haat/liefde verhouding met de postbode

Sinds de laatste blog zijn er 2 maanden verstreken. 2 maanden waarin er heel veel is gebeurt, maar ook 2 maanden waarin we geen steek verder zijn gekomen. Er zijn 2 maanden voorbij en het enige dat ik zeker weet is dat ik over 4 maanden inmiddels mijn huis uit moet.

Maar ondertussen zijn we ook alweer 2 maanden verder zonder dat jij weer ziek bent geworden. Oke oke.. dat viel nog niet helemaal mee, maar de uitkomst is wel dat je al weer een poos ziekenhuis vrij bent. Heerlijk, ik kan het bijna niet geloven. Hebben we dan eindelijk de gouden manier gevonden? Ik ga het bijna geloven.

En.. er zijn 2 maanden verstreken waarin het DNA van mijn man werd uitgepluist. En dus sta ik daar, hou ik mijn adem in en vlieg ik naar de keuken als de grote witte bus langs rijdt. Wat voel ik me bedrogen als hij in volle vaart doorvliegt naar de buren. En wat sta ik me te verbijten om te zien wat hij in de bus stopt als hij dan eindelijk wel stopt. Als ik een grote witte brief heb gezien wacht ik altijd even tot hij weer weg is gereden voordat ik naar buiten ren.

Reclame en nog eens reclame, rekening maar geen blauw logo. Weer niet.

Gelukkig niet.. denk ik. Ergens wil ik de uitslag niet weten. En aan de andere kant wordt ik gek van het wachten. Ik weet dat het nog bijna een maand te vroeg is, maar van de een op de andere dag begon ik weer naar de postbode te loeren. Het kwam eraan. Ik wist het zeker! Het was alsof ik het hoorde roepen. 

Ik heb eerder zo gestaan. Steeds loerend naar de postbode. Nog maar een paar maanden geleden. Toen wachtte ik vol angst en verlangen op de operatiedatum. Ja angst want ik wilde niet dat je geopereerd zou worden. Ik wist dat het onvermijdelijk was. Verlangen omdat we dan zekerheid hadden, ergens naar toe konden leven en aftellen. Haat/liefde. Sorry postbode. Alweer. 

Datzelfde dubbele gevoel heb ik nu weer. Ik wil de uitslag niet weten maar ik wil ook niet langer wachten. En ik wil de uitslag wel weten, want stel nou dat er verder niets aan de hand is?

Juist, volg je hem nog?

Oma en Tante zijn op bezoek, Oma zegt dat er een pakketje aankomt. Mama verdraaid bijna haar nek om te zien wat er in de bus gaat. We wonen (nog) in het buitengebied dus hier komt altijd de grote witte bus langs. Een witte envelop. Zonder iets te zeggen loop ik naar buiten. Normaal gesproken had ik hiermee gewacht tot het bezoek weg was. Nu niet. De envelop roept me.

Ik pak de post en zie het grote blauwe logo. Mijn ogen schieten gelijk vol. Ik weet wat dat betekend. De datum is over 2 weken. Ik had heel bewust een afspraak aangevraagd. Hun weten het antwoord al.. ik nog niet.

Hoe erg zou het zijn?

Dag postbode, u bent vast een aardige man. Maar wat heb ik u dit jaar al vaak gehaat (nee niet u, wel uw werk op dat moment, of de brief op zich) dit afgelopen jaar. Nu nog even wachten. Maandag is het zo ver. Nog een paar nachtjes niet slapen.

Geheugensteuntje. Mijn man en zoontje hebben beide Hirschsprung. In enkele gevallen blijkt dit erfelijk overdraagbaar. (ontdekten we na jou geboorte) Omdat bij jou het bloedprikken niet lukte heeft papa zich opgeofferd en is het onderzoek gestart. Maandag krijgen we de uitslag, hoe groot de erfelijkheidskansen zijn. En het allerbelangrijkste.. zit er aan de mutatie ook een mutatie vast die men2 kanker veroorzaakt? En wat gebeurt er als dit inderdaad zo is? Want als papa het heeft, heb jij het ook.. 

Nog een paar nachtjes niet slapen. En het gewone leven gaat ondertussen gewoon door. De tijd tikt verder, en mogelijkheden worden ietsje minder. Definitief geen hypotheek. Waarom ook niet, alles komt tegelijk.

Welterusten lieve schat, gelukkig weet jij hier nog niets van!