En toen kwam er hulp

Allereerst bedankt voor jullie reacties, ik vond het heel erg moeilijk om te schrijven maar toch geeft het mij een trots gevoel dat ik het wel kon. 

Er was geen hulp, omdat niemand het wist..

Mijn moeder had het aan niemand verteld en mijn vader wist zogenaamd de volgende dag niet meer wat hij had gedaan. Hij zei dat hij te dronken was en niet wist wat er was gebeurd.. Mijn zusje was nog zo jong zij snapte niet wat er gebeurde. Ik kan mij herinneren dat ik haar vroeg, waarom kwam je niet? Ik riep je toch. Ze zei daarop "ik dacht dat je met papa alcohol aan het drinken was net als mama en dat ik niet mocht storen". 

Al heel snel had ik het mij dus verdrongen en voelde ik mij onprettig maar wist niet waar dat aan lag.. 

Op school werd ik altijd gepest, omdat ik anders was. Ik was heel kort en tenger en niet bepaald weerbaar dus een makkelijk doelwit. Op een gegeven moment lukte het mij om vrienden te worden met mijn buurtgenoten en die waren nogal populair dus dat pesten hield gelukkig op toen ik wat ouder was. Op een dag waren mijn ouders even weg en was ik alleen thuis. Ik denk dat ze drank waren gaan halen, waar mijn zusje was weet ik eigenlijk niet. Ik mocht niet naar buiten dus ik stond bij het raam te praten met mijn 'vrienden' ze stonden allemaal in de voortuin en we hadden het best gezellig. Toen mijn ouders thuis kwamen werd mijn vader boos. Hoe durfde ik dit te doen.. Het was voor mij heel moeilijk om echt vrienden te maken, want eigenlijk mocht niemand naar huis mee, want dat was te lastig voor mijn moeder.  

Op zich had ik het heel gezellig op de middelbare school. Ik was wat rebels soms, omdat ik daar wel mezelf mocht zijn. 
Ik kreeg altijd aandacht van een jongen die mij deed denken aan super romantische films. Ik voelde me erg gevleid, maar dat zou nooit iets worden en daarom bleven we vrienden.

In de tussenuren rende mijn hele klas naar het computer lokaal om zo in een chat room met elkaar te gaan chatten of met een ander.. dat was de grap. Ook ik raakte daar aan de praat met allerlei vreemde mensen. Ik kan mij herinneren dat ik een tijdje met dezelfde persoon chatte en op een bepaalde dag vertelde ik hem over de aanranding.. Maar meteen na het vertellen begon ik te twijfelen aan mezelf. Was het niet een nare droom? Ik was zo intens verdrietig. Maar als het echt was gebeurd waarom word het dan nooit meer besproken? En mijn moeder drinkt wel minder alcohol lijkt wel, en mijn vader ook? Vanaf dat moment begon ik te vissen bij mijn moeder, maar echt respons kreeg ik niet. Af en toe een vage bevestiging.

Op een dag was ik wezen logeren bij mijn oma en opa. Mijn tantes kwamen daar vaak met hun kinderen op bezoek en soms bleef ik ook slapen. Die dag kon ik niet slapen, want ik maakte mij erg zorgen om mijn zusje. Mijn tante begreep dit niet goed en toen vertelde ik haar wat er met mij was gebeurd. Ze verplichte mij het aan mijn andere tante te vertellen want deze kon mij hier beter in begeleiden. Ik deed dat.. Zij maakte een afspraak bij de huisarts en ik denk dat ze met mij mee ging naar de huisarts. Toen pas begon de begeleiding. Ik ging naar GGZ en daar had ik stiekem therapie. Ik durfde niks thuis te vertellen, want van begeleiding moest mijn vader niks hebben en dit aan andere vertellen kon natuurlijk helemaal niet.