Geef mij maar een boek!

Achtste-groepers huilen niet

“Waar is mijn boek?” Het appje slaat in als een bom. Wat stom dat ik er niet aan gedacht heb. Ze heeft alles: haar USB-stick met haar boekbespreking, het mapje met alle informatie die ze wil vertellen, maar dus geen boek om uit voor te lezen. Gelukkig ben ik net thuis. Ik zoek in alle lades en mandjes en dozen. Het is spoorloos. Ik aarzel geen moment en sjees naar de boekhandel. De actie ‘Geef mij maar een boek’, komt mij nu wel heel goed uit! Voor twee euro koop ik ‘Achtste-groepers huilen niet’ en sjees naar school om het te brengen. Dunya kijkt verbaasd als ik binnenkom. Er ligt een boek op haar tafel. “Hoe kan dit nou?” vraag ik verbijsterd. “Van juf Hanna geleend” antwoordt ze verbaasd. “Ik heb je nog ge-appt!” In de haast heb ik het spraakbericht niet goed beluisterd. “Misschien kun je deze dan verloten, na je boekbespreking!” zeg ik. Een extra dimensie toegevoegd op het laatste moment.

Contact met Jacques Vriens

In de vakantie had ze zoveel huiswerk dat we geen tijd hadden voor haar boekbespreking. Natuurlijk wilde ze wel als eerste, net als bij haar spreekbeurt, dus werd het afgelopen dagen flink stressen. Het boek uitgelezen en contact gezocht met de schrijver. Jacques Vriens werkt natuurlijk graag mee en geeft antwoord op haar vragen en stuurt nog wat extra informatie over het boek. We zoeken uit hoe we een PowerPointpresentatie kunnen maken en gaan aan de slag. Het boek en de film maken altijd veel indruk op mij. Ook nu Dunya zit voor te lezen lopen er tranen over mijn wangen. Even later volgen ze bij Dunya. We troosten elkaar. Het blijft een bijzonder verhaal.

Boekenbon

Vorig jaar had Dunya een boek van Niels Rood en heeft hem wat vragen gesteld op Twitter. Dat maakte indruk. Dus adviseer ik haar om een Nederlandse schrijver te kiezen, zodat ze kan kijken of ze contact kan leggen. We nestelen ons op de bank voor de film op Zapp, ‘Achtste-groepers huilen niet’. “Ik kan ook deze doen” bedenkt Dunya. “Wel pittig hoor!” waarschuw ik. Natuurlijk houdt ze voet bij stuk en we halen het bij de boekhandel in de stad. De actie “Geef mij maar een boek” is mooi meegenomen. Elk jaar staat er een ander jeugdboek in de schijnwerpers. Vorig jaar was ‘Oorlogswinter’ van Jan Terlouw het actieboek. Nu is het deze bestseller van Jacques Vriens. Voor twee euro kun je het boek niet laten staan en ik raad iedereen aan om het te kopen en te lezen. In de grote boekhandel werd Dunya gepresenteerd als finalist voor Amsterdammertje van het jaar. We sporen haar boekenbon op die ze daar gekregen heeft. Helaas, als we bij de kassa staan blijkt ze haar tasje niet bij zich te hebben. Oeps, geen boekenbon dus. Maar voor twee euro maken we geen toestand dus ik betaal gewoon. Een andere keer komen we terug met haar boekenbon.

Teveel details

“Hoe is het gegaan?” vraag ik als Dunya uit school komt. “Perfect!” roept ze. “Wat zei de juf?” vraag ik. “Iets te lang” zegt ze. Tja, een valkuil. Ik ben niet van kort en bondig. Ik ben van de details. De brief van Akkie die Dunya wilde voorlezen was ook te lang. Daar was ik ook al bang voor, maar wilde dit toch aan haar overlaten. Voor mij ook een leerpunt om het korter te houden. Achteraf weet ik wat beter wat ik eruit moet laten. Op het beoordelingsformulier heeft juf Tanja geschreven dat de samenvatting ongeveer vijf minuten mocht duren en dat ze een halve bladzijde moest voorlezen, dus dat weten we voor de volgende keer. Dat het waarschijnlijk te lang was had ik wel verwacht. Ik leer ook steeds nieuwe dingen op deze manier. Verder schrijft ze dat ze enthousiast was en zich goed had voorbereid en natuurlijk dat ze mailde met de schrijver levert ook een compliment op.

Feedback geven en ontvangen en relativeren

Ook haar klasgenoten mogen een formulier invullen. Dat vind ik heel goed, want ze moeten leren om elkaar te beoordelen. Alleen kunnen kinderen wel heel hard zijn naar elkaar en zo vullen er kinderen een 3/4 in als beoordeling omdat ze te lang voorgelezen heeft. Iemand schrijft erbij dat ze bijna in slaap viel. Als je er zo hard voor hebt gewerkt en in je enthousiasme teveel vertelt en voorleest doen die reacties wel pijn. Maar ook dat moeten kinderen leren, hoe geef je feedback en wat doet dat met een ander? Het was laatst een onderdeel van de taalles die ik gaf op mijn werk. Dat je moet nadenken hoe je iets zegt, omdat de boodschap anders niet goed aankomt en de ander er niet van leert. Dat is echt een leerproces voor kinderen. Ik probeer het dan ook met Dunya een beetje te relativeren. “Ik heb een acht” zegt ze. “Dat is hartstikke goed!” roep ik. “Niet als het een tien kan zijn” zucht Dunya. “Eigenlijk past een acht perfect bij je boekbespreking” zeg ik later ineens. Ze kijkt me niet begrijpend aan. “De titel van het boek” verduidelijk ik. Dan schiet ze in de lach en haal ik opgelucht adem. Prima, een momentje teleurstelling, als ze daarna maar teruggaat naar de realiteit.

Theatervoorstelling

Het boek komt op de plank te staan. Ik ga het ook meer weer eens lezen. Mijn favoriete boek, al heel wat jaren. De film is anders, maar net zo indrukwekkend. De theatervoorstelling van jaren terug vond ik ook erg mooi. Ik zou het toejuichen als die nog eens terugkomt. Dan kan Dunya hem ook zien. Het klasgenootje dat het boek gewonnen heeft is het meteen gaan lezen. Ik hou daarvan, dat kinderen elkaar inspireren. Nu maar hopen dat ze volgend jaar een werkstuk mag maken, dat is meer iets voor ons, aangezien daar meer details in kunnen. Toch heeft ze dit prima gedaan en ze mag trots zijn op zichzelf.