FICTIE - Remco - Deel 1.

Onderweg naar mijn werk word ik bijna aangereden door een scooter. Ik hou van de stad maar het verkeer blijft een dingetje. Ik zet mijn fiets in het fietsenhok en nat door de regen, stap ik mijn werk binnen. 'Goedemorgen Remco, ik heb post voor je.' zegt Babet, de receptioniste. Ik groet haar, pak mijn post aan en loop naar mijn kantoor. 'Nat pak gehaald vandaag?' zegt Marcel lachend. 'Wat ben je toch een fijne collega.' antwoord ik terug. Ik start mijn pc op en lees ondertussen mijn post. Maandag is meestal een rustige dag, dus ik kan rustig opstarten. 'Koffie Rem?' vraagt Marcel. Ik knik, open mijn mail en ga meteen aan het werk. Hoe eerder ik begin, hoe eerder ik klaar ben. 'Zullen we maar eens gaan lunchen? Het is al 13:00.' Ik kijk naar de klok en daarna naar Marcel. 'De tijd vliegt, laten we dat maar gaan doen.' antwoord ik. Samen met Marcel stap ik in de lift en gaan we naar de kantine. Het is rustig, de meeste collega's hebben al gegeten. Na de lunch vertrekken we weer naar boven toe. 'Remco, heb je even?' vraagt Babet als we langs de receptie terug naar ons kantoor lopen. Ik blijf staan en Marcel vertrekt naar boven toe. 'Wat is er Babet?' Ze kijkt mij strak aan met haar felblauwe ogen. 'Eva heeft gebeld, je moet haar zo snel mogelijk terug bellen. Het klonk ernstig.' zegt ze. Eva is mijn vriendin, zij belt niet zomaar naar mijn werk. Ik loop direct naar boven, pak mijn telefoon en bel haar direct terug. 'Rem, kun je naar huis toe komen? Ik moet je iets vertellen. En dat wil ik niet telefonisch doen.' zegt ze. Ik hoor aan haar stem dat het een serieuze zaak is. 'Ik kom eraan.' en hang op. Ik neem een halve snipperdag op en vraag Marcel mijn resterende werk over te nemen. Ik trek mijn jas aan, pak mijn tas en verlaat het kantoor. Ik pak mijn fiets en vertrek zo snel ik kan naar huis toe. Als een gek rij ik door de stad, ik negeer zelfs stoplichten om zo snel mogelijk thuis te zijn. Eva en ik hebben nu bijna 2 jaar een relatie en sinds een half jaar wonen wij ook samen. Ik neem Eva haar telefoontje daarom ook heel serieus. Zij belt niet zomaar om te vragen of ik naar huis kom. Als ik thuis aan kom zet ik mijn fiets tegen het huis aan en ga snel naar binnen. Daar zit Eva op de bank, volledig in paniek te huilen. 'Eva, wat is er??' 'Ik moet je iets vertellen Rem, maar ik weet niet hoe.' Ze staat op en loopt naar boven toe. Ik ga achter haar aan, 'Eef, vertel me wat er is!' Ik zie het verdriet in haar ogen en denk dat er iemand overleden is. 'Is er iemand overleden?' 'Nee, er is niemand overleden.' 'Wat is er dan wel Eef?! Vertel het me!' Ze gaat op bed zitten met haar hoofd in haar handen. 'Ik weet niet waar ik moet beginnen Rem.' zegt ze snikkend. 'Ben je vreemd gegaan?' 'Nee natuurlijk niet!' schreeuwt ze. 'Wat is er dan zo erg dat je het niet durft te vertellen? Kom op Eef, je weet dat je altijd alles tegen mij kan zeggen.'