Even uitzoomen (Ouder worden)

Vandaag las ik een mailtje van MP waarin ik gefeliciteerd werd met mijn tiende blogpost. De tijd vliegt! Ik heb niet de onbedwingbare behoefte onbekend te blijven dus ik dacht: even wat anders, even mezelf 'laten zien'. (Als je echt nieuwsgierig naar fotos ben; 1 woord:facebook. Ik raad het niet per definitie aan ;-))

Sinds drie maanden blog ik over van alles en nog wat. Voornamelijk over mezelf, eigenlijk heel saai maar wel handig als een soort van kennismaking. (Ik geef toe: het is ook gewoon erg lui)

Dus hieronder volgt een van mijn eigen blogposts. (Ik ga iene miene mutte doen want zit als een echte dwangneuroot niet te kunnen kiezen)

Ouder worden

Ouder worden gaat vanzelf. Je hebt wel eens van die dagen dat je meteen in huis aan de slag gaat; even de was doen, opruimen, tekenspullen uit de kast, tekenspullen in de kast, klei uit de kast…dat soort dagen . En dan halverwege de dag zie je jezelf in de spiegel en schrik je jezelf de…nou eerlijk gezegd gewoon de tyfus. Tien jaar terug had ik dat nog niet. Dat doet ouder worden met je, en het gaat vanzelf.
Een ouder worden is een ander verhaal. Daar moet je wel even iets voor doen, de een meer dan de ander, het gaat niet ongemerkt. Soms loop ik ergens met (de meeste van) mijn kinderen en dan ‘zoom’ ik even uit. En dat voelt gek; voor het gevoel is de middelbare school nog zo kort geleden maar daar loop ik dan als een echte ouder mét allerlei kinderen. En meestal heb ik het nog redelijk onder controle ook. Het lijkt nèt echt, denk ik dan. Want wanneer voel je je nu echt een echte ouder?
Is dat het eerste moment als je het daadwerkelijk word? Als het kind je lichaam heeft verlaten en vol smurrie bovenop je wordt gekletst nadat de onbekende zuster net je shirt omhoog trekt, je benen in een voor je gevoel onnatuurlijke houding hangen en je probeert te blocken hoe dit tafereel er vanaf de andere kant uit moet zien. (Compleet verwoest, zo voelt het in iedergeval wel, en als je naar die tientonner op je blote buik kijkt wil je het eigelijk liever niet weten.)
Of is het een andere mijlpaal? De eerste verjaardag. De hele week al in de weer met inkopen en kadootjes verzinnen, de dag zelf trekt als een waas aan je voorbij vanwege de vele mensen en kinderen die gezellig (tuurlijk echt gezellig) langskomen en van de van te voren geplande snacks bediend moeten worden. S avonds stort je uitgeteld op de bank en voel je je een uitmuntende horeca medewerker. Dat wel.

Of misschien zijn het de minder belangrijke dagen die je een echte ouder doen laten voelen. Wanneer je met twee kinderen terug bij de fiets komt na het boodschappen doen en de spullen niet mee kan nemen omdat je de lege flessen nog bij je hebt. (En drie tekeningen, twee lego poppetjes en een knuffel)
Of als je voor de tigste keer in de maand nét weer te laat je kind de klas inschuift, sorry fluistert naar de juf, het kleinere kind een sprint door de doodstille gang ziet trekken en je te laat voor je werk bent en tot de ontdekking komt dat het pakje drinken/koekje nog thuis op de tafel ligt?
Ik voel me dan voornamelijk gestressed.

Misschien zijn het de mindere momenten die de ware ouder in je naar boven laten komen.
Als je tijdens gebroken nacht 420 met een intens woest ontroostbaar kind zelf ook maar even een potje hysterisch mee gaat zitten janken.
Of wanneer je ongerust bij de huisartsenpost/ehbo zit met een nader te onderzoeken aandoening maar waarvan jíj al zeker van weet dat je kind het niet gaat halen. (Of heb alleen ik dit?)
En als je kusjes op blauwe plekken moet uitdelen en pleister moet plakken. (Nadat een ander kind ze eerst snel moet gaan kopen in de ah)
Wanneer je tieten er bijna afvallen van de stuwing/kloven/ontsteking en je de baby toch laat aanhappen al wil je niets liever dat alles en iedereen er af blijft/ iemand ze ajb amputeerd/ de baby opeens gewoon al 10 jaar is en dit een slechte droom is.

Het kunnen ook de cheesy momentjes zijn. Als je dochter een schattig briefje voor je neerlegt terwijl ze je twee minuten geleden nog de slechtste moeder van de wereld vond. Of wanneer je op zondagochtend om zeven uur nét heb besloten dat je nog liever je blaas laat knappen dan dat je het risico neemt iemand te wekken in je tocht naar het toilet en dat je dan net de eerste ‘mama’ van de dag hoort. Gevolgt door kusjes en ‘mama hief’ (lief dus)
Of als je zoon, nadat je driehonderd keer heb verteld dat je die week jarig bent, toch eindelijk eens een kadootje voor je koopt.
Ik voel me dan wel geliefd, maar een echte ouder?

Maar als ik de hele dag weg van de kinderen ben, of de kinderen weg zijn, en het heerlijk rustig, ordelijk en stil is en alles makkelijk en volgens schema vloeiend verloopt. En dat je dan door een of ander gek hormonaal iets je niet kan wachten tot je weer gezellig herenigd ben. Dan voel ik me een echte ouder.
En dat ouder worden? Je doet er zo weinig aan. De enige oplossing om niet ouder te worden is vrij rigoreus en een echte afrader. Acceptatie en eerst in de spiegel kijken voor het verlaten van het huis/ mensen in het huis laten is het enige dat nog rest.