar niet aan, dan ben je mislukt.
Opnieuw moet ik me in dit geval de vraag stellen; laat ik me ook niet meeslepen door deze bizarre manier van denken? Waarom moet mijn kind iets? Wordt het daadwerkelijk gelukkig als het voldoet aan de door de maatschappij opgelegde maatstaven? Of verhoogt dit juist de druk om te blijven voldoen?
Lancy stelt verder het volgende: ‘Mensen verstikken hun kinderen met zorg, aandacht, geld en andere materiële zaken. Door minder dominant aanwezig te zijn, en hen niet alles voor te schotelen, ontwikkelen kinderen meer verantwoordelijkheids- en gemeenschapszin. Ze houden meer rekening met hun omgeving. Het gaat erom dat je kinderen de ruimte geeft om zich te ontplooien tot sociale wezens. Less is more.’
Tsja, zo heb ik nog een hele weg te gaan. Beide visies hebben het welzijn en het geluk van hetkind op het oog, maar de aanpak en uitwerking zijn beiden anders. Zelf ben ik toch wel van mening dat je een kind niet voor alles kunt behoeden en dat het goed is als je zelf eens af en toe je neus stoot, omdat je alleen dan goede copingstrategieën kunt ontwikkelen die je later in je leven nog eens kunt gebruiken.
Mochten jullie het hele artikel willen lezen, dan is hier de link https://catherineongenae.com/2015/10/18/antropoloog-david-lancy-het-westen-is-geobsedeerd-door-kinderen/. Ik ben benieuwd naar jullie mening.
Lize_6
Dat 'onbewust' laten beïnvloeden is inderdaad wel een dingetje. Ergens weet je het wel, maar om de een of andere reden zie je het toch als iets dat helemaal jouw eigen idee was. Bedankt voor de tip van het volgen van mijn hart. Soms heb ik de neiging dingen te verstandelijk te benaderen ;).
Lize_6
Ergens ben ik het met je eens. Het is onderdeel van het houden van je kind en kan daarom heel goed zijn. Anderzijds vraag ik mijzelf persoonlijk af of ik mijn kind (in reactie op mijn ouders) niet teveel beïnvloedt. Mijn ouders hebben mij heel vrij gelaten -naar mijn gevoel iets té. Maar juist daardoor heb ik mijn creativiteit verder kunnen ontwikkelen (omdat ik toch wat moest, met mijn tijd). Daaruit voort vloeit de vraag of het zo is dat ik (en moeders nu in het algemeen) misschien teveel aandacht geven aan kinderen waardoor ze minder goed leren om zichzelf te ontwikkelen; creativiteit, innovativiteit, zelfredzaamheid. Gewoon wat gedachtenspinsels;).
Anoniem
Wat een mooi blog schrijf je.... zelf ben ik van mening dat je in alles je hart moet volgen...het lezen en luisteren naar adviezen en visies is prima... en de keuzes die je maakt zullen in veel gevallen bewust of onbewust 'geleid' zijn.... net zoals je je eigen leven als volwassen persoon ook al doet en hebt gedaan. Er zijn zoveel verschillende visies op dat gebied dat je soms door de bomen het bos niet meer ziet....Helaas kan ik je wel vertellen dat deze onzekerheid blijft en zal je hoe dan ook een soort van middenweg moeten gaan vinden wat voor jou goed voelt en voor je kind omdat je wel mee 'moet' in deze opgelegde maatstaven die Nederland gewoon is. Je leert je kind door de jaren heen steeds beter kennen en vormt zijn/haar eigen karakter.... en zal op een gegeven moment ook steeds meer eigen keuzes maken.....en ook een deel van het karakter en keuze's van je kind zullen onbewust worden 'geleid' door opgelegde maatstaven....helaas ontkom je daar niet aan... Blijf dicht bij jezelf en het kind dan komt het zeker weten goed.... ennneeehhh... ik was ook zo'n moeder die 6 maanden heeft gekolfd omdat mijn dochter mijn tepel niet accepteerde ;).... en heb mezelf ook voor gek verklaard:).... dit heb ik gedaan omdat 'IK dat wilde' die borsten zitten niet voor niets aan mijn lichaam vast... en ik ben me bewust dat een deel van die keuze ook zeker weten ontstaan omdat ik me 'onbewust' heb laten beinvloeden door de borstvoedingsmaffia....
nijn81
Het is een ingewikkeld onderwerp. Want zelfs bij de ouders die het geluk van hun kind voorop stellen en proberen hun kind niet de kant op te pushen die zíj willen, kun je het gevoel van trots en mijn-kind-is-mijn-verlengstuk niet helemaal wegkrijgen. Iedere ouder heeft het nou eenmaal in zich... Of ze het nou willen of niet. Misschien is het ergens dan toch ook wel nuttig.