Het aller vervelendste van vader zijn

Het aller vervelendste van vader zijn, zijn niet de poepluiers. Al zitten ze tot aan hun rug onder, in het ergste geval moeten ze even door het bad en een nieuw pak aan. Het zijn de momenten waarop ze je hart breken, als ze je vragen wanneer we weer naar oma gaan terwijl die in september is overleden.

Het zijn niet de huil- en gilpartijen. Je leert ze te doorzien en te beseffen dat ze gewoon moe zijn of een "sprongetje" maken. Het zijn die keren waarop je terug schreeuwt omdat je je dag niet hebt of omdat je aan je grens zit.

Het zijn niet de gebroken nachten. Slapen leer je snel genoeg te doen op de meest vreemde tijdstippen en plekken. Het zijn de momenten waarop het ze lukt om je uit balans te krijgen. Als ze ineens besluiten om een ibuprofen van de tafel te grissen en in een beweging door te slikken.

Het vervelendste aan vader zijn, zijn niet de gênante incidenten waarbij ze op vreemde plekken naar het toilet moeten. Ik heb nog nooit zo'n goeie relatie gehad met de bakker sinds. Het zijn de momenten waarop je je zo machteloos voelt dat je de deur van de kamer maar dichtdoet en de klink vasthoudt terwijl ze er aan de andere kant aan hangen te krijsen.

Kinderen zijn de spiegel van jouw ziel. Het aller vervelendste van vader zijn, zijn de momenten waarop ze jou leren wat jouw tekortkomingen zijn.