Gaan jullie nog weg?

23. jul, 2017

Gaan jullie nog weg?

Gaan jullie nog weg? Wij brengen onze vakantie door in een gebied met een negatief reisadvies: thuis. Ik weet niet meer waar of wanneer het precies gebeurde, maar ongewild ben ik met mijn dochter van twee in oorlogsgebied terecht gekomen. Alsof ik me op een mijnenveld begeef laveer ik door de dag om het aantal driftbuien te beperken. Ze wil haar slaapzak niet uit, ze wil haar kleren zelf kiezen, ze wil haar slaapzak toch uit. Alsof ik haar martelaar ben wurmt ze zich kokend van woede los en kijkt me opstandig en uitdagend aan als ik haar wil aankleden. Ze wil haar haren niet kammen. “Schatje wil je het roze of het gele speldje in?” probeer ik haar af te leiden. “Eehm, de blauwe!”
Ze wil geen tanden poetsen, ze wil haar tutje niet in bed achterlaten.
Alsof ze de belijving van Rusland is breidt ze haar territorium uit. Ze wil zelf haar brood smeren, zelf beleg kiezen, zelf met haar volle beker naar de tafel lopen én zelf haar triptrap stoel beklimmen. Als ik het waag een vinger naar haar boterham uit te steken gaat ze in hongerstaking en kan hij direct de vuilnisbak in. Waar zijn de blauwhelmen als je ze nodig hebt?!

Dan, als ik de wanhoop nabij ben en mijn troepen uitgeput raken, bereiken we voor twee dagen een moment van “staakt het vuren”. Ze is jaloers op haar broertje en wil ook een baby’tje zijn. Baby’s zijn immers redelijk willoos in vergelijking met onze kleine onafhankelijkheidsstrijder. “Kom maar babytje, dan doen we een schone luier aan.”, “Ach kleine baby, zal ik jouw kleertjes even aandoen?”, “En moet jij daarbij lachen? Wat ben je toch een schatje!”. Ze blijft twee dagen in haar rol en ik ook. Ik maak er gebruik van op elk moment dat mij dat goed uitkomt en dankbaar leunen mijn manschappen achterover. Even hoeft er niet bij elke ogenschijnlijk routinematige handeling een vernuftige strategie bedacht te worden. Er wordt in rust gegeten en gedronken, met het thuisfront gebeld, en feest gevierd.

Maar zoals te verwachten viel eindigt de vredesmissie even abrupt als hij was opgestart en wordt er opnieuw onderhandeld over de grondwetten. Mijn dochter wil zelfstandig de trap af. Ze vindt dat ze dat kan. En ik twijfel of ik deze Gazastrook wel met haar wil delen. Maar voor twijfel is geen ruimte, daar wordt per direct korte metten mee gemaakt. Ze begint aan de afdaling, nog voor ik bedacht heb of ik dat nu wel wil of niet.
Ik loop voor haar uit naar beneden. Ik mag haar niet aankijken, me nergens mee bemoeien. Bij elke trede die ik afdaal voel ik me minder gespannen. Als ze halverwege is voel ik dat angst plaats begint te maken voor trots. Wat is het toch een dappere meid en wat kan ze al veel zelf! Als ik me onderaan de trap omdraai kijkt ze me breed lachend aan. Alsof ze binnen troont onder de Arc de Triomphe na een lange reis laat ze zich blij in mijn uitgestrekte armen vallen.

Misschien gaan we toch nog een paar daagjes weg, extra van elkaar genieten nu de kinderen nog klein zijn.