Het begin van de toekomst?

In november 2013 heb ik eindelijk mijn MBO opleiding afgerond en kon ik op zoek naar werk. Ik heb gekozen voor de financiële sector toen ik mijn opleiding ben gestart aangezien daar meestal wel werk in te vinden is. Helaas. Na mijn diploma heb ik mij suf gesolliciteerd en kreeg ik alleen maar afwijzingen of totaal geen reactie van de bedrijven. Dat laatste was mijn grootste ergenis.. Dat je mij niet aan wilt of kunt nemen prima maar laat in ieder geval iets horen. Wel zo netjes toch? Mijn stage heb ik gedaan bij de salarisadministratie op het ziekenhuis en daar had ik ook gesolliciteerd. Natuurlijk had ik de stille hoop om daar aangenomen te worden want ik had het daar erg naar mijn zin en had erg leuke collega's. Achteraf gezien was mijn leidinggevende daar al een hele tijd bezig om ervoor te zorgen dat ik een contract kon krijgen, maar mocht hij mij dit nog niet vertellen omdat het allemaal nog niet rond was. Beetje jammer als je te horen krijgt dat je ergens ontzettend fijn werk kunt krijgen maar dat je uiteindelijk alsnog niet aangenomen wordt, toch? Maar gelukkig, alsof het zo had moeten zijn, mocht ik toch blijven werken op het ziekenhuis! Ik was zo blij als een klein kind omdat T en ik nu verder aan onze toekomst konden gaan werken. Allebei een fulltime job was wel een pré voor een eventuele volgende stap. 

 De rest van het jaar 2013 en de eerste helft van 2014 is voorbij gevlogen. Veel gezellige weekenden met vrienden, hard werken en vooral het leuk hebben met elkaar. Op een gegeven moment heb je in de gaten dat je het samen wel erg goed voor elkaar hebt en alles loopt op rolletjes. Uiteindelijk als je samen veel aan het werk bent worden de feestjes wel minder. Je bent aan het einde van de week snel moe en red het bijna niet meer om elk weekend tot minstens 4 uur op te zijn. Af en toe werd het nog iets te gezellig en kon het nog een uurtje of 3 worden maar dat was het dan ook wel ;-) soms verplaatsten de feestjes naar de stad en ging ik nog een keer uit met vriendinnen maar ook dat werd steeds minder. T en ik werden op dat moment iets huiselijker en kregen steeds vaker "gewoon" visite in plaats van continue zoete inval. 

Zodra het zomer werd waren wij elke dag met mooi weer bij de zwemvijver te vinden, na werktijd. Het werd bijna routine. Slapen, wakker worden, werken, hapje eten, zwemvijver/strandje, slapen. Vooral omdat wij nog in een flat woonden waar wij alleen maar een balkon hadden wouden wij zo veel mogelijk buiten de deur genieten van het mooie weer. Het is namelijk niet zo fijn als je met 30 graden in een flat moet zitten waarbij je niet even achterthuis de schaduw of het zwembad kunt opzoeken. Hierdoor kreeg ik steeds meer het gevoel dat wij beperkt waren in ons doen en laten in het flat en als wij iets wouden dit altijd buiten de deur moest gebeuren. Lekker buiten/achterthuis zitten, barbecueën, badderen in een zwembad(je), katten konden niet lekker naar buiten.. Hierdoor kregen wij de drang om iets anders te gaan zoeken, een fatsoenlijk huis met een tuin, meerdere slaapkamers en meer ruimte. Alle kasten en kamers waren afgeladen vol en wij hadden bijna nergens meer fatsoenlijk de ruimte om nog iets nieuws neer te zetten. In september 2014 zouden wij met zn 2 op vakantie gaan en daarna zouden wij wel verder kijken. 

Nog ruim voordat wij op vakantie zouden gaan hebben wij, naast het willen van een ander huis, ook veel met elkaar gesproken over het uitbreiden van ons gezin. Dit keer niet met een huisdier, maar met een kindje. Een mini mensje helemaal van onszelf. Bij ons allebei, oké bij mij misschien iets meer, begon het allemaal wel heel erg te kriebelen. Ik durfde het eigenlijk niet hardop uit te spreken dat ik het wel graag wou proberen om een kindje te mogen krijgen omdat ik niet zeker wist wat de reactie van T zou zijn. Oké, wij hadden allebei werk en samen een huisje. T wou graag voor zijn 30e vader worden heeft hij ooit in het begin van onze relatie gezegd (hij was 29). Onze relatie was (is!) ijzersterk. Ons inkomen was goed genoeg om een kindje te kunnen verzorgen. Maar toch.. het gevoel dat je erbij krijgt dat je DE grote stap wilt gaan nemen is toch wel erg spannend allemaal. Het leven van ons beide zou drastisch gaan veranderen en wij zouden dan toch op korte termijn moeten verhuizen. 

Op dat moment was ik nog aan de pil dus ik kon hier elk moment mee stoppen als wij DE beslissing zouden nemen. Deze beslissing hebben wij genomen in augustus 2014. Wij hadden nu geen flauw idee wat ons te wachten kwam te staan. Zou ik nog ontwenningsverschijnselen krijgen van de pil. Hoelang duurt het voordat ik mijn eerste echte menstruatie krijg. Hoelang duurt het voordat ik vruchtbaar ben. Wanneer weet ik of ik vanuit mijn eigen hormoonhuishouding een regelmatige cyclus zou krijgen. Is een echte menstruatie pijnlijker/heftiger dan een zogenaamd onttrekkingsbloeding zoals dat heet als je menstrueert als je nog aan de pil bent. Moet ik gelijk beginnen met foliumzuur. Kan ik wel zo snel stoppen met roken en zal T mee doen (was hij wel van plan achteraf!!). Zo kan ik nog heel veel meer vragen opnoemen waar ik aan dat te denken op dat moment. Geloof mij, voordat wij gingen stoppen met de pil was Google mijn beste vriend! Voor ons gevoel kon het sowieso nog wel een halfjaar duren voordat wij zwanger zouden worden dus wij dachten, wij gaan het allemaal wel zien wat er gaat gebeuren. Wij zijn in september 2013 met ons tweetjes op vakantie geweest naar Rhodos en over de rest zouden wij ons na de tijd wel druk maken..