Even door de zure appel heen bijten...

Zoals aangegeven in mijn vorige blog woon ik in bij Jarno en zijn vader Luuk. Zodra de hypotheek van het huis volledig is afgelost wordt het huis aan ons geschonken. Het is een buitenkansje om op je 22e een afbetaald huis te hebben, dat weet ik maar al te goed. Helaas hangt er een prijskaartje aan...

Zoals elke doordeweekse avond (en elk weekend) was Luuk weer straalbezopen. Zodra hij thuis is van zijn werk begint het hele ritueel. Terwijl hij zijn jas nog aan heeft, pakt hij vol verlangen zijn eerste biertje. Na het 5e halve-litertje en een derde fles whisky (doordeweeks) is hij niet meer voor reden vatbaar. Uiteraard zal hij de hoeveelheid bagatelliseren, maar dat doet elke verslaafde. 

Hoe dan ook, de gemoederen liepen aardig hoog op. 19:30 op een woensdagavond zaten Jarno en ik in de serre. Plots rent Jarno naar de keuken en ik hoor dat hij zijn stem verheft. Ik krijg niet goed mee wat er aan de hand is, maar ik hoor dat het menens is. Na een korte maar verhitte woordenwisseling zie ik Luuk naar boven gaan. Ik besluit naar Jarno toe te lopen en zie de verscheurde en verfrommelde kindertekeningen in zijn handen. Zijn gezicht spreekt boekdelen. Luuk had alle kindertekeningen die Jarno voor hem had gemaakt vroeger verscheurd en weggegooid. Toen Jarno hem hiermee confronteerde, zei Luuk dat hij wat oude rommel wilde opruimen. Jarno werd uiteraard nog kwader aangezien dit tekeningen waren die hij als kleuter/kind had gemaakt met gedichtjes en teksten als: 'lieve papa, je bent heel erg lief, daarom schrijf ik deze brief.'

Luuk draaide zich om, zei niks en ging naar bed. Jarno kon aan zijn ogen (en aan zijn kapsel) zien dat hij weer veel had gedronken. Het haar van Luuk lijkt op een vogelnest als hij een paar halve liters bier op heeft en een aantal glazen whisky.

'Hij is mijn vader niet meer! Heeft dit dan geen enkele emotionele waarde voor hem? Schijnbaar was dit allemaal oude rommel en beteken ik niks voor hem.' Ik zie dat hij echt op zijn ziel is getrapt. Ik besluit niets te zeggen. Ik weet dat dat niet in goede aarde valt.

De dag erna confronteert Jarno Luuk met het voorval. Luuk weet niets anders te zeggen dan 'Ik dacht dat dat oude rommel was.' en 'Och dat hing er al zo lang.' Als Jarno vraagt of het niets voor hem betekent, haalt Luuk zijn schouders op en zwijgt. Jarno geeft aan dat dit niet door de beugel kan en loopt vervolgens weg.

Een paar dagen later blijkt dat nog iets ontbreekt van Jarno's jeugd. Na zijn vader overhoord te hebben, komt de aap uit de mouw. Luuk heeft de tekeningen bewust kapot gemaakt en weggegooid omdat hij een doos kwijt met messen. De doos met messen is een dikke week spoorloos maar Jarno en ik hebben daar niets mee te maken. Omdat wij in zijn ogen iets weg hebben gedaan wat van hem is, heeft hij deze streek uitgehaald. Jarno werd wederom kwaad. Hij was al kwaad maar het feit dat Luuk meermaals tegen hem heeft gelogen, maakt hem nog kwader. 'Ja, maar Elisa en jij liegen ook constant!' is zijn verweer. Uiteindelijk kon Luuk niks bedenken om ons in de schoenen te schuiven, nadat ik had gevraagd waarover ik dan zogenaamd zou liegen.

De beste man is 57 jaar en zuipt, liegt, huichelt, manipuleert, steelt van zijn eigen kind (dat vertel ik later nog wel) en neemt nergens zijn verantwoording voor. Soms vraag ik me af hoe we dit nog volhouden...